her şeyden ve herkesten uzaklaşma isteği

bu aralar sık sık hissettiğim istektir. belki sağlık sorunlarım çözüldükten sonra, bavulumu toplayıp, bir sahil beldesinde tek başıma ya da sevdiceğimle uzun bir tatil yaparım. hayali bile insanın umutlarını yeşertiyor.

şöyle son 3 ayımdaki kötü anılar bir anda zihnimden silinse. hayata kaldığım yerden, tekrar yalnız bir şekilde devam etsem.
uzaklaşsam iyice o tanıdığım zavallı hayattan.

bu isteği gerçekleştirmenizin önündeki engel nedir?

işte senin hikayen böyle başlar.

depresyondan kaynaklanan bir istek.

az ötede uzaklaşın.
yakınlaşma isteği olanlar (bana değil) dmlere*

ruhum münzevi ne yapayım?
kaçamıyorsun, buluyorlar. her yerdeler, herkesten ve her şeyden bir parça taşıdığını fark edince kendini dışladığın "şeyin " yine içine düşüyorsun.

bazen olur.. ciddi depresyon belirtisidir.
genellikle yoğun sorumluluktan kaynaklanır.
insanların yüklerini ala ala bir bakarsınız o yüklerin altında ezilmissiniz.

aslında tedavi olması gerekenler biz değil,sorumluluktan kaçanlardır.

zaman zaman insana gelen duygu, sonra canın sıkıldığında mağaran çıktığında son bulur :)

olur öyle fazla kafa takmayın kafanızı yastığa koyun sabah uyanınca geçer.

bende su aralar fazlasıyla oluşan istek. insan, günümüz dünyasında fazlasıyla yoruluyor. kapitaslist rejim, çalışma konusunda sahip olduğumuz baskı, iş dünyasının verdiği sıkıntılar ve bireysel ilişkiler derken, kendi hayatımızı kendimiz kompleks hale getirdik.

insanlar eskiden kabile kabile yaşıyorlardı ama mutlulardı çünkü zorunda oldukları için değil, hayatlarını idam ettirebilmek için çalışıyorlardı. kapitalizm oluştuğu gün, herkes başkasının çarkı dönsün diye köle haline geldi. kendimiz için değil, başkaları için çalışıyoruz. kendimize yetecek kadar bizim için idealken, bu sistemde asla ideali bulamıyoruz çünkü asla kendimize yetmemize izin vermeyen bir sistem var.

biliyorum cok karışık oldu ama kapitalizm insanları ruhani olarak öldürüyor. bu dünyanın en büyüm vebası; baskıdan ortaya çıkan mutsuzluk- melankoli- psikolojik rahatsızlıklardır.

iş modelimi bunun üzerine kurduğum için bazen çok şanslı hissediyorum. kafam atarsa çıkar giderim. böyle de çılgın bir asiyim.

son bir senedir isteğimi gerçekleştirdim. mental ve kronik hastalıklarımda iyileşmeler var. ada yaşamı hayat kalitesini yükseltir.

son zamanlarda her insanın bazen böyle bir isteğe kapılıp çok azının bunu gerçekleştirme imkanı bulduğunu düşünüyorum. ya maddi sebeplerden ya kendine olmayan inancından ya da sorumluluklarından kaçamaması etki ediyor olabilir elbette...

artık her şey bize o kadar sıkıcı ve işlevsiz geliyor ki! hem eski zamanlara iç çekiyor hem de eski zamanlardaki sıcaklığı yaşamak için arkadaşlarla buluşulduğu zaman telefonlardan kafamızı kaldırmıyoruz. ne kadar üzücü. söylendiğimiz, rahatsız olduğumuz şeyler bile sadece lafta kalıyor çünkü yaşadığımız tükeci toplum bizi içten içe kemirip yok ediyor ve sadece saksı işlevi görmeye başlıyoruz. kalabalık bizi yoruyor ama yalnız kalınca da kendimizle kalmak bizi korkutuyor. ne yapmak istediğimizi bilmemek de her şeyden ve herkesten kaçıp huzuru bulacağımıza dair bir safsatayı kulaklarımızda çınlatıyor.

böyle bir istek var da kim kalkıp gidecek de uzaklaşacak çok zor iş. üşendim

okul bitsin yapacağım ilk şey.

içinde bulunduğum durumdur. canımı sıkan ve beni üzen öyle çok şey var ki.. hangisini düzeltmeye çalışsam , neye elimi atsam elimde kalıyor. daha çok dağılıyor her şey.
büyük sorunlarımı, içimdeki çaresizliği birilerine anlatabilen bir insan olamadım hiçbir zaman. kendi kabuğuma çekildim hep, kendimle savaş verdim. galip geldiğimde de eski halime dönüp hayatıma devam ettim.
ama şimdi daha önce hiç karşılaşmadığım bir acıyla başa çıkmaya çalışıyorum. "ölüm"....
ne bir çaresi var, ne düzeltebilirsin, ne de geri alabilirsin. genzimde sürekli duran o yumru o acı hiç geçmiyor.
şimdi ise 1 hafta sonra 1 sene olacak babamı kaybedeli. ve ben hala bununla nasıl başa çıkacağımı bilmiyorum. durup dururken hep yaşlar süzülüyor gözlerimden. ne ailemi ne arkadaşlarımı sürekli bundan bahsederek ya da ağlayarak boğmak sıkmak istemediğimden uzaklaşıyorum herkesten. tabi ruhun böylesine ızdırap içerisindeyken içinden bir şey yapmak da gelmiyor. bir şeyler yapmaya mecbursan da zorla ve yalandan gülücükler saçıyorsun etrafa.
cahit zarifoğlu'nun bir şiiri vardı , şöyle diyor :
sonra gömdük ne varsa içimize
anlaşılmasın diye çiçek ektik üzerine
altı mezarlık, üstü bağ bahçe..

tam olarak böyle.

ben de oluyor ve yapıyorum sonra yalnızlığıma söyleniyorum ama hayatıma girenler kalıcı olabildiler mi ona bakmak lazım.
belki de ben hep sorunlu kişiler seçtim ya da hikayelerindeki sorunlu bendim bilemem.
ama ben de o uzaklaşma isteği bitmek bilmiyor. çünkü ne zaman kök salmak istesem koparmaya yelteniyorlar beni.
üzücü bir döngü. hayatıma kendim gibi insanları bulup saklarsam belki gitmem artık.