sohbetinden keyif aldığınız ama artık hayatınızda olmayan insanların bıraktığı anılar

hiçbir bavula sığmıyor.

yakın bir erkek arkadaşım vardı* sırf kuymak yemek için gaziantepten gelmişti.
ona o gün yaptığım kuymağı ve yerkenki mutluluğunu unutamıyorum.. şu an kendisinden haz etmiyorum hatta iletişimimiz yok ama güzel bir anıydı benim için.

kendileri gibi anılarını da alıp gittikleri için yok. zihin resetliyor bir müddet sonra. unutmak şifadır.

hoş sohbetler.

k.pederim. ne güzel sofra başı muhabbetlerimiz vardı. çok anısı var. keşke torununun bu yaşlarını görüp ona rehberlik edebilseydi. öyle güzel konuşur, ona yol gösterirdi ki ah! tam şimdi ihtiyacı vardı torununun ona. çok özlüyorum çok. yeri dolmuyor.

henuz dun aksam buradan birine anlatıyordum biralarımızı icerken.

bir arkadas vardi beni bastan inşa eden, insani degerleri yaşatan, falan falan ...

sonra işte öldü * ve o gunden sonra bir daha oylesine denk gelmedim

ne bıraktı derseniz eger.
bana bıraktigi her sey beni, ben yapan seyler.

bir insana inanmayi, guvenmeyi birakti daha ne biraksin

bildiğin uzay boşluğu.

o anıdan bu anıya savrul dur.

boşluk ya.

anı değil de basit bir örnek vermek gerekirse bazen ? emojisi bile bana onu hatırlatmaya yetiyor...

bazen bütün evreni kaplar.

özlem içerir. serde biraz delilik de varsa hayallerinde istemsiz kendisiyle sohbet ederken yakalarsın kendini.
(bkz: ben değil bir arkadaşım)

onsuz da o sohbetlere devam etme isteği uyandırır, gece yarısı yataktan kaldırıp sigara yaktırır.

bazen diyorum keşke bir kaç tane dil bilseydim. farketmez cidden. afrika'daki bir kabilenin dili de olur bu. kimsenin anlamasına gerek yok.
öyle nasıl düşünürdüm diyorum yazardım.
nasıl kelimeler bulurdum .
demek ki neymiş aslında bu devirde iyi bir yazar olmak için yabancı dil de şart. globellesen dünyada cinsiyetlerin öneminin kalmadığı dillerin birbirini etkilediği iç içe girdiği şu yüzyılda.
daha çok kelime ile yazıp düşünmek için .
ahaha .
içine içine yazmanın en güzel tarafı da bu. kendi dediğini kendin anlıyorsun bir. ..
bir delinin ateş yakması gibi. ne anliyorsa o ateşten. biz bilmiyoruz. noluyor ateş yakınca.

sabahlatır.

#2071814 ek olarak üzüldüğün şeye bak şarkısını bıraktı.

bi ton kaotik anı ve koca bi boşluk bıraktı. saolsun, vardır bi' bildiği.
ha bi de, "vardır bi' bildiği" diyebilmeyi öğretti. ben çünkü vardır bi' bildiği insanı değildim. kan, intikam ve gözyaşı insanıydım.

(bkz: off)
(bkz: amaaaaaann)
(bkz: aman bana ne eşiği)
(bkz: daha çok offfffff)
(bkz: hem oflayıp hem poflamak)
(bkz: yeto)

(bkz: kuş ölür sen uçuşu hatırla)

şaka gibi ama koca bir kariyer bıraktı. beni ben yaptı diyemem çünkü her şeyden önce tırnaklarımla kendim kazıyarak geldim fakat büyük desteği oldu. yeri geldi oturdu benim yerime çalıştı. ne zaman tıkandığımı hissetsem bir şekilde beni çekip çıkaracak fikri bulmayı başarırdı. hayatımda sanıyorum birikimine, aklına güvendiğim tek insandı. abartmıyorum itekledi beni resmen.

şimdi o kadar uzak geliyor ki o günler. sanki hayatımda hiç var olmamış gibi. birbirimize attığımız kazıklar da verdiğimiz omuzlar da anlamsız bir toz bulutuna dönüştü benim için. vardır ya hani romantik bir şekilde anarsın, seninle olmasa bile iyi olmasını istersin. o düşünce bile başka bir galaksideymişçesine uzak. bana ne diyorum.

fakat tek bir şeyi özlüyorum... lan ne çok gülerdik birlikte ya ashsh. o kadar çok inside joke vardı ki aramızda. bir ömre yeterdi cidden. dünyadaki tüm komik olguları bir anda ortadan kaldırın, ölene kadar yetecek şakamız vardı. o şakalar hep öksüz, hep yetim kaldı şimdi ashhs. başkasına yapsam o şakaları anlamıyor, tek başıma yapınca da komik olmuyor. yazıklar olsun be.

sohbeti artık baymış insanların anıları olarak noktalayabileceğim mevzu.

ortaokul zamanı dershanede bir arkadaşım var. çok yakındık. çocuğun abisi kız arkadaşıyla ayrılıp intihar etti. abisini de çok severdi. daha o yaşta 1 hafta acısını yaşayıp derse geldi. sene sonunda da şehrin en iyi liselerinden birini kazandı.

bir düşündüm de anıları bile kalmamış çoğunun.