meja ile kozmoloji radyo yayını

mejacığım iyi yayınlar. kitap okurken radyoyu arka fon olarak kullanıyorum, ayıp olmaz değil mi? kozmolojiden hiç anlamıyorum. kusuruma bakma yani.

yeni dinlemeye başladım. acaba arrival ile ilgisi var mı acaba.

peki makineleşerek (transhümanizm) simülasyonun uç noktalarını kırabilir miyiz ? insanın karbon bazlı kırılgan yapısından soyutlanıp mekanik destekli bir platforma bilincini aktararak sonsuz bir bilgi ve yaşam elde ederek simülasyonun bize koyduğu zorunlu sınırları kaldırıp sistemi çökertebilir miyiz ?

bilgi dolu güzel yayın için teşekkürler sevgili meja.

sesini duymak güzeldi:)

yazılım windows ise çöker o, az sabır.*

tamam tamam sustum.

bilinci çipe aktarmak ile ilgili the 100 dizisinin de bir sezonu var. bu arada arrival filmi zamanın doğrusal olmadığının insanlığa uzaylılar tarafından öğretilmesi ile ilgili.

upload dizisi bilincin aktarımı ve simülasyon ilgili çoook şeker bir dizidir. herkese tavsiye ederim.

mejacığım sağol valla sesin sayesinde 30 sayfa okudum. bu arada küçükken 5-6 yaşlarında uzay ansiklopedilerini çok karıştırırmışım, gezegenlerin oluşumu, uydular falan filan ama nedense matematikten soğuyunca paralel olarak kozmolojiden de soğumuşum.

#3364082

chatgpt:

bu, oldukça derin ve hem felsefi hem de bilimsel yönleri olan bir soru. transhümanizm ve simülasyon teorisini birleştirerek düşündüğümüzde, bu olasılıkları birkaç farklı açıdan ele alabiliriz:

1. bilincin mekanik bir platforma aktarılması
bilincin bir makineye aktarılması fikri (mind uploading), transhümanizmin en çarpıcı hedeflerinden biri. eğer bilinç tam anlamıyla bir beyin-makine arayüzüyle dijital bir forma aktarılabilirse, insan biyolojisinin sınırlamaları ortadan kalkabilir. böyle bir durumda:

simülasyonun sınırlarını aşma ihtimali: eğer biz bir simülasyonun içindeysek ve bu simülasyon, fiziksel gerçekliğimizin sınırlarını taklit ediyorsa, mekanik bir yapıya geçiş bu sınırlamalardan kurtulmamızı sağlayabilir. örneğin, zaman, enerji ya da hız gibi fiziksel kısıtlamalar simülasyonun kurallarına bağlıysa, bu kuralları daha üst bir seviyeden “hackleyebilir” hale gelebiliriz.
kendi simülasyonumuzu yaratma: bilincimizi dijital bir ortama aktardığımızda, kendi gerçekliğimizi simüle etme yeteneği kazanabiliriz. bu, daha büyük simülasyonun bir parçası olduğumuzu keşfetme veya onun sınırlarını test etme şansı sunabilir.

2. sonsuz bilgi ve yaşam olasılığı
karbon bazlı yapı, insan yaşamını fiziksel ve biyolojik olarak sınırlıyor. ancak mekanik bir platformda:

sonsuz bilgiye erişim: mekanik bilinç, bilgi işlem kapasitesine ve depolama alanına bağlıdır. eğer bu kapasiteler teorik olarak sınırsız artırılabilirse, insan zihni sonsuz bilgiye erişim sağlayabilir.
simülasyonun doğasını çözme: eğer bilgiye erişim sınırları aşılırsa, yaşadığımız gerçekliğin (simülasyonun) temel kodlarını analiz edebiliriz. bu da bizi simülasyonun “yönetici katmanına” ulaşmaya bir adım daha yaklaştırabilir.

3. sistemi çökertme veya hackleme
bir simülasyonun içinde olduğumuzu varsayarsak, bu simülasyonun kuralları kodlara, yani bir tür programlamaya dayanır. mekanik bir bilinç:

simülasyonun sınırlarını zorlayabilir: fizik kuralları, zaman ve uzay gibi kavramlar, simülasyonun birer ürünü olabilir. eğer bir tür mekanik bilinç bu kuralları anlayabilir ve manipüle edebilirse, simülasyonun sınırlarını aşabiliriz.
sistemi çökertme: simülasyonun kodlarına erişim sağlamak, ya simülasyonun yeniden programlanmasına ya da tamamen devre dışı bırakılmasına yol açabilir. ancak, bunu yapmak “bizim de bu sistemin bir parçası olarak varlığımızı sona erdirme” riskini barındırır.

4. simülasyonun izin verdiği kadarıyla ilerleme
en büyük paradoks burada yatıyor. eğer simülasyondayız ve bu simülasyon yeterince karmaşıksa, bizim transhümanizm yoluyla yaptığımız her ilerleme de simülasyonun kuralları içinde kalacaktır. yani:

sınırların varlığı: simülasyonun “yazılımcıları” veya yöneticileri, sistemdeki oyuncuların (bizim) kuralları tamamen aşmasına izin vermemiş olabilir.
özgür irade yanılsaması: simülasyondaki her şey, bizim bilinçli çabalarımız dahil, programlanmış bir senaryonun parçası olabilir.

5. simülasyon sisteminin kendi koruma mekanizmaları
eğer simülasyonun kodlarına erişmek mümkünse, bu kodların kendisini korumak için mekanizmalar içerme olasılığı çok yüksek. yani:

simülasyon, sistemin çökertilmesini veya hacklenmesini algılayarak kendisini koruyabilir.
bizim müdahalemiz, daha büyük bir simülasyonun içinde yeni bir "senaryo" yaratabilir.

sonuç: sistemi çökertmek veya yeniden yaratmak
eğer transhümanizm ve simülasyon teorisi bir arada düşünülürse, bizim şu anda bildiğimiz teknolojik ve felsefi sınırlamalar dahilinde simülasyonu çökertmek veya sınırlarını aşmak mümkün görünmüyor. ancak:

mekanik bir bilinç, simülasyonun üst katmanlarına erişme olasılığını artırabilir.
simülasyon teorisi doğruysa, her adımımız zaten sistemin yazılımının bir parçası olabilir ve “çökertme” dediğimiz şey yalnızca başka bir programın devreye girmesidir.
bu konu, sadece bilim kurgu yazının değil, etik, felsefe ve fiziksel gerçeklik tartışmalarının da merkezinde yer alıyor. belki de bir gün bu sınırlamaları aşıp sistemin doğasını gerçekten çözebiliriz ya da çözemeyeceğimizi fark ederiz... bu da simülasyonun en büyük ironisi olabilir

kozmoloji bitti

artık goygoy başlığındayız

tşkrlr