hiç mi kuran kursuna gitmedin sorusu

hadsizce açılmış başlık. yok arkadaşlar yanlış anlamayın kimseye kızdığım ettiğim yok. ancak bu tarz özel ve çok kişisel olan şeylerin başlık konusu yapılması bana bir tık tuhaf geliyor.

ha usuldendir anlatalım... vallahi bana çocukken birkaç defa sordular ettiler yaz tatilinde gider misin falan diye. bana taso oynamak ya da boncuklu tabanca ile operasyona çıkmak daha eğlenceli geliyordu istememiştim. ailem de zorlamamıştı. hem zaten işin main kuralı bu değil mi ? zorlama yok...

hoca bile oldum sonuç? ignostik ...

ne alaka gidip gitmemekle? bildikçe daha kolay dinsiz oluyorsun.

soru cümlesidir. honki ponkinin ömrü geçti kurslarda allahım sen konuyu biliyorsun, affet allahım amin.

arapça elif falan nasıl okunuyor anlamadığım için aldığım soru. gitmedim yani niye uzaydan gelmişim gibi soruyorlar anlamıyorum. gidenler sanki şakır şakır arapça dua okuyor. alt tarafı bir iki harf kalmış hafızalarında sanki bana cami imamı olmuşlar. bugün sinirlenme günüm sanırım.

3 gün gittim sonra bıraktım.

o da meraktan mahalle veletleri gidiyor diye.

camide smekdavn oynuyodum bidaha iceri almadilar

çok gitmedim. ama elinde sonunda öğrendik. şimdi çok iyi olmasa da okumamız az çok biliyoruz.

valla hiç gitmedim, iyi ki gitmemişim. benim küçük yaşta uydurma arabistan masallarıyla beynimin kirletilmesine izin vermedikleri için ailemin değerini ne kadar bilsem az.

kampa gittim, yaz tatiline gittim, doğa yürüyüşüne gittim, festivallere gittim, lunaparklara gittim daha "ahlaklı, temiz" biri olduğumu düşünüyorum.

mesela ilkokulda beni cetvelle döven, beni herkesin önünde "bir dua bile bilmiyorsun nasıl müslümansın sen işte çocuklar bu arkadaşınıza bakın da ibret alın." diye rencide eden katı kuralcı insanlarla aynı dine inanmaktan vazgeçirdiği için aileme teşekkür ediyorum.

sorarsan islam hoşgörü dinidir, müslüman ahlak sahibidir, dinde zorlama olmaz kanka aynen. inancınıza da saygı duymuyorum çünkü birçoğunuz ben ve benim gibi birçok insana saygı duymuyorsunuz.

yok.
bizimkiler gitmiş vaktinde. *
ben en son namaza rahmetli amcam ölünce durdum musallanın arkasında. buyrun dedi hoca cenaze namazına, buyurduk.

allahu tealayla aramda kendi jargonuma göre bir ilişkim var. böyle iyi şu an. allah'ın kitabını elime alacağım vakit, bana hocaya gerek yok, çözeriz. dili de çözeriz, manasını da çözeriz. iyidir aram, böyle şeylerle.

ben bale kursuna gittim de rockçı oldum çıktım.

yüzmeye gittim, baleye gittim, korodaydım, sonra tembel anarşik bir inançsız oldum.

arkadaş lazım beraber gideceğin

hiç bulamadım öyle arkadaş gidemedim madurom

başlık bir sorudan çok, bir film ismi gibi ananasını satim.
sen hiç ateş böceği gördün mü, beş milyoncuk borç verir misin, hayat mı bu, günah bende mi, nereye bakıyor bu adamlar... vs gibi.

ben "hiç" gittim..! konuya da gelirsek. 'kuran kursu' denilen şey, çocuklara arap alfabesi harf ve telaffuzu öğretmeye çalışmak. kuranla ilgisi yok. kursu verenin kuran bilgisi de o düzeyde zaten. kuran'ın öğrenilemez olduğuna inanıyorlar zaten. kendilerine "naklonulan" bir din var. orada ne denilmişse o. eğer "o" kuranda yoksa, yetersiz veya yanlış olan da kuran diyorlar. islam akıl, değil nakil dinidir diyorlar. kendilerine nakledilene itibar ediyor, buna aykırı kuran hükmünü yok sayıyor, saymayanı "kuran müslümanlığı" ve kafirlikle suçluyorlar.. hem kuranın allah kelamı, eksiksiz, tahrifatsız, tam ve mükemmel olduğunu söylüyorlar, hem sadece kuranla müslüman olunamayacağını savunuyorlar.. yani bunlar müslümanlığı allahtan daha fazla biliyorlar ama bu şirk olmuyor..
anlayabildiniz mi.. (tabii ki anlayamazsınız, çünkü bunların istediği, sadece bunların dediklerine itaat edip istediklerini yapmanız. sorgulamamanız.. din de islam da böyle birşey sanıyorlar. yoksa badeciler, gavslar, mucize keramet, holdingler, hizmetler, komplolar trilyonlar nasıl olabilir bir düşünsenize.. bir köşede adnan hoca, öte tarafta menzil, şeyh şıh efendi sır odaları nur çeşmeleri badeler pudra şekerleri vakıflar çakarlar nasıl çakabilir...nasıl..)

ne ben. ne annem babam. ne kuzenler. hiç. muhit istanbul.

sınıfsaldır mesela

müzik haramdır laflarını duyduğum bir ailede büyüdüm. dolayısıyla müzik alemine dalmak da biraz sürdü, yol gösterebilecek, danışacak kimse yoktu falan. bununla birlikte sürekli olarak kuran kursuna gittim. o kadar zaman geçti, hala tecvid kurallarına göre okuyabiliyorum falan. yasin suresi * ezberimde. ama her gittiğimde aileme lanet ettim. orada olmak istemiyordum çünkü, hiçbir zaman da istemedim. ailemin çizgisi değişmedi, değişmez de zaten. * bu sürede ben değiştim ama. leş metalci ve ateist olduk çıktık.* niye bu kadar uzun yazdığım konusuna gelirsek de, çünkü yazdım olm, zor gelirse okuma btw. öptüm seni, çok takma böyle şeyleri.

evet. hiç gitmedim..
arkadaşların kuran kursuna gidiyor sen de onlarla git istersen? seni de yazdıralım? kuran öğrenirsin.. demişti ailem.
ben istememiştim. hiçbir işime yarayacağına inanmıyordum.

işim olmaz. istemem.
ben kuran kursuna gitmem. demiştim.
bu arada yaş sekiz en fazla dokuzdur..

o yaşta hissettiğim ve beni rahatsız eden şeyler şunlardı,
mevzubahis din olduğunda dinle ilgili her şey insanı bir takım kurallar çerçevesinde belirlenmiş kalıplara sokmaktaydı..
semboller, kıyafetler, sakallar, sarıklar, cübbeler, tavırlar, davranışlar... doğal gelmiyordu. bunlar zamana uzak olduğu ölçüde kalbime de uzaktı... bunları tüm kalbimle reddetmiştim.

doğal hayatın dışında, çağın uzağında, kendine göre kalıpları, kuralları olan, şekilci ve taklitçi bir hayat vardı orada.
bana tanrıyı anlatacak adamlara, o adamların tanrısına gerek yoktu.. ben tanrıyla konuşsam tanrı yanımdaydı zaten.
bireysel olarak insan tanrıya nasıl yönelmek istiyorsa öyle yönelebilmeliydi. şartlara bağlanmış bir yönelme, yaklaşma bana uygun gelmemişti.
bunlar sekiz, dokuz yaşlarında bir çocuğa bile lüzumsuz gelebiliyordu.

gitmedim ama orta okulda kendi kendime kur'an'ı hatmetmiştim. tabii ki türkçe olarak. o aralar sıkı müslümanım kendimce. namaz falan kılıyorum ama sureleri türkçe oluyorum. allahu ekber kısımları falan arapça ama. kur'an'ı da öyle bir okuyorum ki, kendime savuna savuna. anlamaya çalışmadan, sadece anlamak istediğimi bulmaya çalışarak. son derece samimiyetsiz bir iman. şimdiki imkansızlığım çok daha samimi, çok daha makbul. bana güvenmeyin ama bir yaratıcı varsa sahte imandan ziyade gerçek imkansızlığı takdir ediyordur.

gittim sozlukcum gitmez olur muyum hic? bizim sokagin camisinde yaz tatili basladigi an kuran kursu dersleri baslardi. caminin imami erkek ogrencilerle ilgilenirken, esi de kiz cocuklariyla ilgilenirdi. tesetturlu huda adinda zayif cok tatli bir hocamiz vardi. yerinde durmayan kucuk kiziyla elinden geldigince ilgilenirdi bizimle. benden cok kucuk hafiz bir oglu vardi bir de. cok yogun ogrencinin oldugu gunlerde annesine yardim icin kendinden bile buyuk ogrencilere cuz/kuran okutabilirdi. sonra bir donem yukari camiye de gitmistim. kurana gecince ben caminin yasli hocasi bana kuran hediye etmisti…
kuran kursuna dair en ufak kotu bir anim yok, aksine cok guzel yaad ederim o gunlerimi. cocuklari seven, cocuklara allah’i sevdiren insanlara hep denk geldim. allah razi olsun onlardan, ebedi hayatlarinda makamlari cennet olsun.