istanbul'da yaşayanların başka şehirlerde yaşayanları insan yerine koymaması

özgüven eksik ve bir o kadar önyargılı yurdum insan başlığı.

ekonomik olarak öyle bence hatta istanbul’da yaşayanların oyları 2x olmalı.

istanbul da yaşıyorum.

başka şehirlerde yaşayan insanlar için düşündüğüm tek şey imrenmek.

bu şehirden ilk fırsatta kurtulmak istiyorum, alışkanlığı var bu doğru ama ben sakinlik istiyorum.

ayrıca bu başlık safsatadır istanbulun çoğunluğunu başka şehirlerden gelenler oluşturuyor zaten yani kendilerini insan yerine koymuyorlar mı?

ulan istanbul bizi insan yerine koyuyor mu?
nasıl başlık bu be!

umarım bu düşüncesini bir ömür korur da, benim gitmek ve yaşamak için planlar yaptığım şehre gelmezler.

sizin olsun istanbul hocut. ben burada mutlu olamıyorum artık. pandemiden beridir böyle belki de daha önceki zamanlara ait bir düşünceydi de gece hayatı bunu görmeme mani oluyordu. pandemi bir şeyleri net bir şekilde görmemi, öğrenmemi sağladı.

istanbula kolum girsin.

doğru tespittir. kardeşim istanbulda ben bursa'da yaşıyorum. sanki bursa büyükşehir değilde çemişgezekmiş gibi davranıyor ; ne anlıyorsun orda küçük şehirde diyor.

bir kişinin görüşlerini herkesin görüşüymüş gibi genele yayma hastalığı var bazılarının.
kaç nesil istanbulluyum, tek düşüncem ilk fırsatta burdan gitmek. kimi aşağılamışım pardon!

ya allah aşkına beni de aralarına alsınlar ben insan yerine konmamaya razıyım. valla ben zaten istanbul'da insan gibi hissetmiyorum belki başka yerde hissederim.

istanbul'da yaşayan istanbul'da yaşayanı da insan yerine koymuyor. o mahşeri kalabalıkta toplu taşımada, durakta, konserde, stadyumda, caddede sanki yok hükmündeyiz.

niye bizi küçümsüyorsunuz cidden diye düşündürür.

ruhu kalmamış bir memlekette yaşayan ruhsuzlar ordusuna pek itibar etmemek gerekir.

istanbul'da yaşayanların %90 ı insanlıktan çıktığı için böyle bir durum söz konusu değildir. her şeyi telaşlı ve koştura koştura yapılıyor bu şehrin çoğunun derdi başından aşkın o yüzden dönüp başkasına bakamayacak vaziyette.

hâl böyleyken bırak başka şehirlere bahsettiğin muameleyi yapmayı, onlara imreniyoruz. burada en basit şey bile stres sebebi akşam araçla çıkayım desen dönüşte park yeri bulamam diye panik atak geçiriyor insan.

kişiden kişiye değişse de yapan kişilerin psikolojik sorunları olduğu konusunda hemfikir olduğumuzu düşünüyorum

vardır öyle insanlar. sonra en ufak fırsatta kısa kosa buralara gelirler. bizim yaşadığımız yerlere ... nefes almaya...

şahsen ben bu kadar kalabalık, bu kadar boğucu bir şehirde yaşayamam gibi geliyor. bir kere hard kapitalizm var bu nedir . hep senden daha iyisi vardır, hep senden daha hızlısı bulunur. ben kenarımda köşemde sakin rekabetimi tutmak istiyorum belki olamaz mı?

bir fırsat bulmasınlar, şehirden kaçmak için fırsat kollayan, günlerinin yarısını kilitlenmiş trafikte geçiren, istanbul'lulardan söz ediyorsunuz değil mi.. onlar istanbul'u da şehir yerine koymuyorlardır ki, istanbul'un denizini de deniz yerine koymuyorlardır ki. yoksa bodrum'da çeşme'de, fethiye'de kuşadasında marmariste işleri ne.
yılda 10 gün uzaklaşabilmek için, bir yıl diş sıkıp katlandıkları istanbul'dan başka bir istanbul mu var mış yoksa..

istanbul'dan başka hiçbir yerde hayat olmaması algısından kaynaklanandır.

beyoğlu'nuz var mı? yok. ezikleyeceğim tabii ki. *

muazzam bir tespittir. şahsen ben de insan yerine koymuyorumdur.*

bunun sebebi sanırım, insanlarla uğraşmak ve her gün alanını korumak için mücadele etmek zorunda kalmak olabilir. sanki diğer insanlar hayatla mücadele etmiyordur, yeterince tough insanlar değildirler. işgalci insanlara karşı ben her gün metroda, metrobüste, vapurda; istiklal caddesinde yürürken, avm'de gezerken, park yeri ararken, restoranda rezervasyon yaptırmaya çalışırken otuna bokuna mücadele verip kurtuluş savaşı kazanıyorum her allahın günü. her akşam, yaşa gunter heimlich paşa yaşa diyorum evime ulaşınca.

işte düşmanlar tarafından böylesine bir işgale uğramayıp bağımsızlık savaşı vermeyen bireyler olarak gördüğüm için olsa gerek, bu böyledir.

tüm anadolu ve trakya'daki yazar arkadaşlarıma sevgilerimi gönderiyor ve önyargım için özür diliyorum.

istanbul’da yaşamak ve istanbul’u yaşamak tamamen farklı kavtamlar olduğundan dolayı kesinlikle katılmadığım bir başlıktır.
istanbul’da doğup büyümemiş ancak sonradan yerleşerek ömrünün yarısından fazlasını burada geçirmiş bir insan olarak yazıyorum.
evet, zamanında çok güzel yaşadım istanbul’u. ancak artık evimin ve işimin birbirine olan yakınlığından dolayı senelerdir bulunduğum çevre dışında bir yerlere gidemedim fırsat bulup da. seneleeeer önce bir yazı okumuştum. istanbul’da doğup büyüyenlerin % bilmem kaçı hiç deniz görmemiş diye. nasıl olur böyle bir şey demiştim. olabiliyormuş. avrupa yakasında yaşıyorum. yıllık izinlerimde memleketime uçakla gittiğim için köprüden senelerdir geçmedim mesela. en son ne zaman boğazda yürüdüm hatırlamıyorum. yine istanbul’da olan ailemin yanına gitmem toplu taşımayla 2 saat sürüyor.
sorsanız istanbul’da yaşıyorum.
demem o ki, burakın istanbul dışında yaşayanları adam yerine koymamayı, onlara imreniyorum ben. hayatınızın ve şehrinizin kıymetini bilin.