majör depresyon

bende olabilir bu.

bir türlü kurtulamadığım üzerime yapışan hastalıktır. savaşmaktan yoruldum. ilacı da bıraktım. belki de vazgeçtim bilmiyorum. ellerim kucağımda öylece bu hastalık beni ne zaman nereye sürükleyecek diye bekliyorum. aklımdaki diğer sesleri susturabilsem belki iki üç mantıklı düşünüp kendime yardımcı olacağım. ama ah susmuyorlar. işimi zorlaştırıyorlar. zaten kimseye anlatılmıyor, içine içine daha çok yerleşiyor. yine şuan konuşmaya başlıyorlar gibi hissediyorum mantıklı cümlelerim uçup gidiyor düşünemiyorum.
t: sık sık ölümü akla düşüren depresyon çeşididir.

uyku içinde uykuya dalmak.

her an ağlayasım gelip ara ara kalbimin ağrıması durumu.

ilaç kullandığım dönem, intihara meyillilik, herkesten uzaklaşmak, kimsenin samimi gelmemesi, yalnızlığın dahada kafaya vurduğu dönem.

majör kelime anlamı olarak büyük demektir.
depresyon ise şuan bozuk bir ruh halini tanımlayan bir kelime haline gelse de, sürekli olarak karamsar ve kötü bir ruh hali, üzüntü ile seyreden psikolojik rahatsızlığın adıdır. tedavisi mümkün bir rahatsızlıktır.

majör depresyon daha ağır seyreder çünkü kişide çevre, beden algısı tamamen değişir, tüm uyaranlara karşı tepkisizlik görülür. majör depresyonda kendini en belli eden özellik kalıcı olabilecek semptomlar ile gelmesidir. aşırı bir kilo kaybı veya kilo alımı, ciddi bir uykusuzluk veya çok uyuma, çevreye duyarsızlık, derin bir ruhsal çöküntü ile seyreder.

majör depresyondan muzdarip iseniz ciddi bir ruhsal çöküntü, iştah ve kilo kaybı, tüm aktivitelere duyarsızlık, spesifik bir konuda (iş, aile, para gibi) kafayı bozma ve sürekli bunu düşünme, sorumluluklardan kaçma, intihar düşüncesi, kendine saygının azalması (bu yüzden fazlasıyla pis olabiliriz), yoğun bir özgüven eksikliği yaşarsınız.

bunun klinik tedavisi şart. ancak unutmamalıyız ki her ilaç her insana iyi gelmeyebilir. mesela ben kendimi deney faresi gibi hissetmiştim bu yüzden. birçok ilaç denedim ve onları da başka zamanlarda yan etkileriyle beraber yazacağım.

majör depresyon tanısı konana kadar gösterdiğiniz her semptom aşırı olacağı için birçok farklı tanı konabilir. örneğin araştırmalarımda karşılaşmadım ancak kendimi hayattan fazlasıyla soyutladığım dönemlerde halüsinasyon gördüğüm olmuştu, şuanda hala depresyon ve halüsilasyon ilişkisini araştırıyorum ve depresyondaki bireylerin yaşadığı hormon değişikliklerinin halüsinasyona sebep olabileceğini (özellikle polikistik over yaşayan kadınlarda) gördüm.

ayrıca ciddi bir yeme bozukluğuyla seyrediyor, ani kilo ve iştah kaybı vücutta başka hastalıklara davetiye çıkarabilir.
travma sonrası stres bozukluğu ile beraber seyrederse hafıza açısından ciddi sıkıntılar teşkil edebiliyor.
not: bunlar benim gözlemlerim!

3 yıl önce tarafıma konulan teşhis.

değişik ilaçlar terapi seansları farklı doktorlar vs. derken çözdük mu cozmedik mi emin değilim. ama en azından artık ölmeyi düşünmüyorum. ama ölüm kavramını gene düşünmeye devam. hastalığa dair detaylar zaten nette bulunuyor ama benim gördüğüm herkesin süreci kendine özel. sadece yardım istemek gerekir. gerçi o zaman da yardım edecek kimse olmuyor.

kısacası boktan bir mevzu.

32 yılıma, bir işe ve yaşayıp yaşayabileceğim tek büyük aşka mâl olmuş hastalıktır. daha neleri kaybettireceğini bekleyip göreceğiz. çünkü bu hastalık bekletir, sadece bekletir.

dip...
acil ilaçlı tedavi yoksa mokoko

tanısını aldığım o mevzu bahis durum. hiçbir şeyden keyif almadığım, ya uyuyamadığım ya da davar gibi uyuduğum, tok hissedemediğim için üç kişilik öğünü yediğim, kendimi acı içinde hissettiğim, düşüncelerimi toparlayıp odaklanamadığım o süreç. mutsuzum olum. mutsuzum. hiçbir şey hissedemiyorum. taşa dönüşmüş gibiyim. yataktan çıkmak için çok çabalıyorum, çoğu zaman çıkamıyorum. kimseye sabrım yok, sinirliyim ya da tepkisizim. yalnız hissediyorum. yalnızım. beni boğduğunu hissediyorum artık. bu belirtiler ile gittiğim terapist bir test doldurttu bana. sonrasında sonuçlara ben bile şaşırdım. çünkü bolca yüksek puanlıydı. tuhaftır ama yüksek puan aldığım nadir şeylerden biriydi bu. komik. biraz notlar aldı, haftalık görüşelim dedi, tam bir hafta olacak şekilde ayarladı randevumu. tekrar gideceğim. ne olacak merak ediyorum biraz.

edit: eklemeyi unuttuklarım.

ben psikoloğuma hiç ölme fikirlerimden, arkamdan kalanlar için yazdıklarımdan bahsetmemiştim. hatta bu noktada artık arkamda kalacak insanlar için hediye de aldığımı belirtmem lazım. bunları anlatmadım, hiç söz etmedim ama bu noktada olduğumu anlamış olacak ki. depresyonun en son ve en kötü halini teşhis olarak koymuş. anlatmadığım için anlatmama gerek kalmadı mı bilmiyorum. anlatmam gerekiyor gibi hissediyorum. 23 yaşında bunlarla uğraşmak pek tatlı gelmedi.

psikoloğuma kendimce çok edebi bir cümle kurdum.

"herkesin hayatı akıp gidiyor, herkesin hayatında bir akış var ama ben bu zamana, bu döneme hapsoldum ve hayatım akmıyor. hiçbir yere varmıyor, hiçbir şeye dönüşmüyor."

bu cümlenin ağırlığını ancak hissedenler anlar muhtemelen. çünkü bu, o tarz bir cümle. hissettiren bir cümle. duvara bakarak, ağlayarak konuştum tüm seansta ama bunu en son fark ettim. anlaşılabilir olmak güzeldi, birinin dinlediğini ve tüm dikkatini sana verdiği o an değerli hissettirdi. seans sonrası eve dönünce iyi hissettim çünkü anlamıştı sonunda birileri. sonunda biri beni anlamıştı.
anlaşılmıştım olum. bu çok efsane bir hismiş. evde deliren tek kişiyim sanıyordum ama öyle değilmiş yani.

kara renkli bir ateş çukurunun icinde kara ateşlerin icinde bulunmak ve cikamamak diyebiliriz. ustelik sessizdir.

uzun zamandır içinde bulunduğum durum. hiçbir şeyden keyif alamıyorum. bugün sözlüğü bıraksam tanımlarımı silmeden çeker giderim. allah düşmanımın başına vermesin.

tam bitti derken yeniden hortlamasıyla ünlüdür. her hortlamayla birlikte "o kadar çaba boşa gitti. bundan asla kurtulamayacağım" korkusu da süreci zorlaştırmak üzere sahneye çıkar.

sekiz senedir sahip olduğum rahatsızlıktır. bir süre sonra bununla yaşamayı öğrendim maalesef. ki taö bitti derken bir kısır döngünün başında buluyorsunuz kendinizi. bu nedenle de kilo alıp vermek gibi bir durum doğuyor ve bu da fiziksel sağlığı etkiliyor.
#1655341 şu tanımda aksi ve naletin yazdığı şeyler çoğunlukla doğru fakat içten bunları hissettiği halde kişi bastırabiliyor ve neşeli davranabiliyor. haliyle etrafındaki çoğu insan hissetmiyor bu nedenle intihar ettiklerinde şaşırıyorlar.
ha kendim için söyleyeyim, ben yaşamayı seven ve neşeli bir insanım ama buzdağının görünmeyen kısmı da var. yaşamı sevmek konusunda ısrarcı olmama rağmen gerçekten zorlayan bir hastalıktır.
fakat kişi etrafındaki insanlara zarar vermeden de bunu yaşayabilir, bunun için de kendini tanımak ve verdiğin tepkilerin altında neyin yattığını öğrenmek gerekiyor.
çektiğim zor anlara rağmen söyleyebilirim ki diğer rahatsızlıklara nazaran hayatı yaşamanıza en az engel olanlardan biridir. yani, karşılaştırma konusu değildir elbette.
eğer böyle bir rahatsızlığınız varsa, dost bildiğiniz kişilere anlatmaktan çekinmeyin. desteklerini hissetmek müthiş iyi geliyor.

en az bipolar kadar overrated, olmayan-sahte depresyon turu.