her şeyden ve herkesten uzaklaşma isteği

tam olarak budur:

bir misafirliğe gitsem
bana temiz bir yatak yapsalar
her şeyi, adımı bile unutup, uyusam…
kalktığımda yatağım hâlâ lavanta koksa
kekikli zeytinli bir kahvaltı hazırlasalar
nerede olduğumu hatırlamasam
hatta adımı bile unutsam…

melih cevdet anday

ıçimde bir yalnızlık var normal bir yalnızlık değil ama şaşıp kalıyorum etrafımdakilere nasıl olurda herşeye bu kadar normal bakabilirler. bir tek bana mı saçma ve sıkıcı geliyor bu hayat. belki diyorum belki uzaklarda biyerlerde benim gibiler vardır. ama sonra farkediyorum olmadığını ve normale dönüyorum.

rehber listelerinde onlarca arkadaşı kayıtlı olan sosyal kimselerin ansızın gelen isteğidir. siz hiçbir zaman gerçekten asosyal ve yalnız kimseleri anlayamayacaksınız bunu isteyen kişiler de yalnızlığın ne kadar kötü bir şey olduğunu asla bilmeyecektir bilemeyecek tir çünkü etrafları çok geniştir ve işin en sinir bozucu yanı da bunlar yalnızlığı hep över.

bugün bunu çok istiyorum. berbat başlamış bir gün, günlerdir, hatta aylardır bastırdığım tüm negatif duygularımı gün yüzüne çıkarttı. tahammül edemiyorum kimseye. tüm negatif duygularımın müsebbibleriyle kavga edip, zehrimi akıtıp, gitmek istiyorum. mümkünse insansız bir yere. bir kaç güne gelirim.

herkesten uzak her şeyin dışında, bambaşka bir dünyada bir tek ona yakın, onunla olabilmek istiyorum. mümkün olur mu?

son dönemlerde yoğun hissettiğim duygu durumu. terapistime göre depresyon bana göre yorgunluk.

şu an içinde bulunduğum durum diyebilirim. pandemiyle birlikte bu isteğim günden güne artıyor. kimseyle görüşmek istemiyorum. görüştüğümde de eskisi gibi normal hissetmiyorum. pişmanlık duyuyorum. insanlara güvenim yok denecek kadar azaldı. hatta hakkımda kötü düşündüklerini bile düşünüyorum. yani beni anlamadıklarını. tuhaf geliyor. eskiden cana can olduğum insanlardan soğudum. sosyal medyadan uzaklaştım. artık anonim olarak takılıyorum. arada sosyal medyaya baktığımda da aşırı tiksinti duyuyorum. insanlar iyi misiniz? ne yapmaya çalışıyorsunuz? diyorum içimden ve uzaklaşmakta tekrar ne kadar haklı olduğumu fark ediyorum. pandemi öncesi insanlarla olan ilişkilerime hayret etmiyor değilim. nasıl tahammül etmişsin kendim bravo.

çok miktarda param ve zamanım olsa saniyesinde yapacağım şeydir bu. hayatımda en çok değer verdiğim tek kişi haricinde, herkesten ve her şeyden kaçmak istiyorum. daha önce de söylendiği üzere, pandemi dönemiyle birlikte iyice belirginleşti bu istek. insanlar, yaptıkları, düşünceleri, görünüşleri, kültürleri... hepsi o kadar sahte ve o kadar zararlı geliyor ki bana, kelimeler yetmezmiş gibi geliyor anlatmaya.

hele ki bu ülkede yaşananları gördükçe, duydukça ve hissettikçe iyice tiksiniyorum. adetini de töresini de kültürünü de geleneğini de göreneğini de s**tr edip uzaklaşası geliyor insanın. düşüncelerimi bu ülkeyle ve bu ülke insanının düşünceleriyle kıyaslayınca çıldıracak gibi oluyorum. güzel olan ne varsa düşmanısınız lan her şeyin. iyi olan, sevilebilecek olan, kaliteli olan, yaşanılır olan her şeye karşısınız. sizin gibi insanlarla aynı toplumda olduğum için utanıyorum.

her zaman iyiliği, güzelliği ve insanlığı savundum. her zaman, istedim ki bu güzel ülkede insan gibi, güzelce yaşayalım. başka bir beklentim yoktu lan hiç. sadece insan gibi yaşamak istedim. onu bile çok gördünüz.

özellikle de sosyal medyaya ayrı bir pencere açmak istiyorum: olum hepiniz yalansınız lan, alayınız sahtesiniz. siz zaten böyleydiniz ama sosyal medya sizin gerçek yüzünüzü ortaya çıkardı. bütün o içinizin pisliği, yalanlarınız, sahtekârlığınız.... hepsi ortaya döküldü. çıkarın lan maskenizi, bu kadar mı ihtiyacınız var lan maskelere? gerçek olun, insan olun biraz...bırakın artık şekilciliği, bırakın artık hava civayı, bırakın artık caka satmayı, bırakın artık başkalarıyla yarışmayı.

saçmalıklarınıza tahammül edemiyorum, anlıyor musunuz sahtekârlar?

gün geçmiyor ki bu istek artmasın. kapıkule'den parasız pulsuz çıkıp, bütün avrupa'yı nasılsa bir yerde ölür kalırım diye yürüme isteğim var. her gün aynı yüzler, aynı boğucu kent, aynı tekrar ve tekrar ve tekrar. sıkıldım yaşamadan yaşamaktan.

kaybolma isteğidir,çevreyle olan uyumsuzluktan kaynaklanır.genellikle problem siz değil bu hayatın kendisidir.

aralıklı olarak bu istek gelip gidiyor insana.

(bkz: depresyon)

insanlardan ve hatta doğadan bile soğumuş olmak.
benim kocam buna örnek.

gibi..

kalabalık beni sahiden sıktı. ben ikide birde böyle oluyorum, bazan bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazan da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum… bu nefret filan değil… insanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… sadece bir yalnızlık ihtiyacı. öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. taşıp dökülecek kadar kendimi doyurduğumu hissediyorum. kafamda, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeyden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor… fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum. bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. o zaman ne kadar hazin bir hal aldığımı tasavvur edemezsiniz. sabahattin ali

"seni asla bırakmayacağım." diyen insanların ilk gitmesiyle başlayan, ve gitgide hayata küstüğünde ilk öğrendiğin şeydir bu his.

aslında kimseye ihtiyacın olmadığını ögretir sana. sadece kendi kendine yetebileceğini anladığın o dönüm noktasıdır.

yaşlanınca, oldukça gereksizleşen halet-i ruhiyeler listesine cillop gibi yerleşen şeylerden.

yalnız kalırsın, yalnızlık kötü davranmaya başlar.
insan yerine kedi seversin, kediler çırmalamaya başlar.
taşa böceğe sararsın, ilime irfana, kutsal mücadelene dalarsın, her şey zoruna gitmeye başlar, hiçbir şeyin arkadaşın falan olmadığı gerçeğini göz göre göre yaşarsın.
karamsar olmayayım dersin, hayallere, ütopyalara, insanların canın sağlığına merak salarsın, gider öldürürler hangi varlık yaşasın istediysen.
yaşamını lanetleyenlerle ölümüne bir mücadeleye girişmek için sıvarsın kollarını, aşk ile çıkar gelirler karşına.
cenneti de cehennemi de varlığın varoluşun takdirine bırakırsın, dalga geçerler saçlarınla.
seni çok iyi anlıyorum diyen bir voodoo büyücüsü bulursun, kararlar vermeyi de unutursun, ölmek bile istemezsin. kibir ve öfke ile aptal bir insanın suratına tükürmeyi bile istemezsin.
sahibi kimler ise onlara bırakırsın her şeyi.

buradan

olur bazen ve çok normaldir insanlık hallari.

ne oblamov olmaktır ne de yalnız ; özgür olmaktır. nasıl anlatılabilir bilmiyorum ama insanların sizi merak ettiği kadar varsınız , sizin düşündüğünüz kadar deģil. buradaki uzaklaşmadan maksat sadece kendi dünyanız ile başbaşa kalmaktır . hayatta böyle kararlar verdiğim dönemlerde istisnasız mutlu oldum. çok garip ama öyle. kıymet veripte kıymet göremediğiniz bir dünyada bu istek kişinin öz piyangosudur. kaçırmamak lazım.

bazen mantıksızlıklar içinde , bütününe anlam verilemeyen dünyada kişinin kendine kaçması durumu. ikili insan ilişkilerinin getirdiği hüsran , boğuculuk , umutsuzluk ve daha birçok sebep aslında hiçbir şeyin doğru düzgün gitmediği ve bizimde hayat dediğimiz şeyin sadece bundan ibaret olduğu gerçeği çok üzücü. ben çok denediğim insan denilen canlı ile anlaşmayı ama olmadı ya da olmuş gibi yaptım sonra onu da beceremedim. edit: bu bir intihar özentiliği ya da övücülüğü değil **k. samimiyetsizlik sevmiyorum , yapmacık tebessüm etmeyi de sevmiyorum . belki insan sevmiyorum , belki ben çok kötü biriyim. benden başka kimi ilgilendirir ki ?