şehirler arası otobüs yolculuğu yapmak

türkiye'nin her yerine uçak bulunmuyor. mecburen uçaktan inip bir yerde yine bunu kullanıyorsunuz. koltuğa bacaklarınız sığdığı, yolculukta koltuğunu fazla açarak, sizi rahatsız edecek tipler olmadığı ya da sorunla karşılaşmadığınız zaman süper bir eylemdir. ben seviyorum. şu ana kadar da çok çok önemli bir sorun yaşanmadığım için şanslıyım.

eğer çok gençseniz hayallerinizi gerçekleştirmek adına çok sağlam kararlar verebileceğiniz bir zaman döngüsü. doğduğunuz şehirden başka bir şehre boyut atlıyor gibi hissedebilirsiniz..bu yolculuk bir çok şeyi kapsayabilir, içeriğinin ne olduğu önemli değil...önemli olan yolda olmak..

bol keyif ve hayal kurma barındıran eylemdir.

uzmanlık alanım. 1-2-3 veya 24-25 numaraları tercih ederim. önümdeki koltuğun yatırılmasına tahammül edemem.

soğuk ve şehirlerarası
otobüslerde vazgeçtim
çocuk olmaktan
ve beslenme çantamda
otlu peynir kokusuydu babam...

bir süre sonra dolmuş muamelesi yapılan seyehat çeşidi. otobüs yolculuğu olarak rekorum istanbul şırnak. gerçi orda inip ırak'a geçmiştim. istanbul-erbil desem yalan olmaz.

boyunuz 1.90 ve üzeriyse meditasyon yerine acı çekme seansı oluyor.
otobüs koltuklarını minik insanlar için üretiyorlar*

yıllardır bu yolculuğu yapmadım ama yaptığım dönem önümdeki yolcuya hep acıdım.
çünkü dizimi koyuyorum, koltuğunu yatıramıyor.
bir iki deniyor, dönüp bakıyor arkasına, sonra sessizce önüne dönüyor.

dün öğle saatlerinde tam 20 saat 30 dakika süren bir tanesini bitirdiğim eylemdir.

yolculuk başlamadan önce de ne kadar zor geçeceğini biliyordum zaten. daha önce de birkaç kez bu yolculuğu yaptığım için antrenmalı olduğumu düşünüyordum ama le mana 24 saat yarışı gibi bir yolculuk her durumda insanı zorluyor.

10 numaralı tekli koltukta yaptığım bu yolculuk öncesi storytel'de dinlediğim kitap, okuduğum kitap, izlemeyi düşündüğüm iki film, spotify listelerim hazırdı. bunlar zihinsel olarak yolculuğun rahat geçmesi için önemli hazırlıklardı benim için ve çokça da işe yaradılar.

ama fiziksel olarak çok da hazırlıklı değilmişim. koltuk aralarının dar olması zaten yeterince büyük bir mücadele gerektirirken bir de diğer yolcuların hal ve tavırları beni perişan etti.

yolculuğun iki saatlik diliminde önümde oturan yaşlı adamın yolculuk boyu farklı kişilerle aynı konuşmayı yapadurması ve bunu bağırarak yapması zorlayıcı oldu benim için.

bu adam indikten sonra bir saat boyunca yolculuğa dahil olan ailenin bebeklerinin yarınlar yokmuş gibi bağırarak ağlaması da tuz biber oldu.

yolculuk boyunca ben sabit kaldım ama yolcular değişip durdu. yandaki iki ikili koltukta yanlız başlarına oturan iki genç kızın yaklaşık altı saat yolculuk yaptılar ve bu yolculuk boyunca da uyumaya devam ettiler. uyku sesleri çıkarma konusundaki rahatlıkları ise evlere şenlikti. arada bir nam nam nam diye tuhaf seslerde çıkardılar senkronize bir şekilde.

bunun dışında kamil koç turizm'in sayın yolcusu olarak şoförün sürekli çaldığı karadeniz müziklerinden çok etkilenmedim. zira bir süre kitap ve müzik dinleyerek zaman geçirdim.

yolculuk öncesinde bu sıcakta şort ve tişört ile yolculuk yapmanın akıllıca olacağını düşünmüştüm. ancak benim akıllıca olacağını düşündüğüm şeylerin öyle olmadıklarını kanıtlamaları uzun sürmez.

kutup esintileri yaratan klima ile yolculuğun belli aralıklarında donma tehlikesi atlattım. ben de başka her yolcu üzerine ya ince bir mont ya da bir örtü almıştı. bense araba bir yerlerde dursa da dışarı çıkıp ısınsam diye bekledim.

yirmi saat otuz dakika süren yolculuk nihai hedefine ulaştığında yorgunluktan kemiklerime kadar vuran bir ağrı içindeydim. ama ne kadar zor olursa olsun kavuştuğum çektiğime değdi.

en ön tekli koltukta oturup şöför ve muavinin sohbetini dinleyip yolu izlemek… deli gibi özlendi.

londra'dan new york'a otobus gezisi yapmistim 20 sene kadar evvel. yolculuk esnasinda pekin'i falan da gormustuk, cok guzeldi, keske gercek olsa

şu sıralar en çok ihtiyacım olan şey saatlerce gitmek.. çok gidesim var başka bir yere herhangi bir yer işte. sanki iyi gelecekmiş gibi geliyor. olduğum yerden bunaldım olmadığım yerden medet umuyorum.

çok yapınca semt değiştirir gibi oluyor. bir kere o zaman nasıl geçecek kaygın olmuyor. ikincisi beyin sürekli gördüğü yerlerden dolayı artık uyarı almadığı için vakit çabuk geçiyor. zaman konusunda sanırım öğrenilmiş çaresizlik de oluştuğu için artık çabuk geçiyor.

almanya'da olanların tanımadıkları bişey. tren yolculuğu. otobüs trenin yerini her bakımdan tutamaz...en son otobüs yolculuğu yaptığımda bu sozluktekilerin çoğu dünyada yoktu...

ve ben şu an gene trende şehirlerarası yolculuk yapıyorum mesela...kısa ama. bi saat sürmeyecek.

ve sabaha karşı şöforün uyuması,

ve üstgeçide çarpan otobüsün ikiye bölünmesi.

yukardaki fotoğraftaki gibi bir hasarın olabilmesi için otobüsün çok süratli olması lazım. 90'la falan o kolona çarpsan otobüsün ortasına kadar girmez...ve böyle bi durumda, yolcu olarak ölmekten başka hiçbi şey de yapamazsın !!

tanım- bundan sonra 5 kere düşünerek yapılması gereken bir yolculuk türü.

uzun yıllardır yapamadığımızdır.. ara sıra mola yerlerinde yad ediyoruz. ( eski tanınmış firmalar da yoklar sanırım. o yaşlarda severdim. şimdi cesaret edemem gibi.)

uyumak oldukça zordur