nefret

insanın kalbine yük olan bir duygu.
en kısa sürede kurtulmamız gereken bir duygudur.

kötü ama çok güçlü bir histir.

yürekte hissedilen elemden kaçarak girilen karanlık bir sığınaktır. bir süre sonra karanlık, insanı boğmaya başlar. kalpte bir dirhem merhamet varsa insana karanlıkta ışık olur, azık olur, gözyaşı olur akar koyu karanlığın üstüne. merhamet duygusu keskindir, nefreti bitirir. merhamet edelim ki merhamet dilenmeye yüzümüz olsun büyük mahkemede.

tam olarak kapak fotoğrafımdaki amcamın gözlerinde...

nefret bir tür hastalıktır ve kontrol edilmezse kalıcı darbelere - her anlamda- neden olabilir.

zararlı bir duygudur.

bilemiyorum fakat en baskın duygu.

sevgi çok güçsüz bir duygu zira bir tutam nefret tamamen sevgiyi yok edebiliyor.
yaptıkların, emeklerin, merhametlerin...

nefretin sevgiye oranla daha çok hissedilmesinin sebebi tek bir şeyle savaşmadiğınız içindir.aynı anda birçok kişiyle veya olayla baş etmek zorunda bırakır sizi.sevgi ise olduğu ana hapseder sizi.ve insan onu hissettiği anda düşünmez olur çünkü düşünceler kirletir onu.ama nefreti harlandırır.o yüzden nefretin keskinliği sevgiden daha fazladır.

insan üzerindeki tesiri en yoğun hissedilen duygu.

iki uçlu bıçak gibidir. ne tarafından tutarsan tut kanı eline bulaştırır.

çok guclu bir histir. insanin bu his karsisinda, kendine ait bazi kota sinirlari her zaman olmalidir. aksi durumda, insana zarar verir.

nefret en güçlü duygu sanılır genelde fakat kimi nefretler içinde kıskanmayı, tutkuyu, paylaşamamayı barındırır. nefretten daha kötü olan duygu umursamamaktır. birisini umursamadığınızda ondan nefret bile etmezseniz. umursanmadığınızı hissettiğiniz durumları hatırlayın.

düşmanına hazırlayıp sonunda kendi içtiğin zehir.

şukufe, solgun ve neclaya duyduğum hissiyat.

şukufe ile solgun sevgili ama solgun sitede ki kızlara sarkıyordu. şukufe bu duruma ağlayıp duruyordu, necla da solguna gizliden aşıktı üçü bir araya gelip bana sapık demişlerdi.

solgun'un yavşamadığı kız yoktu ama ben kötü olmuştum.
desteklenmişti de bu durum burada.

sonra necla burada adalet bulamadığı için başka yerlere gitmişti.

edit: bu sadece burası için bir örnek tabi.

öfkeyle birlikte bunun şöyle bir halini yaşadım.

ilk başlarda gulme, hayattan zevk alma gibi olaylar yok. normali yakalayamiyorsun. acayip bir takıntı, bir küskünlük. olmuyor.

sonra bir şeyler oldu. nefret ve öfke yine orada, yine yok etmeye teşvik ediyor. ancak bu sefer hayatin biraz daha icindeyim, canliyim, dostlarla sohbet, gulup eglenmek, calismak, hobiler, normale dönüş.

normale dönüş derken eski normalini unut. mesela eskiden uçan bir kuşu gordugunde on uzerinden 9 birim zevk aliyorken simdi 6 birim zevk aliyorsun. hayatla aranda bulunan sis perdesi senin yeni normalin oluyor. ıster depersonalizasyon de ister depresyon ister tssb ister duygusuzlasmak ister olgunlasmak. adi onemli degil.

bu anlattigim normale donus kesinlikle nefretin ve ofkenin etkisinin azalmasi degil. ayni oranda yakici, kapkara duruyor orada. sadece yuzunu cok sık görmuyorum. bence sagliksiz bir sey. surekli bas agrisi ve kulak cinlamasi cekiyorum.

hani kolun yoktur. kolunun yoklugunu unuttugun bir ortamda mutlu birkac saat gecirirsin. eve dönüp aynaya baktiginda kolunun olmadigini gorursun. oyle bir sey.

uzun zamandir boyle. gecmiyor ve artik pes ettim. nefretimi ve ofkemi, hayatimi icten yiyen bir kurt olduklarini bile bile kabul ettim.

adalete inanmiyorum. her insanin kiymetli olduguna da.

loading....

hani rulo fircayla boya yaparsin, boyadikca hosuna gider, bi anda rengini degistirirsin boyadigin seyin, iste benim de icimin cogu oyle nefretle kapli. ve ofke. ama bir de dusunmek lazim iste bir insan bu noktaya nasil gelir diye. benim ne hissettigim kimin umrunda?

hem tınısı hem de anlamı çirkin söz. değer mi bu yükü kalpte taşımaya?

"ve nefreti en iyi becerenler
sevmeyi vaaz edenlerdir
ve son olarak
savaşı en iyi becerenler
barış vaazı
verenlerdir" *

bunu içimizde öldürebildiğimiz ölçüde büyüyoruz.

gözün perdesi karanlık, kalbin perdesi nefrettir.