günümüz gençlerinin siyasi tepkisizliği

siyasetle ilgili olmaktan kastını sokakta toplanıp karşı tarafı dövmek olarak algıladığım yazar beyanı.

80 darbesi sonrası baskı dönemi ve medya bombardımanıyla beraber kaçınılmaz olan durumdur. halk afyonlu gibi sürekli sağ iktidarlara oy vermiş ya da zorunda kalmıştır. artık bundan sonra ben pek bir önemi kaldığını düşünmüyorum. bilgili ve kültürlü birçok insan politikayla ilgilenmek ve takip etmek istemiyor. örgütlü cahilliğe tahammülü yok insanların. gençler yaşamak istiyor. böyle bir döneme gelmek istemezdim dostlar, hayat işte.

okumamalarından kaynaklanmaktadır. afedersin mal gibi bir gençlik yetişiyor. nerede o 80'ler gençliği. istisnalar müstesna tabi.

tepki versem kim duyacak sesimi allah aşkına ya?

bir sokak röportaji tahlil etmek için yeterli aslında.bir kameraman,bir muhabir,bahsedilen gençleri çevrip sorsunlar : -parlamento ne iş yapar,yürütme nedir,en yüksek yargı organının adı.mecliste kaç milletvekili vardır.yerel yönetimlerin görev alanı.demokrasi,monarşi,serbest piyasa nedir.hadi bunlarıda geçtim demokrasi,çoğulculuk nedir diye sorsunlar.hadi bu da ağır diyelim.cumhuriyetin kuruluşu,meclisin açılışı,hangi yıldır diye sorsunlar.ve aldıkları cevapların ardından,hala siyasi tepkisizlik konusu hakkında soru sormak isterler mi acaba ?

seçeneksiz bırakıldık

tepkili olan önceki neslin yaptığı ortada günümüz gençleri sandıkta iyi bir tepki gösterceği boş gürültü yapanların yapmadığını yapacağına eminim.

z kuşağında görülen sinir bozucu durum. bende z kuşağında hım fakat x kuşağı gibi siyaset yapıyorum, sorun mu bende anlamadım.

zamanında çok tepki verdik bir etki yaratamadık. benzin alıp kendimi yakmak isterdim lakin benzin çok pahalı. hem bir türk baharının baş aktörü olmayı da yemiyor biliyonnnuuu.

(bkz: heberler)
apolitikler

ben cebeci kampüsünde öğrenciydim. cebeci kampüsünün o pis siyasî ortamını bilen bilir. babam ve annem her gün arar sakın oğlum uzak dur siyasetten mesleğini eline al sonra konuş derdi ki bir çoğumuzun ailesi öyleydi. çünkü doğrularımız peşinde koşsak ve başımıza bu yüzden bir şey gelse arkamızda duracak bır dayımız yoktu. gariban işçi sınıfının sindirilmiş ailelerinin tek umudu okumak ve meslek sahibi olmak zorunda olan çocuklarıydık. kabul edemediğimiz birçok eylem oldu gözlerimizin önünde ama evdeki anne-babamız üzülmesin, emekleri boşa gitmesin diye hep evimize sığınmak zorunda kaldık. herkesin bir şekilde kendi doğrusu var, bir şekilde ülkesi için güzel şeyler düşünüyor ama biz ailesine karşı gelebilecek düzeyde değildik. tepkisini sandıkta gösterebilecek eğitimli gençler yetiştirmek dileğiyle yaşarsak zaten gerisi çok kolay bir şekilde gelir.

ülkede diktatörlük var ve gençler seslerini çıkaramıyorlar, çıkaranlarsa aynı gün gözaltına alınıp korkutulup mahkeme koridorlarında süründürülüyorlar. silivri soğuk muhabbeti.

gezi eylemleri sırasında iki günde bir gözaltına alındım. o zamanlar %50 yi zor tutuyorlardı evlerinde, ülke başbakanı halkını tehdit ediyordu.
karakolda az dayak yemedik terörist diye, mahkeme koridorlarında yattık, uyuduk kaç gece.
avukatlar az mücadele vermediler ve hepside gencecik çocuklardı; işte bu dedim, bu gençliği kimse durduramaz.

sesinizi çıkarmaktan korkmayın çocuklar. tepkisiz kalmayın sakın, siz bir olduğunuz zaman kaçacak delik arayacaklar.

atatürk; "bütün ümidim gençliktedir" derken bunu kastediyordu, siz sahip çıkacaksınız bu ülkeye.

oyunu hak edecek bir parti bulamadığı içindir,apolitiktir.

çok hoşuma giden durumdur. seçimden seçime siyaset konuşulan günler de gelirse modern bir avrupa ülkesi olmuşuz demektir. bir ğlkede herkes siyasetçi ve siyasetle alakalı konuşmamalıdır. neredeyse son beş yıldır siyasi bir şey konuşmuyorum, konuşanlarla da muhatap olmuyorum. kafam rahatladı, milleti kendi inandığım doğruya ikna edeceğim diye boş yere sinir stres oluyordum.

daha ne yapalım? seneler önce yapılan hatanın bedellerini ödedik hayatımız boyunca. gençler türkiyeden kaçmak istiyor. bunun müsebbibi kim? neymiş bencilmişiz. kusura bakmayın bunca salağı kurtarmak için hayatımı zindan edemem.

normal ülkelerde yapılanın burada da yapılıyor oluşu.

normal ülkelerde bu kadar çok siyaset konuşulmaz. insanların bir hayatı olur ve onu yaşarlar. seçim zamanları biraz konuşur, sonra yine hayatlarına dönerler. aşırı derece önemli bir şey olmadıkça da kimse bu işlere kafa yormaz. fakat tabi biz pek normal olmadığımızdan, hem bunu yapamıyoruz hem de yapmaya çalışan gözümüze batıyor. bazı avrupa ülkelerinde, mecliste konuşacak konu bulamayıp filleri, geyikleri falan tartışıyorlar. adamların huzuru, keyfi yerinde çünkü. bir de bize bakın; sabah kalkıyoruz siyaset, gece yatıyoruz siyaset... dört bir yandan yapışıyorlar yakamıza ama kendileri rahat... can mı, kafa mı dayanır buna?

gençlerin siyasetle uğraşmıyor oluşundan şikayet etmek yerine, gençlerin siyasetle uğraşmak zorunda kalmayacağı bir ülke haline getirebilseydik burayı, çok daha iyi olurdu. biz getiremedik, onlar da getiremeyeceklerini düşünüyor olmalılar ki karışmıyorlar artık. umutları yok.

bir de şöyle düşünün:
siyaset bilimlerinden mezun olan bir sürü insan, bir sürü genç var. hangisini görebiliyoruz karşımızda? 50 senedir karşımızda hep aynı siyasetçiler... bir de sanki dün çıkmışlar da hiçbirini tanımıyormuşuz gibi hepsi suçu birbirine atıyor. oysa hepinizin ne olduğunu biliyor herkes. hal böyle olunca, gençlere yer de açılmayınca kimse umursamamaya başladı artık siyaseti.

benim kafam çok yoruldu siyasetten. bıktım kısacası artık. inşallah gelecek kuşakların kafası daha rahat olur.

genç olduğumu öğrendiğim başlık.

burası türkiye konuşamıyorum özgürce.. öğretilmiş sessizlik durumudur bence. bıraksalar ne tepkiler verilecek de. olmuyor.

son derece normaldir siyasetten hayattan her şeyden soğuttular insanları.
siyasi bir duruşu olan insan bulmak çok zor çünkü karşı fikir hemen linç kültürüne başlıyor.
mesela bir genç iktidarda olan bir partiyi desteklediği için çomar oluyor.
bir genç başka bir partiyi desteklediği için allahsız oluyor.
bir genç başka bir partiyi desteklediği için terörist oluyor.
şimdi bütün bunlara baktığımızda gençlerin neden tepkisiz olduklarını anlıyorsunuz.

siyasi tepki oluşması için hayatının herhangi bir döneminde siyasetin sana, çevrene bir bedel ödetmiş olması gerekir.
bugün 50 yaş üstü seçmenin oy tercihlerinde hala tüpgaz, yağ kuyruklarının etkisi var.
özal sonrası kuşağın şimdiye kadar ödediği en ağır bedel sosyal medyaya bir kaç gün erişim engeli falandı. ama bu kadar yüksek cari açıkla yürüyen ve rant ekonomisine dayalı bir sistemin bir gün duvara toslayacağı belliydi.
işte o kuşak şimdi işsizlik belasıyla karşı karşıya, ve maalesef bu çok ağır bir bedel. umarım daha kötüsünü yaşamazlar ve umarım bu deneyim onlara siyasette söz sahibi olmaları gerektiğini gösterir. çünkü her anlamda dünyayı onlar değiştirecek, güzelleştirecek.
tanım: tepki koymaları gereken bir durumu hiç deneyimlememiş olmalarından kaynaklı durum