otobüste yer vermen için bakışları ile taciz eden yaşlı

ya hayır ben buna gıcık kapıyorum. çoğu ücretsiz felan biniyor ben tam ücret veriyorum ben sana niye yer vereyim? git devlet yer versin sana gençlerden bekleme.

ver bence, oturmaya mı geldik.

yaşlılardan daha kötüsü oturuyor olsa yer vermeyecek orta yaşlının sözcülük yapmasıdır. bir gün böyle bir elemanı bozmuştum sonra sana geri vitese sarmıştı.

otobüse bana güvenerek binenin indiği yeri sikeyim.

asla vermem. resmen paranla rezil olmak bu.

ankara'da metro hariç uzun yıllar toplu taşıt kullanmadım.
iyi ki kullanmamışım. yaşlı ve/veya hastayı, gebe veya çocuklu kadını görüp de yer vermeyen genç(!)ler yüzünden her otobüs seferim karakolda biterdi sanırım.
(daha önce enseme öksüren, 50 yaşındaki bir kadına yaslayarak taciz eden - kadın yer değiştirmesine rağmen arkasından gitmişti-, otobüste şakır şukur sakız çiğneyip bir de patlatan dört beş kişiyi dövmüştüm. kadın tacizsine verdiğim ceza ibretlikti. tabi net'çe itibariyle karakola gittik. polis bana bi daha yapma çocuum diye öğüt verdi, ötekilere de "sen bi yan odaya gel" demişti."

taciz bu topraklara işlemiş bir unsurdur.
çeşitleri saymakla bitmez.
gözle
elle
sözle
psikoloji ile neler neler

ben.

dikip gözümü bakıyorum ama hiç oralı olmuyorlar. sonra benden daha küçük olduğunu tahmin ettiğim bir kadın biniyor. full makyaj, topuklular, bir havalar bir havalar... hemen birisi kalkıyor yer vermek için. iyi ki genç görünüyoruz, iyi ki spor giyiniyoruz yani. ölelim mi yorgunluktan!

*

çok aşırı yaşlıdır ayakta duramıyordur eyvallah ama diğer türlü elinde alışveriş poşetleri olan, gezebilen hiçbir yaşlıya yer vermiyorum. çarşamba pazarında fellik fellik gezmesini iyi biliyon teyzem bir zahmet ayakta da duruver.

konya'da bütünlemeler için nöbetçi yurtta kalıyordum. okuluma epey uzaktı. sınavlar da sabahın erken saatlerinde olunca bazen 05.30 bazen de 6'da uyanıp kahvaltı bile etmeden yurttan çıkıp biraz yürüdükten sonra önce tramvaya, sonra otobüse binerdim. sadece bu bir buçuk saatimi alıyordu. sınava girmeden önce okulun yanındaki hastaneden bir simit alıp karnımı doyurmaya çalışırdım. hemen arkasına sınava girerdim, çıkardım ve yurda dönmek için tekrar otobüs beklemeye başlardım.

okula giderken ne tramvayda ne de otobüste yer bulmak mümkün olmuyordu ama dönüşte en azından tramvaya merkezden - ilk duraktan bindiğim için bir ihtimal yer bulup oturabiliyordum.

şimdi burda da yazıyor olma ihtimali olan, yeterince yaşlı olmayıp gezmeye giden, makyajını da özenle yapmış çok da güzel olmuş ablam - teyzem, senin benden yer istemek için bakışlarınla beni taciz etmeye hakkın var mı?

endoskopi sonrası eve dönerken başıma gelen olay. güzel güzel giyinmiş hepsi, belli ava çıkmışlar ve ekstra enerji harcamak istemiyorlar hâliyle. ama yemezler, o gözlerin arkasındaki günahları biliyorum ben. bir gün de oturun sadece çayınızı için, gençliğe taş çıkarmayın canım.

ben otobüste kimseye yer vermiyorum. çünkü fiziksel olarak çok güçlü bir yapım yok ve hele elimde yük varsa ayakta durmam zor. yaşlılar her zaman gençlerin çok dinç olduğu kabulüyle hareket ediyor ama öyle bir şey yok maalesef. ayrıca insan her zaman iyilik yapacak mental sağlığı da türkiye şartlarında kendinde bulamıyor. belki de yer verdiğim kişi ürettiği aptal söylemlerle benim yaşam tarzımı sürekli linçleyen beni marjinalize eden biri mesela, nereden bileceğim. bu denli bir hassasiyeti hak ediyor mu? yer vermekle ilgili asıl korktuğum şey ise ayaktayken tacize karşı çok savunmasız kalmak. ben ayağa kalkıp bir yaşlıya yer versem sonra otobüs bir anda dolsa mesela, tanımadığım insanlarla ayakta yolculuk yapmak zorunda kalıyorum. kim vurduya getirip oramı buramı ellese ne yapabilirim ki. onun yaptığını bile kanıtlayamam. ve böyle olaylarda çoğu zaman yer vermek zorunda hissettirildiğim yaşlılar ya da otobüsteki çoğu insan ses bile çıkarmıyor boş boş bakıyor. ben kendimi korumak düşünmek zorundayım maalesef. saygı kalmamış yok bilmem ne? toplumsal tarihimizi incelediğimizde bizim ülkemizde saygı hiçbir zaman içselleştirilememiş ki...

ister istemez aklıma tiktokta salondan mutfağa takla atarak geçen ihtiyarları getiriyor. önce yer vermekten vazgeçer gibi oluyorum sonra ahlakım ağır basıyor buyur gel bey amca veya teyze diyerek yer veriyorum.

normalde bakış attıracak kadar yormadan şovumu yapar, otobüstekilerin "helal kız sana, insanlık ölmedi" diyecekleri şekilde gönüllerini fethederim. ama yolculuk yarım saati geçiyorsa yapamam. şöyle bir yaşlıya bakarım yaşlı mı diye, sonra otobüse bakarım en genç ben miyim diye. boşuna fizyoterapist olmadım ben. postür analizini kendi çıkarım için de kullanırım. yaparım bunu. tüm büyüklerimize saygılarımı, küçüklerimize sevgilerimi iletiyorum.

bunların birde pişkin pişkin insanları yerinden kaldıranları mevcut.
geçenlerde otobüse bindim. bir yorulmuşum güç bela boş yer bulup oturdum. bir durak sonra otobüse çokta yaşlı olmayan bir kadın bindi. başladı tepemde dikilmeye, suratıma dik dik bakmaya. sonra baktı bende tık yok. kalkar mısın oraya ben oturmak istiyorum dedi. bende kaşlarımı çatıp, duymamazlıktan gelip kafamı çevirdim. kadın şaşırdı kaldı, suratıma tip tip bakmaya devam etti. sonra allahtan inen bir yolcu buraya oturun ben iniyorum dedi kurtuldum tepemde dikilmesinden. en gıcık olduğum şey insanları oturduğu yerden kaldırmayı kendinde hak gören insanlar. yer vereceğim varsa da inadına yer vermem. sanki senin demenle kalkacağım. *

sırf yaşlı olduğu için kendini birşey sanar bunlar.

üniversiteyi avcılarda okurken hep başıma gelmiştir malum mecidiyeköyden biniyorsun avcılarda iniyorsun sjsjsj

çok kavga etmişliğimiz de var aksine sohbet muhabbet edip sigara yakmışlığımız da vardır.

istanbulun meşhur 2004 yılı kışında da otobüste 12 saat mahsur kaldığımızda da yine benzer senaryoları yaşamıştık.

ben şahsen bakışlarıyla taciz edene yer vermem. gerçekten oturması gerekenler kendilerini belli ediyorlar zaten.* illa bakışla tacize gerek yok. onlar keyfi yapıyorlar. onları ayırmayı öğrendim.

siz de yer vermen guzumm..

uyku numarası da işe yaramıyor artık boşuna denemeyin

umurumda olmayan olaydır. orada yaşlı yerleri yapmışlar gidip oraya oturana baksınlar, o yorgunlukla hiç de kalkamam yerimden. sırtımda yüz kilo çantayla geziyorum salın artık yaşlılar.