kitaplarda en sinir bozan durum

sahte his yükleme çabaları. çok saçma geliyor ve soğuyorum.

biri bana bir kitap hediye etti, illa da okumamı istiyor. ama kitap her “çok satan” gibi boş bir kitap. ezber polyannacılıktan midemizi bulandıran türden.

her sayfada baş karakter mutsuz başlıyor, hemen ikinci cümlede bir bilge ona sanki daha önce yeryüzünde daha önce hiç konuşulmamış bir laf ediyor. baş kahraman hemen gözyaşlarına boğuluveriyor. ve hayatın aslında ne mucizelerle dolu olduğunu farkına varıyor. yine baş kahraman başına gelen kötü bir olaya sinirleniyor, bilge ona ‘ egosundan kaynaklı’ olduğunu ve tek suçlunun ego olduğunu söylüyor. baş karakter kendine yamuk yapan kişiyi hemen affedip içindeki sesi pozitife çeviriyor. meğer baş karakterin düşünceleri kötüymüş yamuk yapan insanın hiç suçu yokmuş, 55 yaşındaki karakter de bunu bilge sayesinde bir saniyede fark ediyor! hayatı değişiyor


çok sahte. çok itici.

zorla okuyorum zaman kaybı resmen.

benim için karakterlerin isimlerinin akılda kalmaması olabilir. yani "şu hangisiydi?" diye sorular sormaktan hiç hoşlanmıyorum bazı romanlarda. karakterleri derin çizmek, isimlerini de periyodik olarak bağlamı vererek hatırlatmak bence mühim bir şey. bilhassa birçok önemli karakteri olan romanlarda bu unsur bayağı önemli olabiliyor ve bu konuda "çuvallayan" romanlar hakikaten sinirlerimi bozabiliyor.

polisiye romanlarda katilin kim olduğunun başlarda belli edilmesi.

mangalar için mangakasının mangayı tamamlayamadan ölmesi hastalanması keyfe keder yazmayı bırakması diyebilirim.

küçük yazı ve çok cümlenin aynı sayfada olması

ana karakteri yedi sülalesinin hikayeye katılması.

ekseriyetle aynı isme sahip olan üç karakter olur.

büyük hakan, küçük hakan, ortanca hakan.