şehirler arası otobüs yolculuğu yapmak

her zaman heyecan verir. nereye doğru gittiğiniz de önemli tabii.
eskiden; otobüslerin kötü, yolların uzun olduğu zamanlarda daha çok otobüs yolculuğu yapardık. otobüslerde "havasız otobüs" kokusu olurdu. nasıl anlatsam, böyle; insan, toz, kirli ıslak bez, mevsimine göre meyve ve sigara kokardı. şimdilerde otobüsler gerçekten temiz, rahat ve konforlu ama biz çok daha az biniyoruz.
ben yılda ortalama 1-2 kez ancak binerim. pek hoşlanmama rağmen otobüste rahat ederim. gamsızca uyuyanlardanım. tabii ki tuvalet kaygısı yoksa. tuvalet kaygısı öyle bir şeydir ki aklınıza geldiği an tuvaletiniz gelir. şehirlerarası otobüs yolculuklarının handikapıdır. çünkü ortalama 3 saatte bir mola verirler. yanınızda çocuk da yoksa mecburen ya birilerinin daha çişinin gelmesini ve otobüsü durdurmasını dilersiniz ya da hastalık* uydurup yüzünüzü kızartarak kaptandan durmasını rica edersiniz. bu arada otobüs şoförlerine neden kaptan denir ki.
serbest çağrışımlarımdan da anlaşıldığı üzere otobüse bineceğim. az önce kahve içtim. içmez olaydım. çok heyecanlı ve gerginim*. bana iyi yolculuklar.

üniversiteye ilk başlarken heyecanlıydı fakat bir süre sonra sürekli aynı yolu gidip gelmek sıkıcı hale geldi.

geceyse tadından yenmez ama gündüzse bin defa öldürüp diriltir insanı

sırtta bıraktığı ağrı ve ayaklarda yarattığı şişlik olmasa çok güzel olay aslında, hele ki varacağınız yer sizi mutlu edecek bir yerse.

güneşin içinde olsa gene ayazı yüreğimi kesecek dinlenme tesislerinde içtiğim her sigaranın hatrı vardır hala.

uzun zaman boyunca yapmak zorunda kaldığım ve görünen o ki yakın zamanda yine yapacağım yolculuktur.

aslında bu yolculukları yılmaz erdoğan'ın sözünü birazcık değiştirerek özetleyebilirim:

soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim insan olmaktan.

uzun ve konforsuz yolculuklar olması bir yana -ki bu zaman zaman eğlenceli ve keyifli olabilir- insanlarla aynı ortamda bu kadar uzun zaman ve en düşük hareket imkanı ile kısıtlı kalmak insanı insanlıktan çıkarabilir.

bu tür yolculuklar esnasında benim için en tehlikeli grup yanımda oturup benimle uzun uzun sohbet etmek isteyenlerdir, ki bu insanlar genellikle sohbeti tek taraflı bir eylem zaman zanneder ve yanlarındaki insanı mikrofon olarak kullanırlar.

yine aynı grupta olup konuşmayan ama kıçları ile bir işgal harekatına girişenler vardır. tek koltuk onlar için asla yeterli değildir. bir şekilde kıçın kıçın sizin koltuğunuzu da kendi alanları olarak işaretlemeye çalışırlar.

koridorda koşma hevesinde olan çocuklar ise bambaşka bir sıkıntıdır. ben emniyet açısından değerlendirmiyorum bu olayı. kordidor tarafında otururken bana çarpa çarpa koşan çocukların varlığından rahatsızlık duyuyorum. ama siz yine de sabrınızın sonuna gelip çocuklara çelme takmayın. hoş değil bu.

önünüzde oturup koltuklarını göğüs kafesinize doğru sonu gelmez bir iştahla bastırmaya çalışanlar, yüksek sesle video izleyip herkese dinletenler ve kavga çıkartacak bir konu arayanlar da elbette cabası.

şoför ve muavinin kendilerini ceo zannetmeleri ise bambaşka bir seviye. yorgunluklarını anlamlandırabiliyorum ama bundan yolcuları sorumlu tutmaları akıl alır gibi değil.

ayrıca binmeden önce ineceğiniz yeri söyleyip kabul edildikten sonra inmek istediğinizde orada inemeyeceğinizi söylemeleri de mantıksızlık konusunda bir rekor denemesi gibi.

sonuç itibariyle romantizmi bir yana bırakırsak şehirlerarası otobüs yolculuğu ölümün bir diğer adıdır.

bolu dinlenme tesisi için ara ara yaptığım etkinlik. şort ile inince iliklerine işleyen soğuğu, karton bardağıyla çayı yudumlamak en güzel terapi

otobüste midesi bulanan insanlar için felaket bir yolculuk iken müzik dinleyerek yolu izleyenler için mükemmel bir yolculuk

ismini hiç duymadığınız bir firmadan bilet bulabildiyseniz ve yolcu sayısı çok fazla değilse kesinlikle muavinle samimiyet kurun. şuan önümde 1 lt kola, sayısız küçük sulardan ve 4-5 parça bisküvi ile filmimi açmış, harika bir yolculuk yapıyorum. he tabi ufak bi sıkıntı var, muavin yanımdaki koltukta şekerleme yapıyor şuan ama genel olarak güzel bir yolculuk.
edit: bütün dediklerimi geri alıyorum. adam yanımda uyudu ve hayvan gibi horluyor. uyuyamıyorum. adamı uyandıracak medeni cesaretim de yok. berbat bir yolculuk.

yıllık iznimde yapmak istediğim yolculuk.
uçak her zaman daha konforlu benim için. ancak otobüs ve yol birlikteliğinin de kendince güzellikler var.

en büyük zevklerimden biridir.

hiç sevmiyorum...

mola yerlerinde çay içip tuvalete gitmenizi sağlar.

ille de bir bebek ağıdı eksik olmaz. öteki açar kraker poşetini haşır huşur çatur çutur sesleriyle beni sinirlendirir. mola tesislerinin soğuğu kendimi gariban hissettirir.

uçak varken hamallıktır. uçağa verecek kadar para kazanamıyorsan, ucuz bir hamalsın.

peşin edit,
5 saatin altındaki şehirler arası yolculuklar hariç.

ıssız in cin top oynayan yerlerde yanan ev ışıkları beni hep derin dusuncelere zerk etmiştir.

şu an en çok ihtiyacım olandır. ama ankara taraflarına olmalı. giden varsa benim yerime de tadını çıkarsın.

otobüs çiledir çile. 6 saat gittiğim yollarda bile çürüyordum koltuklarda.

kemer boyu niye bu kadar kısa ya... kemerleri vurun diyorlar ya... kemeri...



şu kemeri uzun yapın biraz ya.

en uzun yolculuğun izmirden sivas’a 16 saate yakın sürmüştü. hiç uçağa binemedim. yükseklik ve uçağın düşme korkusu hep uçaktan uzak durmama sebep olmuştur. haliyle her yere otobüsle giderdim.
o soğuk buz gibi ve hep bir şekilde buram buram inek gübresi kokan dinlenme tesisleri,
asla cevap bulamadığım “ ya gecenin köründe şehirden kaç km uzakta bunlar nasıl çalışıyor” sorusu,
5 liralik tozlanmış, yıllanmış hediyelik eşyaların zibilyon kat ücretleri,
çok kötü ve çok pis yemekleri, tuvaletleri,
bayatlıktan ölmüş, “çok açık” diye belirtmene rağmen koyu çayları,
basınçtan ağrıyan migren,
önde horlayan amca,
yüksel sesle telefonda konuşan kadın,
arkada ayakkabısını çıkarmış başkalaşım erkek, tam uykunun en güzel yerinde ağlayan bebek, ohh tek yolculuk yapacağım diye yayıldığın sırada pardoooğğn diyerek gelen diğer yolcu,
berbat ikramlar,
ve sabaha karşı uykusuzluktan yamulmuş bir tip,
acıdan ölen gözler…

yine de sehirler arası yolculuklara uçarak gitmişimdir hep.