her şeyden ve herkesten uzaklaşma isteği

insanları tanıdıkça yapılması elzem sürekli yapılırsa hastalıklı durum

her şeyden ve herkesten uzaklaşmanın üzerinde uzun uzun düşünebilir şimdiki kendimizden uzaklaşmaya yeni bir kendiliğe geçme hevesine ya da kendine gelmeye yorulabilir bu istek.

herkes senden senin olanı sömürüp molozunu, enkazını dökerek ardına bakmadan uzaklaşıyor, ayıklar mısın pirincin taşını ki taşlar yüreğinden, aklından kopup kopup düşüyordur içinin bomboş arazilerine ki arazine bile göz koyuyorlar, haciz getiriyorlar.. sığındığın bir sen varsın, onu bile çok görüyorlar sana...

mümkün olmuyor asla. yanında illa ki geliyor hayaller. asla yalnız kalamıyorsun. beyin konuşuyor sürekli. gözlerin kimseyi görmüyor ama kulaklarında hep sesler. sanki oyun oynuyor beynin. kaçtıkça daha çok yaklaşıyorsun farketmeden her şeye ve herkese.

birkaç gündür içinde bulunduğum durumdur.

her gün gıda takviyesi misali bir tablet aldığım istektir.

dünyadaki cennet ve huzurun tam olarak karşılığı.

ben bunu yapinca suclaniyorum genelde ama insanlarin zaman zaman bu tur seylere de ihtiyaci oldugunu dusunuyorum. sadece kendisini dinlemek, istemedigi seylerden uzaklasmak iyi gelebiliyor bazi donemlerde* ara ara yapin eger gercekten ihtiyaciniz varsa arkadaslarinizi yakinlarinizi bile umursamayin. cunku en sonunda ne olursa olsun hep kendinizle kaliyosunuz o yuzden kendinizi de dusunmek bi o kadar normal oluyor

artık büyümüşsündür. aldigin yaralar, yedigin kazıklar ,ugradigin haksızlıklar sayısıyla doğru orantılı herseyden yılgınlık gelmiştir. hayatının amacini yitirdiğimiz eski bi bim posedi gibi rüzgarda savrulan o manyak an.

o zaman da komple yalnız kalıyor insan. bazen kendinden bile uzaklaşıyor. arada güzel olan bir duygu ama sürekliliği sıkıntı.

bir çeşit bağımlılık olduğunu düşünüyorum. uzaklaşıyorsun, sonra kendinle vakit geçirmeyi sevmeye başlıyorsun yavaş yavaş. daha sonra kimseyle uğraşmak istemeyip yalnız kalıyorsun ama bu sefer de kendinle uğraşmak zorunda kalıyorsun*.
bir de kendini kötü hissettiğin zaman bunu kimseye anlatamama durumu var tabii. kötü hissettiğinle kalıyorsun öyle. ne fark eden var, ne konuşan, ne soran*. yine kendin hallediyorsun ya da halledemiyorsun.
her şeyde olduğu gibi bunun da fazlasının zarar olduğunu düşünüyorum. hiç değilse bende öyle oluyor.
iyi yanlarına gelecek olursam da kendini ve çevrendekileri sorguluyorsun ve buna göre insan seçmeye başlıyorsun. çevrende kimse kalmıyor ama sonuç olarak sorgulamışsın işte, ben kendimi öyle avutuyorum.

artık kimse ile konuşmadığını konuşmak istesen bile dinleyecek birilerinin olmadığını senle canı gönülden, içtenlikle derdinle dertlenecek kimsenin aslında olmadığını anladığın o an...

bazen en yakınlarını bile görmek istemez canın. hiçkimseyle konuşmak, hiçkimseye hesap vermek istemezsin. sadece kendinle başbaşa kalmak istersin. bunu istediğimiz için suç bizde değil bence.

bu kimsesizlik hissiyle ortaya çıkıyor, hani hep denir ya kalabalıklar içinde yalnızlık kalmak diye, işte o anların samimiyetsiz varlığı, bizi bu düşünceye itiyor, artık bir noktada sorulan nasılsın, iyi misin, kötü gözüküyorsun, yardım edebileceğim birşey olursa söylemen yeterli cümleleri bile yeterli gelmiyor, kaçmak istiyorsun, gitmek ve dönememek, bir ağaçta karınca olmak istiyorsun yada gökyüzünde bir kuş, uçmak yada gitmek değil ama amacın, nefes almak oluyor işte o anlarda...

bir insan kendi duygularından sıkılır mı ya?
keşke bademcik aldırır gibi duyguları da aldırabilseydik. mutlu da olamazdım belki ama en azından kayıtsız olurdum. egom da olmazdı ki zaten ayazda kalmış bekçi ç.k. gibi ufacık kendisi.
işte gelip böyle başlıklara yazmaktan sıkıldım. ne hayallerim vardı bu sözlüğe girerken, içimi dökecek tertemiz bir dimağa sahip olacaktım. yazdıkça sanki buraya dökmedim de içimde biriktirdim.
sonra anlamadım neden bu kadar mutsuz bir noktaya geldim. bir şeyleri yanlış yapıyorum diyorum kendime. hatta tek başıma bulamadım sordum .
eve gidiyorum diye bir otobüse atlayıp hindistan'a gitsem.

dünden sonra karar verdim, mağarama çekilip dinlenmek istiyorum.

her türlü pisliğin döndüğü bu çağda çok normal bir istek.

insanların arasında bazen boğulur insan.

bulunduğun yere ait olamama ya da ait olduğun yerde bulunamamaktan kaynaklanan durumdur...

umarım birgün bu dünyadan güzel bir şekilde huzurla ayrılırım. devir o kadar kötüleşti ki insanın aklına bile gelmeyen ölme ihtimalleri ürkütüyor sözlük. sevdiklerimin ölmesini düşünmek ise daha da kötüsü.

not: avustralya'nın doğusunda harika bir kasaba var. birgün beni ararsan orada olacağım bay i. umarım aklına gelir ora ;) :)