hayatında hiç antidepresan kullanmamış insan

ben. kullansaydım böyle olmazdım heralde!

benimdir.
çok daralırsam duvara kafa atıyorum geçiyor.
y. t. d.

#3312467
#3312478

depresyon bir hastalıktır.
tedavisi vardır.
hastalığın güç oranıyla ilgisi yoktur.
ilaç kullanmak zayıflık değildir.

bazı şeyleri ifade ederken herkesin dikkatli olması gerekir. kimin hayatta ne ile karşılacağı hiç belli olmaz.

hiç kullanmadım.
#3312467
bunları da kullanmıyorum.

cinim.

#3312475
batı da bilimci insanlar içme suyuna karıştırmalı mıyız diye tartışıyor, neyin kullanmaması.

gerek duyunca kullanmalı, kullanmadan motivasyonla halledebilen 'gerek duymayan' olarak sınıflanır. biz 'gerek duyan' deyince kendini atmasın ortaya. o başka bir şey

kardeşim antidepresan nedir allaşkına bi 35'lik viski cilala bir şeyin kalmaz.

aslında çok kara kışlar gördüm ama rakı kullandım ben.

umarım kullanmak zorunda da bırakılmaz. etrafta hasta ruhlu o kadar çok adam var ki, tedavi olmayan bu tipler yüzünden antidepresana ihtiyaç duyuyoruz.

hiç denilebilecek miktarda az kullandım.

ben.

ama antipsikotik kullanıyorum 16 yıldır falan. günde 5 mg gibi düşük bir doz olsa da kullanıyorum sonuçta.

hiç antidepressan kullanmadım. sigara ve alkol kullandım, alkol hala kullanıyorum. ama keyif almak için içiyorum,dum; efkarımdan değil.
anti depressan ilacı kullanmayı (fizyolojik bir nedeni yoksa tabi), tanrıya yakarmaya zayıflık olarak kabul ederim.

psikolojisi iyidir

kullanmadım, bu iğrenç zamanlar ve çok kötü psikolojik durumlar yaşamadığım anlamına gelmiyor. çareyi ilk önce sorunun kaynağı olan insanları hayatımdan çıkarmakla başladım, çıkaramadıklarıma ise sınır koydum, baya bir sınır hem de. sonra da uzun bir süre kendi halimde takılıp hayatıma odaklandım. sigara alkol gibi şeyler de kullanmam bu arada. peki ne mi oldu? kendime geldim, akademik kariyeri yoluna koydum, sorun çıkaran insanlarla yeniden barışıp ve yüzleşip psikolojik olarak üstün konuma geçtim. komik geliyor bunu diyince ama içinizde hiçbir şey kalmıyor geçmişe dair, iyi niyetten kıramadığınız insanlar her fırsatta sizi kırıyor hatırlatmak isterim. artık hayatımda da değiller bu arada, bazı insanlar size zarar verebildikleri müddetçe hayatınızda dururlar.

yeri geldiğinde iyi yeri geldiğinde de kötü biri olun bu hayatta, insanların ağzından düşmeyen "karma" kelimesinin özü budur, karma sadece bumerang gibi dönüp dolaşıp sizi bulan birşey değildir. son olarak ilaçlara para bayılacağınıza gidin çikolata yiyin ve hobilerinize para harcayın, çikolata büyük velinimet yaooov.

kullanmadım.
iyi mi yapıyoruz bilmem.
kesin tadı güzeldir. bilmediğim bir lezzet olsa da kutu kutu kafaya dikesim var. hafiflerinden şöyle.

yazı çok uzun oldu. burada bitecekti ancak bitemeyesi tuttu. uyarımı yapayım.

işin şakası bir yana, şaka da yapmadım aslında gerçekten öyle hissediyorum,
neyse şaka bir yana,

insan sandığından çok daha güçlü bir yaratık. sandığından da aciz elbette burayı da unutmamak gerek.
bu ikisinin farkında olan insan, kendi gücünü kullanabilir ve her türlü zorlu sürecin üstesinden gelebilir.
hehh, kritik kelime, "-ebilmek" fiili.

her zaman bu güç tam manasıyla kullanılamayabilir insan tarafından. tek yönlü canlılar da değiliz, birçok kanattan enerjimizi zayıflatan, gücümüzü pay etmek durumunda bırakan olaylar, durumlar, haller ve ilişkiler içerisindeyiz.
birçok role sahibiz toplum içerisinde ve yok, ben düz yaşıyorum diyenimizin dahi birkaç rolü mevcut.

böylesi bir karmaşık yapının içinde insan, kolaylaştırmak ister bir şeyleri.
hani bazen pek ihtiyacımız olmasa da pratik bir ev eşyası alırız bizlere zaman kazandırması için.
olmasa da olur o eşya elbette ve hatta bazen çok da gereksiz bulabiliriz kendimiz tercih etmemize rağmen ancak bu kalabalık içinde nefes almamıza fayda sağlıyor ve konfor yaratıyorsa hiç anlamadan görevini yerine getirmiştir o eşya.
bazı durumlarda gereksiz dediğimiz şeyler kimi durumda bize vakit tasarrufu olarak, huzur olarak döner.

başka bir bakış da,
fiziki bir hasar aldığımızı düşünelim.
hiç ilgilenmediğimizi o yarayla ve sağda solda açık seçik sergilediğimizi, hangi merhemi süreceğimizi bilmediğimizi, enfeksiyon riskinden bihaber kire pasa o yara ile girdiğimizi düşünelim.

gelen geçen de görüyor elbet yaramızı.
bazen de insanız ya hani, canımız yanıyor ve of diyoruz yüksek sesle zaman zaman ve dolayısıyla insanlardan da birkaç ses işitiyoruz yaralarımıza ilişkin.

kimse uzman değil ve çok yüksek ihtimalle yanlış merhem, yöntem önerecekler. insanların doğasında var.
en ben ketumum diyenin dahi yardım etme dürtüsü var.
bazen bu yardımlar bir terapistin desteğinden bile öte fayda sağlayabilir ancak bu binde bir karşılaşma ihtimalimizin olduğu türden.
kendimizin de muhakeme gücü gelişmiş olmalı böylesi durumda.

haricinde tabii o yara bu senaryoda çok yanlış kapanma eğiliminde olabilir.
ağrı kesiciler yahut gerginliği alacak türden yumuşatıcı, iyileşme sürecini hızlandıracak türden doku yenilenmesine katkı sunacak merhemleri uzmanlar bize rahatlıkla sunabilir. (ah o doğru yaklaşıma sahip uzmanı bulamama korkusu.)

böylece geriye dönüp baktığımızda, çok sağlam kapanmış bir yara görürüz. baktıkça hüzünlendiğimiz yanlış kapanmış bir yara, ömür billah kapanmamış gibi hissettirebilir.
her koşulda o yarayı göreceğiz. bundan kaçış yok.
mühim olan, gördüğünde acıtmak yerine, aldığın dersleri ve gelişimini hatırlatıyor olması.

bazen de insanlar tek bir mental sorun ile boğuşmayabilir.
birçok farklı huzursuzluk bir arada seyredebilir.
bu gibi durumda güç dediğimiz o şey neredeyse tamamıyla tükenebilir.
yardım almak, gücümüzü toplamamıza fayda sağlayabilir.

neyse öyleyken böyle.
ben ikna oldum gibi.
gücümü toplayabilirsem * bir bakacağım o taraflara doğru.