her şeyden ve herkesten uzaklaşma isteği

o kadar çok istedim ki.
tam olacaktı yine yoluma taş koydular.
aralarına karışıyorum belki kaybolurum diye, yok hep çıkartıyorlar beni ansızın bir yerlerden.
o taşlarla taşlansın o lanet kafalarınız umarım.
cehennemi dünyaya getirdiniz.
bitmiyor istemeden geldiğimiz şu dünyada gidemediğimizden bu çile.

ait hissetmemekle beraber gelişen istek. ne kadar ait hissetmiyorsan, o kadar uzaklaşmak istiyorsun. ne kadar kendin değilsen, o kadar kaçmak istiyorsun. hayatımın hiçbir döneminde, hiçbir anında hatta "evet burada mutluyum, burada kendim gibiyim" diyemedim. aileme, arkadaşlarıma, ilişkilerime, çalışma ortamıma vs. hiçbir zaman tam anlamıyla uyum sağlayamadım. çünkü onlar gibi değildim. fikirlerine, görüşlerine, tutumlarına ve zevklerine aykırı davranan biriydim. bunu kasıtlı olarak yapmadım. ben bu idim, en başından beri. kişiliğim "bence" daha 10 yaşlarında oturdu. elbette etrafımdaki insanlardan elde ettiğim kazanımlar da oldu karakterim otururken. mesela merhamet bana annemden kaldı. buna yemin bile edebilirim. henüz o yaşta iken bunlara kafa yormamış da olsam nasıl bir insan olacağım belliydi. aykırı, aksi, agresif, uç fikirli.. ve daha bir sürü onlar tarafından benimsenmeyen özelliğe sahiptim. haliyle hiç ait olamadım. kendimi bildim bileli, her nerede isem oradan kaçtım. koşarak kaçtım hem de. istediğim hayatı hiçbir zaman elde edemedim fakat bunun savaşında da hiç pes etmedim. büyük adımlar attım, kendimi bile şaşırtacak işlere girdim. zafere giden yolda her şey mübahtır mentalitesi ile şartları ölümüne zorladım. şimdi bile olduğum yere ait değilim. bir gün mutlaka olacağım, adım kadar eminim. çünkü onlarca savaş vermiş birisi olarak, durup dinlenmeden çatışmaya devam ettiğim yegane şey bu. ait hissettiğim yere ulaşmak.. gerçekten ama gerçekten kendim olmak. çünkü inanın çok sıkıldım rol kesmekten. insanlara onlardanmış gibi davranmaktan ruhum çekildi.

özellikle 2020 senesinde ilk karantina ve kapanma dönemleri ile ister istemez yaşadığım, daha sonra adapte olduğum ve hoşuma giden durumdur. nitekim yaş arttıkça daha sık gelecek bu istek bana.

depresyonla ilgisi olmadığı zamanlar da olur aslında.
çok fazla insanla paylaşım yaptığım zamanlarda yolumdan saptığımı ve mutsuz hissettiğimi fark ediyorum uzun süredir. asgari boyutta ilişkiler kurup biraz kendi kafama göre takılmaya başladım son aylarda, hiç olmadığım kadar kafam rahat. huzurlu hissediyorum. biraz "lone wolf" kafasında bir insansanız kesinlikle özünüze dönmenizi tavsiye ederim.

geçer canım geçer geçer...

turkiyeye döndüğümden beri icimden atamadigim istek. zaman zaman azalıyor, şimdilerde ise çokça arttı. hayati pause etmek istiyorum. o arada kaybolmak istiyorum.

son zamanlarda bu konu üstüne çok düşünüyorum. sıfırdan bir sayfa açmak gibi, artık sayfalarını daha dikkatli dolduracağını bilmek. hayatındaki herkesi, anne babanı bile çıkartıp her şeyi terk edip gitmek, kendi kendine kalmak, nerede ve nasıl istersen o şekilde yaşamak.. bilemiyorum. artık kendimi bu konuda fazlaca cesur hissediyorum.

bir anda herkesin hayatından yok olma isteğidir. ölmek gibi değil de hiç var olmamakla ilgili.

can yanınca insan uzaklaşıyor illaki

kung fu panda da dediği gibi ; iç huzur!iç huzur için bir mağaraya gidip herkesten uzak 40 yıl geçiriyor.

bazen bunalıp yanıma hiçbir şey almadan insan olmayan, doğayla baş başa kalabileceğim yüksek bir yere çıkıp kalabileceğim kadar kalmak istiyorum.karşıma kurt-ayı çıkacakmış, böcek-yılan ısıracakmış hiç umrumda değil; o derece bıkmışım.ama gittiğim yerin yakınında yaşayan insanların beni rahat bırakmayacaklarını, şikayet edilebileceğimi ve başımın derde gireceğini düşününce vazgeçiyorum bu işten.insanlar her yerde, dağın başında bile rahat yok.

insanların çoğundan nefret ediyorum.geçenlerde loving vincent'i izledim ve intihar etme perileri yine uğradılar...her şeyden ancak öldüğümde uzaklaşacakmışım gibi geliyor.

bunu senelerdir yapıyorum ve sorun insanlarda değil diyebilirim. yaşadığım şehirde beni tanıyan kimse yok. anneme babama sor beni nasıl biri lümpen diye, onlar da anlatamazlar çünkü onlar da tanımıyor. neyi sevdiğimi, neyi sevmediğimi, gözümün rengini bile bazen karıştırıyorlar.

hiç arkadaşım yok, tanıdığım herkesle irtibatı keseli çok oluyor. insana insan gerek bazen diyorum sözlüğe girip bir iki satır karalayıp çıkıyorum işte. hepsi bu.

tavsiye etmem kısaca.

ara ara yaşadığımız ve yemek içmek kadar normal bir durum

aslında istediğin, çok istediğin bir şey vardır. ne kadar istersen, senden o kadar uzaklaşan bir şey. olmayınca her şeyden ve herkesten uzaklaşmak ister insan, o şey yoksa bu birçok şey de olmasın. istendiği şiddette imkansızdır da.
çektiğim her nefeste büyüyordu belki de aramızdaki mesafeee

metroda yanlış durakta indim. neden birden indim ne oldu anlamadım. bank boştu oturdum.
tenha bir metro durağındayım, tanıdığım kimse yok. beş dakika nefes aldım kendi kendime. koşturmacanın içinde boğulduğumu farketmemişim.
telaş stres ve sıkıntılar perona yaklaşan metro sesleri ile geri geldi.

anladım ki ben, gitmek istediğim yere gitmiyorum.
hayat çok acımasız, sevdiklerim hep başka bir yerde, başka bir zamanda belki de başka birileriyle..

şu an her şeye ve herkese yaklaşmak, yakınlaşmak için çabalayan bir insanım. insanın kendini izole etmesi totalde yararlı bir tutum değil çünkü. açıldıkça açılacağız velev ki bu bize acı üstüne acı verse de.

hayatın pis gerçekleri insanın yüzüne vurunca maalesef böyle oluyor. insan artık kendi kafasında yarattığı bir dünyada yaşamak istiyor.

çevremizde gördüğümüz yanlışlar dostlarımızın attığı kazıklar ve düzenin bozuk olması bizi bu düşünceye iten en önemli etkenler ama ailemiz veya sevdiğimiz bir bağ yüzünden asla yapamayacağımız sadece hayallerde kalan düşünceler

sosyal sarjin bittiğinde sık sık gerçekleşen olay, yalnız kaldığında da aşırı iyi gelir. bazen hüngür hüngür ağlarsın tabi ama o bile iyi gelir.