kitap sayfalarını ayraç niyetine katlayan insan

lisede bir keresinde arkadaşım defterimi evde geçirmek için almıştı benden. bir gün sonra getirdi. defterin bir sayfasının üzerinde çay bardağı izi vardı. bir sayfaya da resim filan çizmiş, not yazmış bana. bir şey demesem de içten içe sinir olmuştum. çünkü ben defteri kitabı o şekilde kullanan biri değildim. o günden sonra ne defter ne kitap veririm. birine kitap vermişsem artık gözden çıkarmışımdır, istememek üzere veririm. benim için iç çamaşırı gibi bir şey oldu kitap.

diğer insanların kendi eşyalarına nasıl davranacağına karar veren kişileri göstermiş başlık. kitap kişinin kendisine aitse isterse beğendiği cümlenin olduğu sayfayı yırtıp duvara asar kardeşim sana ne?

dedemdir. erken sayılabilecek (benim için kesinlikle erken) vefatından sonra ailedeki en çok kitap okuyan üye olarak kitaplarını da ben aldım. bizimkilerin de umurunda mı kitap gitmiş gitmemiş ne olucak. hala aralarından bazı kitaplar var, ilaç niyetine saklıyorum okumadan, zor zamanlarda okuyayım diye. ve önüme çıkan herhangi bir sayfa katlanmış oluyor bu dünyanın en güzel şeyi. benden önce elinin oraya değdiğini biliyorum ya. o vefat ettiğinde onunla bu kitapları konuşamayacak kadar küçük olduğum için bana bir nevi teselli gibi oluyor. ben katlamam ama o iyi ki katlamış. ben de o katları asla açmayacağım.

görgüsüz. o senin kolunu katlıyor mu?

benimdir. kitap okumayı çok seven ve kitaplara değer veren biriyim ancak yukarıda yapılan edebiyatı anlayamadım pek. neymiş efendim kitaba saygım yokmuş; kitap katiliymişim, hapse atılmam gerekiyormuş. etkilendim. siz kitabın ciltlerini öperek, aman çizilmesin aman kırışmasın diyerek kitaba değer veriyor olabilirsiniz ama benim etkilendiğim şey maalesef bu değil, kitabın bana ne kattığıyla daha çok alakadar olmayı tercih ediyorum. hem yıpransın, tozlansın, ucu da biraz bükülüversin ne olacak? çok takılmayın böyle şeylere. bu yaptığınızın insanları kıyafetlerine göre yargılamaktan bir farkı yok.

altını çizemediğim, sayfasını katlayamadığım ve istediğim kadar açamadığım kitaba nasıl benim diyebilirim ki. kokusunu içime çeke çeke tüketmem gerek önce.

başlık gözlerimi kanattı. ha perdeyi yarım çekmişsin alttan tül görünüyor ha kitabın sayfasını katlamışsın. benim için gözlerimden ateş çıkma sebebi.

sen okuma arkadaş o zaman.

hiç kitap okumayan insandan çok daha iyi insandır. sakin olup linç etmemek gerekir.

o da bişey mi? ben bi ara kimliğimi koyuyodum ayraç bulamadım diye.

canımdır. kitap dediğin hor kullanılır. notlar alınır, bazı cümlelerin altı çizilir, bazı sayfalar katlanır. yıllar sonra bakınca nereden nereye geldiği öğrenilir, sevgilin okuyunca seni daha fazla tanır. ve daha birçok şey.

sadece kendi kitaplarıma yaptığım eylem.
hoşuma gidiyor, yaşanmışlık oluyor benden bana.

benim tercih ettiğim bir durum değildir. kaldığım yeri belirtmek için bir cisim bulamayınca hafızamı zorlar hangi sayfada kaldığımı aklımda tutarım. bir kitaba ne kadar güzel davranılsa o kadar iyi olur. sahaflardan aldığım kitaplarda 1965’lerden şimdiye kalmış o kadar güzel kullanılmış kitap var ki. hikayesi oluyor böyle şeylerin. eski bir kitabın içinde ayraç niyetine yazarın köşe yazısını görmüştüm. hem o zamana ait bir gazete parçası hem de incelik vardı. köşelerinde yer yer özenli yer yer hızlı notlar vardı. hoşuma gitmişti. şimdi ben de kitaplarımı çok özenli kullanır, alıntıları çizmeye kıyamayıp bir kapıda yazıp içine koyarım. yazmak kitabı anımsamam için de ayrıca etkili oluyor.

kitabın sayfalarını kıvıran insanlarında kendince bir bakışı var. yapmasalar daha güzel olur. özellikle ödünç alınmış kitaplara çay, kahve lekesi, kıvrılmış kenarlar hiç hol olmuyor. bilmelerini isterim. bunları okuyunca belki fikirleri değişir. değişse çok güzel olur. bir kitap birden çok insanın durağı olabilir. bunu göz önünde bulundurun.

dokunulmamış kitaptansa ben yıpranmış, altı çizilmiş kitap severim ve bu durumda anlarım ki birileri bu kitabı yaşatmış, kitap yaşamış. ne derdiniz var ki sayfaların katlanması ile bırakın yıpransın sayfalar. yeter ki okunsun, birilerine faydası olsun.

gayet mantıklı bir durumdur. en sade eylem kitap okumak olduğundan yanında eşya taşımaya gerek yoktur. ben beğendiğim cümlelerin altını çizmek yerine ucu o cümleye gelecek şekilde katlarım. kendi anladığım işaretlerim vardır katlama şekillerimde. bir zaman sonra o kitap elime geçtiğinde yaşanmışlık hissini tekrar verir bana. altını çizdiğim yeri başkası okusun istemem bu şekilde pek anlaşılmıyor gayette pratik. kitabı karalamaya gerek kalmıyor. adını hatırlamadığım bilim insanlarından birinin de aynı özelliğe sahip olduğunu öğrendiğimde yalnız olmadığıma sevinmiştim.

kitaplarımı paylaşamayışımın nedenlerinden biri

ağzını burnunu kırıp kitabı yedirmek istediğim insan.

suratını tekmelemek istediğim insandır. uzak olsun.

kızılası insandır. yaptığı ayıptır hakkı kötektir. bir ayraç bulmak bu kadar mı zor.

öyle bi katlarım ki off.. utanmasam koca sayfanın yarısını katlayacağım o kadar diyim. ayraçlarım da var. hatta bi kitapçıdan çıkarken eğer ücretsiz ise görgüsüz gibi çok çok alırım ama hiç birini kullanmam. * alışkanlıkla ilgili sanırım. her şeye rağmen çok denedim ayraç kullanmayı...süslü,püsküllü ayraçlar mı dersin, mıknatıslı minik olanlardan mı dersin ne varsa hepsini kullandım ama hiç biri sayfanın ucunu kıvırmak kadar bana pratik gelmedi. aksine kitapla bağ kurmamı engelliyor bunlar. kıvrık sayfalara bakınca bıraktığım izleri görüyorum. ben yaptım o izleri, o sayfalar arasında ben geçirdim saatlerimi işte bunlar da kanıtı. benim olanın üzerinde benim izlerim yaşamalı. gereksiz duygusal bi çıkış oldu farkındayım ama evet katlamayı çok seviyorum. * bana kitap verirseniz katlanmış bi şekilde geri alırsınız, üzgünüm. *