her şeyden ve herkesten uzaklaşma isteği

çoğu zaman hissettiğimiz duygu çeşididir kendisi. baktın ki olmuyor anlaşılmıyorsun. anlatacak gücün mecalin kalmamış. enerjin düşük ve artık pilin bitmek üzere. sadece kendinle kalmak istiyorsun..

hop uzaklaşıyorsun.

ıstekle kalmıyor uzaklaşıyorum zaten. sonra gelsin"nooldu, bir şey mi duydun, istemeden kırdim mı..." geri dönüşleri. ben şimdi nasıl diyeyim sorun sizde değil ben rahatsızım, desem de bu sefer onlar gider*.

uzaklaşınca antisosyal damgası yemek mümkündür.

sagopa'nın dediği gibi, sade evde yüzün asık, dışarda sempatik takıldın.

bazen diyorum anasını avradını öpeyim. başlarım böyle işe, basıp gideceğim lan buralardan dağ başına. ne insan ne dert olacak diyorum. ama gidemiyorum.

özellikle son 2-3 aydır yoğun olarak hissettiğim istek. hatta beni öyle sarıyor ki arzu haline dönüştü. ufaktan ufaktan yapmaya başladım ama sanki bir anda ortadan kaybolacak gibiyim bakalım.

şu an bende olan durum.
iyice daralmış hissediyorum.

bu aralar sıklıkla hissettiğim durum ama maalesef izolasyon gerçekten çözüm değil.toplumdan uzak kaldıkça, yabanileşiyorsunuz.insan dışarı çıkmak istemiyor, çıksada kendisini güvende hissetmiyor.dolayısıyla kendinizi izole etmeniz güvende hissettirsede, uzun vadede çözüm değil aksine özgüven problemi + isteksizlik + daha çok mutsuzluk getirebilir.

uzun süre evde yaşamış biri olarak(burun ameliyatımdan sonra) hissettiğim negatif duygular çemberini kısaca özetlemek isterim ki arkadaşlar benzer duruma kendinizi getirmeyin: ameliyattan sonra maalesef ki burnumu darbeden korumam gerekiyordu.ilk 2 ay için özel yasaklarım vardı. dışarıda dolaşırken, toplu taşıma kullanırken cinnet geçirme seviyesine gelebiliyorsunuz çünkü herkesin hareketine dikkat etmeniz gerekiyor.size çarpmamaları için özen gösteriyorsunuz.hiç riske girmedim, zaten covid var diye iyileşme sürecimin %70'ni evde geçirdim.benim ameliyattan sonra pek maske takmamam gerekiyordu( maske buruna baskı yapıp, burun ucunu düşürmesin diye).bu bilgiyi doktorum verdiği için aşırı stress geliştirdim.maske takmasan covid var, taksan burun riskli.. en iyisi dedim evden çıkmayayım.. 0 risk..

bu bana zamanla ciddi isteksizlik, dışarıda konforsuz hissetme duygusu getirdi.özellikle kalabalığa karşı bir huzursuzluk hissi geliştirmişim.evde olmanın verdiği rahatlık ve geniş alan hissi sokağa çıktığın an bitiyor.üstüne çıkarak yürüyenler, toplu taşımada dibine girenler, elini kolunu kontrol edemeyenler ne ararsanız var.dışarısı çoban salatası gibi.sokakta yürürken bile rahatsız hissettiğimi fark ettim çünkü evdeyken sahip oldugum ''o kocaman bana ait alan'' hissi bitmişti.tabi buna istanbulda yaşamanın negatif yönünü eklemek lazım.bir magazaya bile girip, adam gibi ürün bakamıyorsunuz.herkes birbirinin üstüne çıkıyor.dışarıda insanlardan kaçarken(darbe almamak için) kılı kırk yarıyorum.şu maskeyi taşıma işi ayrı stress..

ama uzun vadede dediğim gibi ''konforsuzluk'' hissi yapıştı yakama.dışarıda rahat hala hissedemiyorum çünkü ''kişisel alan'' algım sokakta kırılıyor. buna(uzak kalma/izolasyon fikrine) çok fazla kendinizi alıştırmamanız lazım ki hayatınıza geri döndüğünüzde, bu duyguları hissetmeyin. şimdi artık bende çıkmaya başladım.bir yerden başlamak gerekiyor.karar verip uygulamadığınızda, kolayca aşabileceğiniz duygular oldugunu düşünmüyorum.


benim nedenim biraz ayrı olsa da , sonuçta uzun vadeli uzak kalma durumunu deneyimledim.bu yüzden sizinle bu duyguları paylaştım.uzun süreli izolasyon kişiyi sosyal hayat düzeninden ciddi koparıyor.içinizdeki duygular sizi izole kalmaya itse bile, toplumdan uzak çok fazla kalmayın.düzenli dışarı çıkıp, yüzleşmeniz lazım içinizdeki duygularla.bu tarz duyguların sizi ve karar mekanizmanızı ele geçirmelerine izin vermeyin.izolasyon duygusunun sonu bence ciddi depresyon çünkü.yalnızlık uzun vadede huzur vermez aksine bunaltır ve kişiyi diyalog kurmaktan bile uzak duracak- uyumsuz hale getirebilir.

başka bir şehirde her şeye yeniden başlamak ister ya insan bazen..

geldiler yine bana. ama şey gibiyim, nereye gideceğimi bilmiyorum.*
aynen şöyleyim:

bugün hatta, sözlükten de sıkıldım gideyim dedim. sonra dedim ki, bu sözlük sana ne etti dövüşçü, her sıkıldığında gidip duruyorsun? bu soruya içimdeki 6 ses de haklı haklı deyince, durdum yine.
kaldım yine başınıza.

bende dokuz yıl önce oluşan istek. istedim ki en yakın akrabalarıma 500 kmden yakın olmyayım. böylece tüm gençliğimi geçirdiğim ankara'dan, hiç kimseyi tanımadığım antalya'ya göç ettim. mutlu muyum? evet. keşke daha önce göçseydim diyorum şimdi.

genelde bu anlarda sanki hissetmiş gibi bir dost kapımı çalar. yani tam artık hepinizden tiksiniyorum, lanet olsun böyle insanlığa diyecekken, hop delikanlı daha biz ölmedik durumu olur.

kendinize zor zamanlar için kötü gün dostları edinirseniz, sizi rahatsız eden ortam ve insanlardan uzaklaşıp onların yanında huzur bulabilirsiniz.

bir anda gelen ve o an güzel olan ne varsa her şeyi mahveden bir olay. hatta yakınımda kim varsa bir anda benden nefret dahi edebilirler. o kadar güçlü bir his

endişelerimi de kendimle sürüklemem muhtemel olduğu için kendimce analiz edip oldukça boş beleş olduğuna karar vererek konuyu kapattığım istek.

frontal lob’u etkisiz hale getirmek için tarihsel süreci lobotomi yöntemiyle başlatmaları boşuna değil, sizin beyniniz kaç lob kişisi gibi hissettim hiç sebepsiz…

bazı günler çok istiyorum. şöyle bir tepe başında ağaç altına uzanarak, uzun uzun uçsuz bucaksız bir ovayı izleyesim geliyor.

sıklıkla istediğim fakat başaramadığım eylem. herşeyin ve herkesin de heybemde olmayacağını bilsem bir dakika dahi durmazdım ama işte bir ama ile yok oluyor..

amaaaaaannn

t: artik bu istekten bile uzaklasmak istedigim istektir. o ne sevimsiz allahin cezasi bi istektir. yetti gari

nasıl insanlar bu arkadaşlar ilginç. 2 yıldır bir şeylerden uzaklaşmak isteyip, tek yapabildiğ ağlayıp zırlamak başlıklarda. bir başlıktan diğer başlığa gidebiliyor en fazla. sısısısııs

anladık kimse sizi anlamıyoo. ühü.

anlamaya da gayret etmeyecek b-oğlum. kafanızın içindeki ben özelim düşüncesi sadece size öyle geliyor. kimsenin boklu dünyanızda yaşadığınız bunalım tribi umrunda değil.

acı ama gerçek.

valla iki gündür ben. hatta bir başlık yok mudur şöyle içimi dökeyim diye bakmıştım. şimdi içimi bile dökesim yok.
sosyal medyayi kapattım , hergün aile bireylerini aramayı kestim, arkadaşlarla mesajlaşma/geyik terk eyledim. yalnızca kendim ve ben.
birde yarın şu işimi halledip başımdan atarsam on numara olacak. lütfen olsun ya. ne gitmez mailmiş.

bir daha düşmek istemediğim bir bataklık.

tatlıların %100 unden uzaklasmak istiyorum. tatlısız bir dünya için el ele...