insanın kendi kendine yetmesi

belli bir süreye ve belli bir yaşantıya kadar mümkün olan bir durum bu. bir süre sonra her şey ağırlaşıyor ve çarşı pazar çok karışıyor. sosyal yaratıklarız ve ne yazık ki bazı şeylerin eksikliğini insan hissetmeye başlıyor. kendi kendine yetemiyor.

çok uzun yıllar asla başaramadığım son birkaç ay içerisinde bir insanın kendine verebileceği en güzel değer olduğunu farkına vardığım durum. kendine yetebilen insan her şeyi başarır bu hayatta. şu an olduğum konuma gelmem oldukça zor oldu. çok acılar çektim, değersiz hissettirildim. şimdi ne istediğimi biliyorum. kendime yetebilmeyi seviyorum.

bunu başarabildiğinizde çoğu sorun kendiliğinden hallolacaktır zannımca...

ve bunun insanı boğacak kadar sıkıcı bir şey olması.

insanı daha güçlü yapan bir durumdur. arkadaşlıklarımızın, dostluklarımızın, ilişkilerimizin daha sağlam bir temele oturduğunu düşünüyorum bu durumda. kimseye ihtiyaç duymamak yalnız olmak demek değildir. closer filminde natali portman ın söylediği gibi: ona aşığım çünkü bana ihtiyacı yok

çok zor maddi-manevi savaştır adeta.. yetmeye de gerek var mı bilmiyorum. çok güçlü olacağım diye psikolojinin içine etmeye gerek yok diye düşünüyorum. doğuştan gelen karakteriniz böyleyse bilemem. ama böyle birisinin ağır çöküşünü çok yakından gördüm.

insanın hayatı idame ettirmede temel fiziksel gereksinimler konusunda kendine yetebilirlik zaten "birey" olabilmenin belki de ilk koşullarındandır. bu bile tek başına kişiye öz saygı kazandırır. bunun ardından kendinizi diğer konularda da donatarak var olursunuz.

öte yandan ormanda bir başına jirit atan, yalnız avlanan, yalnız varlığını sürdüren, sadece çiftleşmek için bir diğeri ile bir araya gelen, misal bir jaguar değiliz. malûmunuz insan sosyal bir varlıktır.

donanmış birey, bir dokunanla, görenle, değerini takdir edenle anlam bulur.
başyapıt seviyesinde yazılmış bir kitaptan yola çıkarsak, tek bir okuyanı dahi olmadan bu kitap, bu yetenek, bu yazar var mıdır? yazar kendini var etmiştir, kendini gerçekleştirmenin hazzı bakidir ve fakat görenle tam tatmin sağlanır.

murat uyurkulak bazuka'da der ki :

"kimsenin onayına, ilgisine, takdirine, değer vermesine, sevgisine ihtiyacım yok" çıkışlarının ise sıklıkla altı dolu değildir. birey bu anlamda kıtlıkla baş etmeye, değeri konusunda kendini ikna ile takdir ederek varlığını sürdürmeye çalışıyordur.

burada "kişi aslında değersizdir, kendini kandırıyordur" demiyorum. misal "altın "zaten altındır. sarrafın gözleri, bakışlarıdır eksiklik ..
bu tür beşeri gereksinimlerden azade olmak zaten insanlıktan öte bir varoluş seviyesini gerektirir. mayamız budur.

kendine yetebilmek salt fiziksel
işleri bir başına yapabilmekle sağlanamaz.
velhasıl insanın kendine yetebilmesi "tam anlamıyla" mümkün değildir.

varlığa tanık gerekir, paydaş gerekir. aksi türümüzün doğasıyla çelişir.

çok önemli ve elzemdir. mesela şimdi gidip ojelerimi kendi kendime silip, kendime kahve yapıp, kendi kendime sıkılacağım.

(bkz: did you mean 31)

masturbasyonun kesfinden sonra gecerliligi olan onermedir.

yeterince olgunlaşmış insanların yapabileceği birşey. insanlar beni hep çocuksu ve soğuk bulur.
ancak kendi kendime yetebildiğim ve her şeyin üstesinden tek başıma geldiğim için insanlarla fazla iletişim kurnama bile gerek kalmaz.
utangaç olduğumu sanıyorlar ancak işlerimi sosyalleşmeye ihtiyacım olmadan halledebiliyorum.
kendime yetmek ve tek başıma olmak hoşuma gidiyor.

maalesef her temel ihtiyaç için geçerli olmayandır, yalnızlık allah'a mahsustur nitekim.

haklı söylem. neden herkesin kendine ait bir uzayı yok ki, zaten?

its me.

iki elle daha çok yeter dediğim mevzu

kendiyle anlaşan insanın kolay seçimleri olmuyor. mesela yalnızlıktan kurtulmak gibi bir derdi olmuyor aksine yalnız kalmak ve bun keyif almak bir lüks oluyor gözünde. bu durumda da her türlü tercihinde seçici olmaya başlıyor. hayatına alelade günü gecirmelik insanlar almaya gerek duymuyor. güçlü bir insan oluyor. bu yüzden her seyin temelinde kendini sevmek ve yetmek geliyor. o zaman hayatına giren insanlar senin keyfi secimine donusuyor. kacmayq calistigin limanlar olmuyorlar.

teorik olarak çoook güzel ama pratikte zor bence çünkü insan sosyal bir varlık ve sosyallik ihtiyacı tek başına giderilemez.

kendin pişir kendin ye şeysi sjsj.

şaka bir yana fazlaca içe dönük olmak da iyi bir şey değildir bir yerde de gereklidir

yalandır aslında. bunu başarabiliyor ve gayet güzel ifa edebiliyor olsa bile, bunun böyle olmasını içeride bir yerden asla istemez.
kendi kendine yetmek, insanın kendine söylediği en büyük yalanlardan biridir ve çaresizlik göstergesidir aslında şöyle oturup, derin derin bir düşünülecek olunursa.

bir dönem çok güzel başardığım şu aralar da nasıl yaptığımı yavaş yavaş animsayarak yeniden başlamaya çalıştığım muhteşem bir şeydir, olması gerekendir.