insanı ağlatan şeyler

senin günlerce düşünüp plan yaptığın o özel anı birinin gelip saniye hızında bozması

gece

onca kalabalığa rağmen anlaşılmamak.

30 yıl önce alınan ve kesintisiz kullanılan babannemin ev telefonu hattını vefatından sonra kapattırdık. artık o numarayı aradığımızda çalmıyor. çalsa da açan olmayacak zaten. o numarayı başka bir kullanıcıya verirler mi bilmiyorum ama onlar başkasına verene kadar ben arayıp ağlayacağım.

bazen aylarca ya da yıllarca çabalayıp hiçbir zaman hak ettiğiniz sonucu alamamak ağlatır insanı. şöyle mesela; bir proje için bir yarışma için gecenizi gündüzünüze katarsınız ama nerde saçma sapan bir şey var sizin hep önünüzdedir. vazgeçtik mi yine de? hayır tabii ki.*) sırf desteğini sırtımızdan eksik etmeyenlerin yüzü gülsün diye de uğraştık.

hak ettiği değeri görmediği için "yaşayamayan" insanlar.

soğan.

bazen duygulandıran, bazen üzen ve bazen de sinirlendiren şeyler insanı ağlatır.

mesela ayrılık.

vallahi beni şu sıra en çok ağlatan şey geçip giden yıllar. nasıl da su gibi geçip gidiyor, sanki ellerimden kayıyor, tutamıyorum zamanı.

kaybettikleri ve ulaşamadıkları.

regl döneminde hormon dalgalanmalarının sebep olduğu ruh hali.

muhabbet kuşunun ölmesi.

kalabalığın içinde yalnız kalmak.

kredi kartı ekstresi. diploma gibi rulo şeklinde takdim edilmesi gerekir.

çaresizlik, yokluk, kimsesizlik, yalnızlık. bunlardan biri oldu mu insan ister istemez ara ara ağlamaklı olabiliyor. ama hepsi birden üstüne gelince işte o zaman ortaya yıkım çıkıyor.

duyguların birikmişliği...kimi zaman bir ağlama hissi gelir fakat neden olduğunu bilmeyiz. o küçük sebepleri unutacak kadar balık hafızalı olsak da güç birliği yapan acılar hem hafızamızda hem de kalbimizde yer edecek kadar etkilidir aslında. neden ağladığımızdan çok kiminle ağladığımız da önemlidir. eğer yalnızsak kendimizi teselli etmek yerine suçlamaya meyilli olabiliriz. bedenimizin ve hislerimizin boyun büktüğü anda dudaklarımız ne kadar yukarı kıvrılabilir ki? savunmasız bir bebek olduğumuzda yaşımız konumumuz fark etmeksizin cenin pozisyonu aldığımızda ve titreyen dudaklarımızla kendimizi sarsıntılı sancılara bıraktığımızda burnumuzun dibinde olmasına rağmen bir tebessüm ne kadar yakın gelir ki? ağlamak içimizde kaskatı olmuş duyguların dışavurumudur belkide . kim bilir iyimser de olabilir bilinenin aksine biz yeşermekten vazgeçtikçe bizi sulayan can suyu... yaşanmışlıklarımıza verdiğimiz aciz tepki. sözlerin anlamını yitirdiği ruhumuzun sükûneti giydiği an gözyaşlarının gözümüzden firar edişi... ama ağlamalı insan ağlamalıyız çünkü içimize her şeyi atacağımız kadar yer yok orada. bazen nedenlerimizi unutup ağlamanın özgürlüğüne şükretmeliyiz öyle ki tepkisiz kalmak çok daha beterdir. kimse üzülmeyi sevinmeye yeğler mi? yaşamın kolay olmadığını çok da abartmadan hatırlatmalıyız kendimize. yaşadığımız çağ ve şartlar zor olsa da tüm gözyaşlarımızın mutluluktan olması dileğiyle...

... iyilik ya da erdemli davranış görmek... bir başkasının çaresizliği... yaşatamamak...

sitede seksi bir hanıma denk gelmeyeli çok oldu. yoldaş o zamanlar “kadın üye sayımız erkeklerden fazla” gibi gibi coşardı.

şimdi bi bakıyorum siteye, nerde ergen p.ç. var gelmiş “hayatt çok bayık baba” simülasyon yaşıyoz. yazıyor.

kadınlar ise imam hatipli.

zor zamanlar lan.

kaderi, geçmişi ve olmayan geleceği...

içindeki sıkıntıyı söküp atma isteği .
biraz ağlasan sanki her şey yoluna girecek ferahlayacaksın sanıyor insan