gece yolculuğu

harika bir yolculuk. uyuyarak geçer yarısı diğer yarısı da dışarıyı seyrederek. bir müzik açmışsınız her yer sessiz. biraz üşüyorsunuz ve karanlık. hayal ettim de özledim ya.

ibrahim paşalı’nın radyo programıdır. 20 yıl öncesidir. nerelerdedir?..

en sevdiğimdir.
bir de amcamlaysam değmeyin keyfime. keske 5 yıl öncesine okul yıllarıma dönebilsem. kütüphaneyi yağmalardım perşembe ve cuma günü, fincancı katırı gibi kitap taşırdım eve.*
cuma akşamı amcam gelirdi tırla dizerdim kitapları torpidonun üstüne, iki gün boyunca her an çayım, sohbetim, huzurlu ortamımla vizelere ve finallere hazırlanırdım.

öğrenciyken çok kez otobüsle gece yolculuğu yaptım, uçak ile yapılan gece yolculuğundan daha iyi en azından dışarıda seyredecek bişey bulabiliyorsun... yine de gündüz yolculuklarını tercih ederim...

32 yasindayim. kendimi bildim bile gece yolculuklari daha cazip gelmiştir. sessiz, sakin.. kamyoncularla ben yoldayimdir. benimdir yok. trafik yok, radar yok.. huzurlu yolculuktur. arabayla olani daha makbuldür.

en nefret ettiğim yolculuk şekli. yayık ayranı gibi çakalana çalkalana... asla da uyuyamam. çevredekiler yüzünden ışık da açamam. çatlar dururum sıkıntıdan.

en sevdiğim aktivite. araba, otobüs veya yürüyüş fark etmez. yeter ki karanlık olsun ve insan olmasın. çok özledim gecenin en karanlık vaktinde heybeliada'nın zifiri karanlık ormanlarında yürümeyi.

tadana kadar severdim ama otobüsle asla çekilmeyen hele de yalnızsanız hayatınızı zindana çeviren yolculuk.

dört kişiden ikisi uyanık olur genelde arabamızda. biri şoför rolünde olan babam, diğeri melankoliyle yarışan ben.

ıhtiyaçlar hiyerarşisinde listeye yazılmamış ama bilim adamları bilsin ki, bu bir ihtiyaçtır.
tam da bugün ihtiyacım olan şeydir.
sadece arabayı kullanan birisi ve ben. uyuycam ama ben. hiçbir şey düşünmeden, hiç plan yapmadan, sadece mevcut havasını soluduğum konumdan uzaklaşayım. sabah günün ilk ışıklarıyla gözümü açayım, deniz kokusunu ciğerimde hissedeyim.
gerçekten ihtiyaç.

ay o kadar severim kii keşke şu an gerçekleştirebilsem..
benim için; bir gece yolculuğu iki, sabaha doğru yapılan yolculuklar. yemin ederim terapi gibi terapi.

yönetmen ömer kavur'un 1987 yapımı filmi. film, kendi içine kapanık bir yönetmenin yalnızlık, yabancılık, iç dünyasını ele alıyor.

iki arkadaş, yönetmen ali ( aytaç arman) ve senarist yavuz ( macit koper) yeni çekecekleri bir film için, güneye doğru yolculuğa çıkarlar. iki arkadaş mekan arayışına girmişlerken aktris ( şahika tekand) ve yapımcı, onlardan haber beklerler. yönetmen ali, insanlarla standart ilişkiye girmeyen, yabancılığı ve bunalımı yoğun yaşarken, senarist yavuz ise çevresiyle daha bir uyumlu ve iletişim kanalları açıktır.

son, geldikleri yer de terk edilmiş bir köydür. ali ise, burayı görür görmez etkisi altında kalır ve bunalımı daha da yoğunlaşır. yavuz'u istanbul'a geri gönderir. antik bir medeniyet kalıntısı olan bu terk edilmiş köy, burada tek başına kalan ali'yi farklı bir yolculuğa sürükler.

anlaşılması zor olan, seyirciden sabır isteyen, alışılmışın dışında bir film. sinema içinde sinema anlatılıyor bir bakıma. yönetmen ömer kavur'un mekan seçimindeki titizliğine vurgu yapıyor belki de. kavur, anayurt oteli filmi ile büyük bir çıkış yakaladıktan sonra bu kez de ağır ve aydın işi bir sinema yapmış.

dünyada hicbir derdi olmayan insanı bile dertlendirebilen yolculuk türü. basını cama yasladığında otomatik olarak arkadan hüzünlü sarkılar calar.

şoför değilsen aslında eğlenceli.

yolculuklar için en sevdiğim zamanlar kar ve buzlanmalarda biraz sıkıntılı olsa da ...

gece severseniz, sizin için eğlenceli geçecek, derdi tasayı unutturacak aktivitedir. gece yapılan yolculuklar kanaatimce, insana huzur ve dinginlik kazandırır.

şehirler arası otobüs yolculuğu, uzun zamandır pek de hayatımda olmayan bir türüydü uzakları yakın etmenin. çok şey değişti hayatımda. her gün daha da değişiyor. başıbozuk zihnim ve ben...

uzun zamanların ardından gecenin bir vakti kalabalığını da karmaşasını da unuttuğum bu şehirden giderken yıldızların görünmediği bu yeri hiç özlemediğimi fark ettim. ki zaten hasret gidermeye geldiğim birkaç kişinin evleri arasında gidip gelmeyi saymazsak sokağa bile çıkmadan dönüş yolundayım. amaç belliydi, neticesi de güzel oldu. *

otobüse adım atıp pek de rahat olmayan koltuğuma oturup kulaklarımı taktığım an karşıma bu sayfa düştü. fonda hüzün kovan kuşu zihnimde çok soru.
gün aydınlanıp mesgalelerin içindeyken fark etmediğim çokça sorun gece olunca zihnime doluşuveriyor. bir yola çıktım ben. şu anki yolculuk değil. o basit bir a noktası, b noktası ilişkisi. yaşadığım şey karmaşık, acılı, acıtıcı... bazen yeni bir hayat düşüncesinin heyecanı. ama çok korkutucu. koskocaman insanım yeni bir yol için istiyorum ki biri elimden tutsun ve bana güç olsun. oysaki bu benim maceram ve her ne kadar içim korksa da kuyruğu dik tutup gülümsüyormuş gibi devam etmek lazım sanırım. üstelik bu ara ne olursa olsun bir yanım hep aynı konulara dönüyor.
ne diyorduk: yolculuk, kulaklık yalnızlığı ve zihnin hapsinden kaçmış onlarca düşüncenin sağa sola kaçışması...

minimum 5-6 saat olması gerekir. cama nükseden yağmur damlacıkları da eşlik ediyorsa, hayallerinizin boyutu tartışılamaz. ve gideceğiniz yere ilk defa gidiyorsanız, kısa süreli kaybolmuşluk hissi, zihninizi orgazma ulaştırır. sanki bir iki sokak ötesi, başka bir gezegene çıkıyormuş gibi... kimseyi tanımıyorsunuz ve kimse sizi tanımıyor. ahşap bir pansiyonla geceliği 35 tl'ye anlaştıysanız, değmeyin keyfinize! tabi yıl 2013 ise. sosyal medyadan tanışıp yüzünü ilk defa somut vaziyette göreceğiniz sevgiliniz, tam pansiyonun karşısında sizi bekliyorsa... her şey güzeldir, yaşanmıştır doruğuna kadar ve her şey gibi bu da sonlanmıştır.

gece araba kullanmak ekstra efor ve güç harcattığı için tercih etmediğimdir. mecbur kalmadıkça gece yolculuğu yapmam.

araba kullanmayı özellikle geceleri uzun yol yapmayı çok severim lakin yaklaşık 10 senedir bu sevgimi yitirdim neden mi? çünkü merceksiz farlara 5 tl'lik kör etkisi yapan led takan kekolar yüzünden. bu kekolar itinayla 35-40 yaşındaki arabalarının merceksiz farına en ucuz led ampulü takıp yol alirken bizi kör ediyorlar. devletin acilen bu konu ile ilgili çözüm bulması lazım. eğer araba kullanmayi yeni yeni öğreniyorsanız geceleri yola çıkmanızı tavsiye etmiyorum.