hayattaki küçük mutluluklar

en küçük mutluluğumuz çay, her adımda bir çay arıyoruz.

şüpheyle beklediğiniz bir kargonun elinize ulaşması, paketi açmanız ve ürünün belirtiği şey ve kusursuz/sorunsuz olduğunu görmeniz.

an itibariyle kemirdiğim elma. soğuk ve sulu kıpkırmızı bir starking oyyyşş.

işten aşırı derecede yorgun argın bir şekilde eve dönerken yolda eski iş yerinden arkadaşıma rastladım. kendisi ile aynı iş yerinde bir dönem çalışmış olmasak asla tanışmazdık. yaşam tarzıyla benimki gram uyuşmayan, görünüşü bambaşka, hayatlarımız uç noktalarda olan biri ama oturup konuştuğumuzda öyle güzel sohbet ederiz ki bir sürü ortak konu buluruz/buluyorduk.
neyse

“nasılsın elz” dedi.
“iyiyim idare etmeye çalışıyorum çok yoruldum” dedim.
“mesleğine dönmek nasıl bir duygu, mutlu musun?” diye sorduğunda bi anda kafamda tehlike çanları çaldı. çünkü ben de daha kafamda oturtamamıştım mutlu muyum değil miyim diye..
hâlimi fark etmiş olacak ki gözlerimin içine sıcacık bakıp “elz sen nereye gitsen oraya neşe katar insanları hayata bağlarsın. harika bir insansın, mutlu ol.” dedi..

üzerinden 1 hafta geçti ben hâlâ aynı cümleyi hatırlayıp mutlu oluyorum. hiç beklemediğim bir anda çok iyi gelen bir cümleydi. özellikle o arkadaşımdan gelmesi beni farklı bir boyutta mutlu etmişti.

kışlık montun cebinden çıkan bir çift güzel ayak

tanımadığım bir insanın selam vermesi.

selam verdiğim kedinin
miyav
demesi