kütüphanede ders çalışmak

çok güzel ve özlenen duygudur
aynı hedefte yüzlerce insan ve hepimiz
aynı yerdeyiz

ktü'de karadeniz'e bakan manzaralı masada yer tuttuğum tek bir gün yaptığım eylem. manzara güzeldi ama o kadar.

mükemmel aktivite bir de kütüphane manzaralı ise yorulunca manzarayi izlemek eğer yanında sevdiğin varsa boşver manzarayı kitabin üstüne koy kafanı sevgilini izle.

kütüphanede yıllarca iş olarak çalışmış biriyim. aşırı sessizliğinden dolayı asla ders çalışamadım.

ders çalışma zorunluluğunun bir limiti olmadığını anlayınca insan kendini ders çalışmayı sevmeye manipüle ediyor. ders çalışınca da insan bir yerden sonra aynı yerden çalışmaktan bıkıp bari kütüphaneye gideyim diyor fakat istanbulda ikamet eden biri olarak şunu söylebilirim ki istanbulda aklına estiği gibi bir kütüphaneye gidip ders çalışmayı düşünmek tam anlamıyla bir işkence. saat 7'de kütüphanenin kapısına dikilmediyseniz geçmiş olsun... çünkü o sıra size akşama anca gelecektir. gençler çalışmıyor çok tembeller sürekli ellerinde telefon var diyenlere sesleniyorum. gençler telefonda ve tembel ise bu kütüphanede ders çalışan insanlar kimler? çok doluyum bu konuda. girebildiğinizi varsayalım bana göre kütüphane kendimi yüzde yüz verimli hissettiğim tek yerdir hatta yeri geliyor 10 dakikalık mola bile çok geldiğinden molayı yarıda kesip ders çalışmaya dönüyorum

bir kere özenip yapmaya çalıştığımı hatırlıyorum. ama herkes o kadar sessiz ve odaklı ki yazı yazarken çıkardığım sesten rahatsız olurlar mı diye düşünüp kasılmaktan hiçbir şey anlamadan eve gelmiştim. valla öyle bir ortamda çalışamam ben.

oldukça verimli bir ortam.

ses çıkarmamak için diken üzerinde oturduğunuz ve bunun için de stres olmaktan ders çalışamadığınız ortamdır.

sosyal fobisi olan biri için oldukça garip bir deneyim. stresten ders çalışamamak sinirlerinizi zıplatırken bir yandan da derse odaklanmaya çalışıyorsunuz. çıt çıkarsanız size dönen gözlerden dolayı da en fazla yarım saat sonra tıpış tıpış ayrılıyorsunuz. tecrübe ile sabit.

ortamın sessizliğini bozmamak için hapşırığını tutarak beyin hücrelerinden vazgeçilen aktivite

asla evde ders çalışamayan ben. kütüphane candır. ders çalışmak için de en iyi ortamdır. aksini iddia eden kütüphanede fısır fısır sürekli konuşan bişeyler yeyip içen ikide bir dışarı çıkıp gelen insanları rahatsız eden kişidir.

ortamdan ziyade evde ders çalışamadığım durumlarda kendime ders çalıştırmak için gerçekleştirdiğim eylem. kitlendikten sonra kolay dağılan biri değilim, ses falan çok tınlamam. lakin kitlenme aşamasına geçme işi beni biraz zorluyor. kütüphanede çalışan insanları görünce ve o kadar yol geldim düşüncesi de buna eklenince çok daha rahat çalışabiliyorum. bir de mola işi evde verdiğim molalardan daha eğlenceli ve dinlendirici oluyor.

lise yıllarımda her hafta uğradığım kokusunu özlediğim yıllardır.

çantamı açarken çıkan fermuar sesinin bile yankılandığı ortam. evet ders çalışılan ortam sessiz olmalı ama ses çıkmasın diye kendimi yemekten ders çalışamıyordum.

dört yıllık üniversite hayatım boyunca ya kitap okumaya ya da bilgisayardan bedava internete girmeye gittiğim kütüphaneyi ders çalışmak için kullananları ayakta alkışlıyorum.

hukuk sınavı için, uü kütüphanesi 2016-haziran *

çok özlediğim bir eylem. sabahın köründe kalkardım, termosuma kahvemi koyardım, bir litrelik suyumu, atıştırmalıklarımı alırdım. 2 çanta ile kütüphaneye taşınırdım. en üst katta, kimsenin oturmayı sevmediği alanda 3-4 masa olurdu birine hemen yerleşirdim. önce tüm notlarımı yayardım, sandalyelere, balkon mermerine, her yere. bahçede hızlıca bir tur atardım, sonra ders başına. gece son otobüs saatine kadar çalışırdım. molalarımda da dizi izlerdim. bazen arkadaşlarım da gelirdi kütüphaneye.
en verimli çalışma zamanlarım olabilir, çok özledim çok.

(bkz: pandemide özlenen şeyler)

hiçbir zaman yapamadığım. fazla sessiz. geriliyorum ben sessizlikte ses yapacağım diye. ki genelde de yaparım. illa olmadık bir şey başıma gelir.

nedense kütüphane sakinken çalışabilirdim, çalışmayı severdim. kalabalık sevmiyorum ben ya.