muhafazakar ailenin kızı olmak

tanrı o kızcağızın yardımcısı olsun. hiçbir zaman o ailede özgür olamayacak. (kendisi isterse ailesinden bağımsız özgür olabilir).

söylenecek çok şey vardır ama tesiri yoktur...

maalesef ki yalan söylemekte ustalaşmak...

din ile alakalı yeterli malumata sahip ailelerin kızları prensesler gibi yaşar ama bu yobaz denen kesimin çocuklarına allah tan yardım dilerim.

bkz(bkz: pro yalan maker)

muhafızlarla beraber yaşamak.

bu hikaye kesinlikle gerçektir. hatta sınavdan 450 değil 500 tam puan almıştır. ama aile 500 mü 450 neyine yetmiyor bende 400 kaldı al sana 350 diye başka okula yollamıştır.


bugün de mütedeyyinleri kötüleyecek bir hikaye ile algımızı yaptık tanrıya şükür.
yarın ki hikayenin başlığına çalışalım.

aşırı rahat bir ailenin içinde büyüdüm. kimsenin birbirinden haberi yoktu pek, bi de ben fazla bağımsız bir tip oldum hep, dur dedilerse bile hiç durmadım. okul başladıktan sonra eve girip çıkan ilk arkadaşım erkekti. yüzümüze gözümüze kek sürüp ders çalışırdık. 15 yaşında bile eve gece gelebiliyordum, kıyafetlerim hiç konu olmadı.

bu durumun getirdiği bir mallık var üstümde. yalan söylemeye gerek duymuyorum, her şeyi olduğu gibi söylüyorum. her şeyi o kadar normal gören bir ailenin içindeydim ki herkes her şeyi normal görür zannetmeye ısrarla devam ediyorum. bu da hep yanlış anlaşılmama neden oldu.

muhafazakar ailelerde büyüyen kız arkadaşlarda gördüğüm şey şu, hem harika yalan söylüyorlar hem de müthiş bir idare etme yetenekleri var. zorlu ailelerde büyümenin böyle bir güzelligi var, anneyi, abileri ve babayı idare ederken sosyal yetenekler kazanıyorlar. evlilik hayatında bu alışkanlık nedenli daha başarılı oluyorlar. her şeyi idare ediyorlar ya, çok acayip. iyi başarı sahiden.

mesela arkadaşlarım kayınvalidelerinin yüzüne gülüyor ama arkadan acayip sayıp sövüyor. harika bir alışkanlık. ben mesela az sonra intihar edecek bihter gibi kayınvalidenin yanağını tutar, sen görürsün bundan sonra çok ama çok dikkat et kendine der, kafam güzel gibi gülümserim kadına. sıfır idare etme yeteneği. hiç kimseyi idare etmek zorunda kalmadığım için olaya adapte olamadım hâlâ. yaş oldu 98.

haliyle bu şekilde bakarsak olumlu böyle bir yönü var. muhafazakar aile kızları yemin ederim ülke bile idare eder. bayılıyorum size.

istediğini giyemeyen, istediği yere gidemeyen,istediğini söyleyemeyen, istediği gibi gülemeyen, hep engel olunan kızdır. hayata küsmüştür.

yaşam tarzı karısını onu buna sevdirten g*vat sol çomar adamlardan bin kat iyidir.

oturup konuşun eğer tavırlarında ısrarcı iseler kendi hayatınızı çizin bu niye bu kadar zor geliyor ki size?
bir işe girin bir meslek edinin ve kendi hayatınızı kurun.
zor olabilir ama imkansız değil.

gerçekten çok zor bir durum. her hareketine günah damgası yapıştırmayı bekliyorlar. liseye geçtiğimde kuran kursu hocası olsan daha iyi diyerek burun kıvırmışlardı. hakkımı savunduğum zaman benden kötüsü yok. dini zorla dayatıyorlar, ben senin yüzünden cehenneme gidemem namaz kıl kuran oku evlenince kocan bakar ne yaptığına diyorlar. sırf namaz kılmak istemedim diye şiddet göstermeye çalıştılar. bilmiyorlar ki ben agnostikliği daha mantıklı buluyorum. söylesem zaten direkt öldürürler. tek umudum okuyarak kaçmak. bilgilenerek onlar gibi olmamak. içimi döktüğüm bir yazı oldu.

muhtemelen ters kimliğe sahip olabilecek kızdır.

annenizin kızı olmaktır.*

türk bir ailenin 46xx kromozomlu evladı olmak faciadır. muhafazakar türk ailenin 46xx kromozomlu evladı olmak daha da faciadır. muhtemelen intihar ederdim.

işte bütün mesele bu

kızlarına baskı yapan , istediği gibi davranabileceğini düşünen babalardan nefret ediyorum. keşke bütün kızları krutarabilsem böyle babaların elinden.

lanet olsun size, lanet olsun bu zihniyete.

hayatımı mahvettiniz, ilk tanımda yazdığım gibi sizden ikinci bir hayat da istemiyorum. sadece çekin o kirli ellerinizi üstümden ve beni rahat bırakın.
her adımımı, her hareketimi, her isteğimi ve her yaptığımı size beğendirmek istemiyorum.
sizin doğrularınız benim doğrularım değil.
benim hayatım sizin hayatınız değil..
ben bir bebek değilim.
sizin bir uzantınız değilim.
akılsız ve bencil de değilim.
'iyiliğini düşünüyoruz' yaftasıyla beni gün ve gün pasifleştirdiniz. şimdi istediğim üniversiteye bile sırf başka şehirde ve ben erkek değilim, tek başıma gidemem diye göndermiyorsunuz.
mezuna kalayım, sizden kuruş para almam yemin ederim yük olmayacağım size diyorum, "seni bir sene daha mezuna bırakmayız" diyorsunuz.
gözyaşlarım, çığlıklarım, istediklerim ve hislerim hiç umrunuzda değil. hiç olmadı, onu da biliyorum.
eskiden bu zihniyetle savaşacağım kendi hayatımı kurup başka kızlara yardım edeceğim diyordum, artık ona da gücüm var mı bilmiyorum.
sadece ve sadece başımda "kapan, sesli gülme, düzgün otur, dışarı çıkma, çıkarsan uzaklaşma, tırnaklarını kes, oje sürme" diyen insanlar olmasın ve bunlar benim seçimime bıraksın istedim..
yaşamayı hep çok sevdim, seviyorum da. intihar etmek hiç istemiyorum. ama bir gün edersem ve hepiniz duyar da katil kim diye sorarsanız, katilimi uzaklarda aramayın.
benim katilim evimde, yanıbaşımdaki babamdır.

baskı varsa zulüm olur. üzülürüm.

cahil bir ailenin içinde yetiştiyseniz bastırılmaktır.

hem cahil hem yobaz bir ailenin içinde büyüdüyseniz bir müzik aleti dahi çalamamaktır.

babanın tanrı olarak görülmesidir.

çocukluğunuzu doya doya yaşayamak demektir.

kendiniz olmanızı sağlayacak her şeye perçin vurmaktır.

içimi acıtan bir durumdur. üzülürüm bu durumdaki çocuk ve ergen hanfenilere. çünkü muhafazakar aile demek türkiye’de başka anlamlara gelebiliyor.

gerçekten içim parçalanır, kendini bilmezlerce ne hayatlar yok yere ıssız ve renksiz bırakılıyor. büyüdüklerinde her şeye rağmen kendi yolunu çizebilenler ise “helal olsun be işte bu” dedirtiyor.