misafir çocuğu

nasıl gol getireceğini bilemezsiniz.

true anı.

sene ankara. o vakitler lise 2'de gene tın tın göt sallıyorum lisede. evde de klasik her saçma genç erkek gibi odamda pc başında gömülüyorum. işim olmadıkça odamdan çıkmıyorum. bamm bamm müzik var. sigara dumanı var. öfff ne iğrenç adamlarız lan. neyse.

o tarihlerde, babanın memleketinden uzak akrabalardan bilmem kim teyze ve ortaokulda okuyan kızı ankara'ya ziyarete gelmişler, bize de uygun bir günde uğramak istiyorlar. annem tabi bayılır hadiseye, öyle de oldu.

ben tabi odadan çıkmıyorum. 10 saniye selam, hoop odaya gömülmeye devam.

aradan yıllar geçti. üniversite için istanbul'dayım. bu sefer'de taksim'de tın tın. zaten barda çalışıyorum gecem gündüzüm belli değil, ağzım gözüm kayık, kafa kopuk. bulduğumm ilk müsait hatuna yapışıyorum böyle midesizlik ki anlatamam.

son sınıf falan. bu kız da üniversite için istanbul'a gelmiş, bir şekilde bana ulaşıyor. gel diyorum ya. gece gel şu bara. burdayım zaten. hoop bir geliyor. büyümüş. serpilirken uzamış, manyak bişi olmuş.

kadın işte. 2 bira içip eskiler aklına gelince o tarihlerde istenmeyen, ilgi gösterilmeyen kadınsal aşağılık kompleksleri devreye giriyor. çok değiştim havaları. neler kaçırdınlar. bilirsiniz.

neyse psikoloji kasmayalım. ee noluyor? ikinci buluşmada, seks. sallamama evresi.. hatunda kayış kopuyor, sonra bu hadiseyi halalar öğreniyor. telefonlar açılıyor.

hayvansınlar, ne öküz adamsınlar vs.

hayat arkadaşlar. kısmet bak bunlar hep.

diggat edelim misafir çocuklarına da, misafirliğe gidilecek evlere de.

paylaşmak zorunda olmadığınız şeyleri paylaşmak zorunda bırakıldığınız ufak, tefek insanlar. girilen tanımları, yapılan yorumları gördükten sonra ulan inşallah biz misafirlikte insanlara bu kadar rahatsızlık vermemişizdir diye düşündürmüyor değil.

evin leptop bilgisayarını kırmayı çok sever.

hangisi?
2010 sonrası modeller de pek bi hareket yok. malumunuz cep telefonu yapışıklığı sendromu, ana kart aşınımı yapıyor.

en son altı ay önce arkadaşım, karısı ve dört yaşındaki çocukları geldiler en son. çocuk canavar. ana baba rahat. oğlum yapma. tüm söyledikleri bu. evin anasını öptüler. bir daha gelirlese, ki gelirler yaz tatillerinde, kadının annesinin yazlığı var burada, çocuğu, dedesinden anneme, annemden bana andaç gürgen bir döner sandalye var. döndürmek bahanesiyle ona oturtup duct tape ile oraya yapıştıracağım. böylece evim ilk günkü gibi tertemiz kalacak. (not tuvalete giderken terliklerini çıkartmayan kadın için de önlemim tuvalet kapılarını kilitlemek ve kilidi denize atmak. bahçeye insin, bana ne

bence o.cocuğu yerine bu ikame edilmeli.. çok daha ağır bi küfür olur diye düşünüyorum.

öncelikle şunu ortaya koymak lazım. eşin dostun çocuğu dediğimiz şahıs, yepyeni bambaşka bir karakter. yani anasını babasını seviyorum diye bebeyi sevmek zorunda hiç değilim. ama bizim toplumda bebeler kutsal varlık muamelesi gördüğünden, o bebelerle denk gelince ilgi gistermeni, sevgi göstermeni bekler o ana baba. işte misafirliğe geldiklerinde çocuk ortalığı kırıp geçirirken ses edemeyip mal mal sahte gülücükler atmanın ama içinden sövmenin temel sebebi budur.

klasik zoraki muhabbetlerden bazıları da şunlardır:

-ne çabuk büyümüş maşallah...
-kaça geçti şimdi?
-az daha büyüsün birlikte çapkınlığa çıkarız... eh eh...
-çok yakışıklı/güzel maşallah
-aaaaa akla bak, fenci kafası var bunda...

(bkz: sen bana on kere vur ben sana bir kere vurayım)

dağıtıp gitmeyi çok sever

evine odana oyuncaklarına çöker annen kaş göz yapar idare et diye. onunla ilgilenmek zorundaymışsın gibi hissedersin. anasından bişey ister "aaa çocuğum git ablan versin sana koş" der. en çok değer verdiğin şeyi ister vermeyince zırlar. her yeri dağıtır birde arkasını toplarsın gidince. üff strese girdim yazarken bile ya travma olmuş haberim yok.
misafir çocuğu gibiydin geldin dağıttın gittin.

misafir çocuğu benmişim meğer. annem beni her misafirliğe götürdüğünde bilgisayara otururdum ama sonra büyüdükçe fark ettim ne kadar da ev sahibini zor durumda bırakan bir eylem olduğunu.

dokunulmazlığı elinde tuttuğunun bilincinde bir tehditçi.

gelir, dağıtır, gider...

istediğini almadığı sürece hep ağlar

insana cinnet geçirtebilecek potansiyele sahiptir...

şu an evin içinde gezinen, koşan, sesler çıkarak bir tane var ve birazdan da duvara tırmanmaya başlar.
ya evden gitmem lazım, ya da hafiften kolundan tutup çevirmeye başlamam lazım.
yeter a.k insanız biz de sabah sabah ya.

bize gelenler hep mızmız olurdu.oyuncaklarimin kafasini koparmaya calisirlardi.sonra bn döverdim bunlari.aglata aglaya giderlerdi

babamın bi öğretmen arkadaşı ve ailesi misafirliğe gelmişti bi gün. babam da, "bizim oğlanı tanıyor musun," diye sordu arkadaşının oğluna. çocuk da ne dese beğenirsin, "tanıyorum, acayip iyi street fighter oynuyor." dediydi. evet "grand master" olarak şöhretim vardı atari salonlarında ama bu ailemin hoşuna gidecek bir özelliğim değildi tabii. eh hem harçlıklar gidiyor hem de ders çalışmamın beklendiği zamanlarda atari salonlarındayım. ben de babamlar olsam ben de memnun olmazdım bu durumdan. hahahs. ama o misafir çocuğu da dilini tutabilirdi!

o. çocuğu olarak da betimlenebilen.

düz duvara tırmanan modelleri var bu çocukların. durmuyor ,yorulmuyorlar da aslan parçaları. evladım ama o seti de yeni almıştık halbuki.