insanın intihar etme nedeni

intihar etmek haramdı .
bizde suratımızı astık .s

ailevsel olarak psikolojik baskı nedeni olabilir.

intihar edecek kişi hiçbir zaman bilinçli bir şekilde bu eylemi yapmaz. psikolojik sıkıntılarının son noktasında ani olarak gerçekleşir.

kendi hayatını kendisi kontrol etmesine izin verilmemesi, mesela kiminle evleneceğine bile ailesinin karar vermesi, mal gibi satılması, karşılığında başlık parası vb. alınması... her yıl istemediği kişiyle evlendirilmek üzere zorlanan çok sayıda genç kız bu yüzden intihar ediyor maalesef...

intihar edip hayatta kalanlar düşüncelerini yazarsa daha iyi olur. son entryleri okudum ama çoğu doğru değil. o çok başka bir durum. deneyip hayatta kalanlarda kolay kolay yazmaz veya ifade etmez daha doğrusu edemez. çok karanlık bir nokta o eşik.

en uzun ,en çaresiz geceni düşün... sabah olmadı mı? -reşat nuri güntekin-
karanlık gecelerin ardından her zaman güneş doğar. sadece sabırlı ol ve güneşin doğmasını bekle.

umudu tükenmiş olsa gerek.insanı yaşatan umuttur.

okudunuz mu o 18 yaşında intihar eden kardeşin mektubunu ¿ güzel nedenler veriyordu bizlere..
mektuba buradan bakabilirsiniz

bence hepimiz bir uçurumun kenarındayız. kimimiz daha cesur, kimimiz daha korkak sadece. 3 adım var aramızda o boşlukla bazen daha yakınız bazen daha uzak. ancak hep oradayız. amacımız yok, sebebimiz yok, kıymetimiz yok. sadece oradayız ve korkuyoruz.

bence intihar etmek korkaklık değil asıl cesaret gerektiren şeydir. neden yaşıyoruz ki? bu boktan dünyada her gün ölen birilerini, bunca adaletsizliği, yalanı görmek için mi? neden yaşıyoruz gerçekten? yürümekte bile zorlanacağımız bir yaşta yazlığımızda ölümü beklemek için mi? genelde yapacak daha çok şeyim var derler, görecek daha çok günüm. gerçekten soruyorum size. kendinize bir saniye dürüst olun. sizce tüm bunların anlamı var mı? bizi sevenler için mi katlanacağız bu dünyaya, bir dakika daha yıkıntılarınızın altında ezilmek için mi? tüm bunları kabul edecek cesareti bulduğumuz an bir adım daha yaklaşıyoruz.

neyse daha yazarım da bugün ki konuşma kotamı doldurdum. o yüzden asıl meseleye gelecek olursak bence insan anlamanı kaybettiği an geliyor o çizgiye. dediğim gibi hepimiz kenarındayız o uçurumun. kimimizin ayağı kayıyor. kimimiz kendi isteğiyle atıyor o adımı. kimimiz ayağım kayar belki diye daha yakın kenara, kimimiz ise belki ayağım kayar diye en arkaya kaçmaya çalışıyor. bir şekilde yaşıyoruz işte. bir şekilde zamanımızı dolduruyoruz.

özgül intiharları bir kenara bırakır ve genel olarak bir çıkarımda bulunursak en temel neden hazza sınır belirleyememek ve daima haz peşinde koşmaktır.

(bkz: kurt cobain)

herkes buraya çaresizlik, umutsuzluk vb. duygular üzerine yazmış. bence yaşamayı sevmemek de çok geçerli bir neden. mesela ben sevmiyorum yaşamayı hayatımın hiçbir döneminde de sevmedim. çok kötü bir hayatım da hiçbir zaman olmadı en mutlu anımda bile deseler ki canım ya sonsuza kadar böyle mi hissetmek istersin yoksa ölmek mi, ölmek derim ben. bi kere yaşamak çok zahmetli en basitinden belirli aralıklarla yemek yemen, su içmen gerekiyor. bu kadar uğraşmaya da değecek bir artısını göremedim bu zamana kadar. peki neden intihar etmiyorum? hayata biraz şans vermek istedim belki sevilecek bir yanı vardır ama ben göremiyorumdur diye gerçi öyle diye diye de baya bi yaşamış oldum. artık eminim yaşamayı asla sevemeyeceğimden de daha ne zaman öleceğime karar veremedim onu bekliyorum.

tek bir nedene bağlı olan bir durum olmadığını düşündüğüm sebeptir.

mehmet pişkin'in sözüne katılıyorum, ''taşan bir bardakta, son damlayı sorumlu tutmak ne kadar doğru olur?''

taşan bir bardak var arkadaşlar, o bardak o insanın hikayesi; intihar eden insanın hikayesi, o son damla sorumlu tutularak ancak kendimizi kandırabiliriz.

çaresizlik

bunalım?

evrim ağacının bu konu ile ilgili makalesini bırakıyorum

makale

bence sorgulanacak bir eylem değildir. insan o raddeye gelmeden, hele ki soruları cevapsız kalacakken, intihar eden kişiyle ne kadar doğru empati kurabilir bilmiyorum. ama her şeyi acımasızca eleştiren bir grubun olduğu bu ülkede, bilinmezlikleri ile göçüp giden insanları bile acımasızca eleştiren paylaşımlar gördü bu gözler. illaki bir cevap aranacaksa, o cevabı insanları buhrana iten bu düzenin, daha doğrusu düzensizliğin içinde aramak gerek...

(bkz: emile durkheim)

#69652

yine hemen üstteki yazarımız bu konuda emilé durkheim araştırmalarından bahsetmiş. ben de aynı konuyu kaleme almak istedim. kendisi gerçekleşmiş vakaların dört çatı altında toplanabileceğini söylüyor. bu da yine başlık altındaki sebepler adına bütünleyici bir ifade oluyor diyebiliriz. bunun özünde ise insanın diğer hayvanlardan farklı olarak arzularının sonsuz olması yatıyor. yani biyolojik yeterlilikleri tamamladığımızda tatmin olmuyor ve ebediyete kadar daha fazlasını istiyor. ebediyet de dahil. hal böyle olunca, işin içine denetimci mekanizmalar giriyor. ve insan dediğimiz canlının arzularını sınırlayabilecek yegane mekanizma da toplumun ta kendisi.

1-) egoist intihar, inceleyeceğimiz ilk örnek. şimdi bu örnekteki özne, toplumla bütünleşememiş, var olan bağlarını aniden ya da gün geçtikçe zayıflatmış ve kabuğuna çekilmiş biri. kendi içine kapandıkça zamanla en yakınlarıyla, örneğin ailesiyle olan bağları da kopmaya başlıyor ve tüm bunların sonucunda varlığı ile yokluğu arasında pek de bir fark göremeyen özne intihara başvuruyor.

2-) anomik intihar. buna gelmeden önce anomiden biraz bahsetmek isterim. anomi, suç ve suç sosyolojisi alanlarında, bunların temel sebeplerine, köküne inmeye dair bir yorum. bu örneğimizde birey, toplum bütünündeki örnekleri, kültürel gelenekleri ve diğer ahlaki normları benimsemekte güçlük çekiyor; bunlardan sınırlı bir şekilde beslenerek karakterini oluşturuyor. haliyle toplum nazarında kabul görmeyen ya da o güne kadar pek rastlanmamış sapkın davranışlar açığa çıkıyor. temel sebebi olarak yeterli sosyalliğin sağlanamaması ya da bireydeki bozukluklar yer alır.

anomik intihar modelinde ise birey yine böyle bir durum içerisinde ama bu sefer toplum genelinde bir çöküntü söz konusu. bu bir ekonomik buhran, yanlış siyasal kararlar, uç boyutta iç savaş vs. olabilir. artık doğru ve yanlış, iyi ve kötü, haklı ve haksız gibi kavramlar birbirine karışmaya başlar, genel bir kaos baş gösterir.

zaten toplumla bağı tam oturmamış birey, üzerine bir de toplum içerisindeki çöküntülerle karşılaşınca intihara başvuruyor.

yine güzel bir tespit olduğunu düşündüğüm, sıkılıyorum sabri bunalıyorum adlı yazar arkadaşımızın #69652 no'lu tanımına da göz atabilirsiniz. kendisine de bu tanım vesilesiyle teşekkür ederim.

3-) altruist intihar
bu intihar tipolojisi, ilk örnekteki egoist intiharın tersidir. bu sefer bireyin toplumsal bağları ve değeri olağandan çok gelişmiştir, hayatını toplumuna adayabilecek raddededir. en nihayetinde öyle de yapar. birey; toplumun çıkarı ve toplumunun kurallarının, geleneklerinin korunması ya da onun daha iyi yerlere gelmesi uğruna kendini feda edebilir.

töre cinayetlerinde gelenek göreneklerin korunması uğruna yaşanan olayları, askeriyedeki şehitliği ya da başarısız olup onurunu kaybettiğini düşünen japon halkının gerçekleştirdiği "harakiri/ seppuku" fiilini şöyle bir değerlendirdiğimizde bu çatı altında inceleyebiliriz.

4-) fatalist intihar

bu aslında durkheim'ın araştırmalarında bizzat tipolojilerin bir parçası değil, ama benim için önemli ve bundan da bahsetmek istiyorum. fatalist intihar modeli, anomik intiharın tersi olarak değerlendirilebilmekte. yine de* tam olarak öyle değil. bu noktada bireyler birikerek toplumu mu oluşturur, yoksa toplum bölünerek bireyleri mi oluşturur diye oturup düşünmek gerekiyor. suyu çok bulandırmadan temel tanımından bahsedeyim.

fatalist yani adı üzerinde kaderci intiharda, kişinin toplum içerisindeki rolü önceden bellidir.*
toplum ve normlar tam olarak işlemekte, anomik intihardaki gibi düzende bozulmalar görülmemektedir ama düzenin kendisi içerisinde birey zaten bundan zarar görür. eski dönemlerdeki köleler örneğin.

bir kölenin çocuğu da köledir ve o dünyayı idrak edebildiği zamandan beri köle olarak hayatına devam edeceğini bilir. toplumun kusursuz(!) işleyen düzeninde onun yeri bellidir. kendi konumu ve geleneklerle ya da toplumun kendisiyle özdeşleşmese bile katı kurallar karşısında gücü olmadığından; üzerinde mutlak karar hakkına sahip olduğu* kendisine müdahale edip intihara başvurur.

kendimden notlar: şimdi burada dört farklı intihar modeli var ve bunlar aslında birbirinden tamamen kopuk şeyler değil. esas soru ya da sorun, yukarıda da yazdığım gibi birey-toplum ilişkisini objektif bir perspektiften detaylıca inceleyebilmek üzerine. toplum ne kadar belirleyicidir? toplumun genel beyanı ne kadar esastır?

yıllar içerisinde süregelen değişimler söz konusu. örneğin 50 yıl önce sapkın davranış olarak nitelendirilebilen bir şey, günümüzde pekala normal karşılanabilir. bunun sebebi toplumun değişmesi midir, toplum içerisindeki bireylerin değişmesi mi? yine bu bağlamda, toplumun bireyleri birikerek yani kolektif bir biçimde toplumu oluşturuyor diyebilir miyiz? eğer bunu söyleyebiliyorsak, "toplumun bireyleri" ne kadar "toplumun"dur?

her neyse. eğer ilginizi çektiyse, konuyla ilgili daha kapsamlı bilgi için emilé durkheim'ın 1897 yılında yayımlanan intihar adlı kitabını öneririm. orada çok daha güzel kaleme alınmış, çok daha güzel irdelenmiş bu konular.

sadece intihar edenlerin bildiği nedenlerdir bence, bana öyle geliyor ki hayattan sıkılmak ve deneyimleme imkanimiz olan bütün güzel seylerin bizim için bir anlam ifade edememesidir.tabi ki çaresizlikte bir neden olabilir ama benim soylemeye çalıştığım intihar sekli daha çok isteksizlikten kaynaklanan intihar.mesela amerikalı rock yildizi chris cornell, kendisi bir erkegin isteyebilecegi hemen hemen her şeye sahipti, ün, para, şöhret, tip, iki küçük çocuk güzel bir eş , güzel bir ses vs ama kendisi intihari seçti.

hiçbir amacının kalmaması sonucunda oluşur.