insan nereye aittir

karga sordu bugün bana hala düşünüyorum insan nereye aittir..?!
sevildiği yere mi..?
sevdiği yere mi..?
özlediği yere mi..?
yoksa özlendiği yere mi..?
sahi neydi ait olmak?

sevdiğimiz yerde değilsek,
nerede olursak olalım mülteciyiz demiş şair.

mutlu olduğu yere aittir. nereye gidersen git kafanı hep mutlu olduğun yere çevirirsin.

osmangazi köprüsüne.

benliğine aittir. diğerleri sonra gelir.

sahip olduklarına.

aklındaki yere…

evi gibi hissettiği yere. ancak nerede gerçekten "evde" hissettiğini bulmak da çok zor bir süreç oluyor bazen. mesela ben eskisi kadar olmasa da biraz göçebe gibi hissediyorum hala, hem antalya hem de istanbul'a ait hissediyorum ama hiçbir zaman tam bir aidiyet olmuyor bu. eğer iki eviniz varsa, eğer birden çok yere aitseniz aslında hiçbir yere ait değilsiniz demektir.

oradan gitmek istemediği yere.

hayata aittir insan.. ait olmak istediği hayata dair düşüncelerin kavgasını verdiği bir hayata..

yani illa bi' yere yamayacan kendini şirin baba.
düşme bu tuzaklara!*

adi ustunde nere'ye.

nereye aittir. nere'ye. evet.

insanlar kacma cabasının bittigi yere aittir diyenler var..
insanlar ayaklarının kosa kosa gittigi yere aittir diyenler var..
insanlar kendi olabildigi yere aittir diyenler var.. kendi olarak cok sevildigi..
insanlar icindeki en iyiyi cıkartan yere aittir diyenler var..
insan hicbir yere ait degildir, yolcudur diyenler var..
insan yurduna-vatanına-ailesine aittir diyenler var. insanlar evrensel degerlere ve dunyaya aittir diyenler var.

bunların hepsinde biraz dogruluk payı olabilir.
ama ben kendim hep didem madak ta bulurum kendimi: bir yanım serseri bir şair, dunyayı dolasmak istiyor. bir yanım ev hanımı kılıklı, evde oturup dolma sarmak istiyor.
benim sanırım beni oldugum gibi bi nebze anlayan, bir nebze seven, yanında rahat olabildigim ve beraber daha iyiye gitmeye calıstıgımız, sevdigim-sevildigim-saygı gordugum, dusuncelerimin onemsendigi, duygularıma kıymet veren yerlerde iyi hissediyorum en cok.

insan bu soruya cevap bulmak için bütün ömrünü harcayan bir varlıktır.
aidiyet duygusu ben buraya ait'im yada işte ben bu kişiye ait'im dedikten sonra biter.
yani mesele ait olmak değildir.
mesele bu uğurda koşmak, yorulmak çabalamaktır. mesele bu amaç uğrunda savaşmaktır. asıl mesele başardım diyebilmektir içten içe.
ait olmak...
ne güzeldir oysa. olmak istediğin yer, kişi yada her neyse oraya varmak ne kutlu bir zaferdir. fakat amaçsız kalır insan ve bir hedefi yoktur artık.
yeni bir hedef mi belirleyecektir kişi? yoksa kırıp dizlerini oturacak ve kalacakmıdır ait olduğunu hissettiği yerde?
ya orası değilse? ya o zannettiyse ne olacak? bana bu fikrin, yani doğru yerde olmuş olma fikrinin neden asla değişemeyeceğini söyleyebilirmisiniz?
değişiyorsa orası, aslında orası değildir denildiğini duyuyorum sanki.
haklılık payı elbet vardır.
tamamda daha önce de yaşamadın mı bunu? hiçbir yer için burası benim evim demedin mi mesela? yada tanıştığın kişi için ben ölene kadar bu insana aitim demedin mi ayrılmadan kısa bir süre önce?
söylesene, sen daha önce kaç kere ait oldun güzel kardeşim?
bi düşünsene allasen.

bunu yıllar önce ünlü düşünürümüz metin şentürk, sevgili metaforuyla açıklamıştır.
sevgili burada bireyin kendisini temsil eder.
bazen kendiyle savaşır bazen hayatı umursamaz.
ama aslında içten içe kendini sever.

bu yüzden eleştiriyi kaldıramaz. aşık kendisine bu.valla bak allahın narsisti.

doğaya aittir, doğadan geldik doğaya gideceğiz.

davetli olduğu yere. perva sözlük haricinde.

evrene.

kendime bakıyorum ve diyorum ki hiçbir yere. mekansız ve aidiyet duygusu olmadan yaşamak savrulmak gibi.

zamanı durdurmak istediği yere demişler.

yuvasına. evliyse gadununa. çok da kafa yormamalı.