insanı ağlatan şeyler

hiç belli olmaz nereden kırıldıysan , bam teline ne dokunduysa ordan ağlarsın

ciğerini bildiğin birine artık bir yabancı olmak.

(bkz: uçurtma avcısı)

malum sayfaları okurken hönküre hönküre ağlamayanın göz pınarları kurumuştur.

yanında her zaman huzurlu hissettiğin kişinin yanında artık huzurlu hissedememek.

üzgünçlü şeyler, mutluluktan ne zaman ağlamıştık en son?

şeker portakalı'ndaki portekizli. yaban muzu'ndaki malum son. uçurtma avcısı'ndaki "senin için bin tane olsa yakalarım." sözünü kitabı okuduktan sonra hatırlamak. kavim'de can'ın "başaramadınız komiserim." sahnesi.

hele ki bünyede alkol de varsa.

ahmet kaya - adi bahtiyar /

anılar

(bkz: anneye söylemek istenip de söylenemeyenler)

onu göremediğinde, sanki şehrin sokaklarında bir yerlerde gezdiğine inanmayı istemek. görmesem de bir yerlerde demek hafifletiyor acıyı ama gerçek her ziyarete gidişinde gözünün önünde.

saç teli,bebek kokusu,yeni alınmış ama daha kullanılmadan öylece kalan bir çift çorap. yürekte ölmeyenler zamansız dirilir.

gecenin 4 buçuğunda yutkunamayacak kadar doluyken odada tek başına müzik dinlemek

marvin'in (daha 1 yaşını bile doldurmamış bi' kedi) inanılmaz salak ve masum olmasıdır.
evimize neredeyse avuç kadarken geldi. o zaman da böyle saf salak bir şeydi bu hayvan, zamanla güvenme olayı yok yani. omzumda dolaşıp boynumda yatıyordu gündüzleri. geceleri de kafamın hemen üstünde, yastıktaki boşlukta. bir saniye bile yalnız kalmak istemiyordu.
ne zaman bunu sevecek olsam kafasını geriye yaslayıp boynunu açıyor. kendimi koyversem ağlarım hüngür hüngür. ya kocaman bi' şeyim bi çırpıda öldürebilirim seni ben, bu güven nereden geliyor yiğidim?
pıt pıt pıt pıt annemin peşinde koşturuyor.
bazen kendini başka bir odada uyurken unutuyor, yanımıza koşarken telaşlı telaşlı miyavlıyor.
uyurken bıyıklarını titretip iç çekmesine değinmiyorum bile.
dün annem buna tavuk göğsü almaya markete gitti. hususi beyefendiye tavuk pişiriliyor.* bazen öpelim diyoruz, dayak yiyoruz. yine de ev ahalisinin gözlerinden kalp fışkırıyor bu hayvana bakarken. bütün bunlara rağmen bazen "bu çocuğu yeterince sevemiyorum ben" diye dertleniyorum. buna da ağlamak istiyorum mesela.

bi çocuğun isteyip alamadığı şeye dalgın dalgın bakışı.

aslında her şey. hayatın içinde çok fazla acı var, gözyaşı var. bunlardan sadece iki tanesini seçebilirim ancak. birincisi kalbi kırılan bir insanın başka bir insanın gözlerinin içine bakarak ağlaması. o duygu ağırdır çok. ikincisi sağlık sorunu olan çocuklar. onların o küçücük yaşta çektiği acıları, sorunları kimse bilemez, anlayamaz öyle ki kendileri bile...

ağlayacak dahi yerin /kimsen olmaması.

kazanıcakken kaybetmek yakının vefat etmesi aşırı duygusallık ağlatan filmler izlemek küçüksen dayak yemek hakkının gasp edilmesi.

anılar.. en başa çıkılmazları onlar olmuştur her zaman. hayat bulduklarımız da hayattan koptuklarımız da geçmişin yüzlerinde saklıdır.

annem senelerdir okulumuza geldiğinde istiklal marşı çalınırken ağlardı. hem beşinci sınıfa kadar okuyup okuyamadığı yıllar için hem de milli duyguları yüzünden. belki de çocuklarıyla duyduğu gurur da vardı gözyaşlarında. küçükken anneme gülerdim ama ne zaman üniversiteden mezun oldum ve küçük kardeşlerimin okul çıkışlarında bekledim işte o zaman ağlama sırası bana geçti. neden ağladığımı da bilmiyorum. şimdi ne zaman bir okul çıkışı istiklal marşı söyleyen çocuklar görsem hep ağlarım. keşke lisede marşı söylerken daha çok bağırsaydım. çünkü o günler çok özel ve bir daha gelmiyor.

maaşın yattığı gün bitmesi.