küçük şeylerden mutlu oluyorum insanı

ne kadar küçük ama, küçüğünde bir limiti vardır.

iyisini yapıyordur. öteki türlü hayat çok çekilmez oluyor. bu kişinin tersi çok sıklıkla karşımıza çıkar. kronik negatifler. hiçbir şeyden keyif almaz, her şeye bir kulp bulur, hiçbir şarkıya eşlik etmez, asla kadehini birinin şerefine kaldırmaz. sadece negatiflik ve eleştiri yayar. bu tipe nazaran küçük şeylerden mutlu oluyorum insanını severim ben. neşelidir bir kere. bir bira ısmarlarsın, yakasına bir çiçek takıverirsin, yeter ona. tüm gün güler seninle.

bence en büyük yalanlardan biri. ''küçük şeyler'' kavramı insanın içinde bulunduğu sosya - ekonomik ortama göre değişir. yani bu biraz estetik operasyon yaptırmaya benziyor. ilkten küçük bir operasyon yaptıracağım diye girersen 2 yıl sonra 10 yıllık çocukluk arkadaşın seni yolda tanıyamaz.

hemen iş yerinde gerçekleşen bir anımı anlatayım.

spor için sebilden su dolduruyordu arkadaş ve ikimiz de suyun ritimli bir şekilde aktığını fark ettik.

lıkır lıkır lıkır, gulup.
sonra saymaya başladık, suyla beraber ritim tuttuk, saçma sapan hareketler yaptık ve güldük.

ne güzel işte.evet.

"küçük şeylerle mutlu olanlardan o küçük şeyler bile esirgenir" diye yorumumu yapıp gidiyorum.

önce büyük şeyleri halletmiş olması lazım. anasının kanser haberini alan, çocuğunun okulunu halledemeyen, işsizlikten insan içine çıkamayan kişi balkona kuş kondu diye mutlu olmaz.

küçük şeylerden kolay mutlu oluyorsa aynı küçük şeylerden yine kolay mutsuz oluyordur. bi on, on beş dakika önce küçücük şeye suratı düşen kendimden biliyorum.

hiç bir şeyden mutlu olamamaktan iyidir.

acaba kendisi ne kadar büyüktür...