sohbetinden keyif aldığınız ama artık hayatınızda olmayan insanların bıraktığı anılar

düşünmüyorum. çünkü olmayan birinin anısına ihtiyacım yok. allah'tan b12 eksikliğim var. istesem de istemesem de sürekli hatırlama gayreti göstermediğim her şeyi unutuyorum. oh be! sjsjsisk.

sohbetinden keyif almayı geçtim, hayatımızın orta yerine koyduğumuz insanların yokluğu çok saçma değil mi?

bir bakışından ne derdi olduğunu anladığın insanın gün gelip yanından bir yabancı gibi geçip gitmesini ne yürek kaldırıyor, ne akıl alıyor.

fuck bir hayat kalıyor geride.
bok gibi kalıyorsun, geride kalan anılarla.

kolay değil bazı şeyler. hemde hiç.

sohbetinden keyif aldığım insanların sohbetinden bir süre sonra keyif almıyorum. o yüzden böyle bir anım yok. olsa da unuturdum heralde, belki de unuttum.

yeri gelir, kahvaltı ederken ağlatan bir anıdır, yeri gelir buruk bir gülümseme bırakır sohbetinden keyif aldığın ama artık hayatında veya hayatta olmayan birinin geride bıraktığı anı.

her gün silikleşir anısı, her saniye uzaklaşan bir araba gibi yok olur en sonunda o ses, o yüz, o bakış, o anı.
zordur, kolay olduğunu hiçbir zaman söylemedim, kim söyleyebilir ki ağır olmadığını?


velhasılı kelam, artık yoktur, anılardadır, anılarda kaldığı için de, anlatılması gerekendir...

unutmamak için...

çok kötü diyemem ama ne numarasını sildim ne de onunla çekindiğimiz fotoğrafı. zaten 1 tane fotoğrafımız vardı. bilmiyorum, özlemiyorum ama sanki onu hâlâ seviyor gibiyim. yanıma gelse konuşurım ama asla ben onun yanına gitmem. öyle anılar var ki... hepsi de çok komik.*

bazı insanlardan geriye kalan anılarla yaşamak çok zordur, o anıları unutmak, kafandan söküp atmak neredeyse imkansızdır. ne yaparsan yap, nereye gidersen git seninle gelir, ne içersen iç unutamazsın.

en nihayetinde hafızanı sildirmeye karar verirsin, çünkü o anılar yaşamaya engel olacak kadar hayatının merkezine girmiştir, en unutmak istemediğin anılar, gün gelir, en unutmak istediklerin olur.

bazı anılar ölümdür. ölümden beterdir.
kurtuluşu yoktur.

kötüdür, ağırdır. en acısı ise kurulup gerçekleştirilememiş planlarınızdır...

hala da keyif alırdım büyük ihtimalle ama işte ben susunca o sohbet devam etmiyorsa üzgünüm ne yazık ki(benim olayım birazda şey, tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış,böyle demekte hem üzüyor hem de biraz komik geliyor.).hayatımda kimseyle kötü ayrılmadım ( yani gayret ettim belki karşıdaki kişi için farklıdır bu durum) ama gözyaşlarım hep aktı gidenlerin arkasından.çokta bir şey demek istemiyorum.hayatlarında çok mutlu olsunlar,öyle ki akıllarına dahi gelmeyim bu da benim ufak nacizane dileğim.zihinlerinden böyle silineyim daha az ağrılı ve insancıl bir yöntem bilmiyorum ne yazık ki.

bıraktıkları kötü anıları bile bir süre sonra gülümseyerek hatırlarım. ne zamanlarımız geçmiş, diye. yaşadığımız anılara özlem duyarım, güzel vakit geçirmişiz derim. ama hayatımdan çıkan kişileri özlemem, ama o anıları yeniden yaşamak istemem...
yaşanılan zamanda güzeldi o anılar, benim hayatıma o an girmişti. bana göstereceği, anlatmak istediği, bana ders vereceği bir şey vardı demek ki. bunların hepsiyle beraber güzel ve kötü anıları da verdi ve sonra geldiği yere geri döndü, hepsi bu.
hayatım boyunca da bu hep böyle olacak. hayatıma giren her insan ebedi olarak kalmayacak hayatımda ve anılarını da bırakıp çıkıp gidecek bir gün. hepsinin ardından da aynı şeyleri düşüneceğim ve her seferinde yeni gelecek kişileri karşılamak için gönül kapımda bekleyeceğim...

chat yapmaktan keyif alırdım bazı kızlarla. ama artık onlar yok çevremde. beni ne anlatırsam anlatayım dinleyecek kişilerdi. onların yokluğunda sözlüklere yazıyorum bende işte. o kadar uzaklaştım ki chat yapmaktan. zaten kısıtlı imkanlar var bu konuda. her istediğimi yazamıyorum karşı tarafa eskisi gibi. eskiden gençken ne kadar özgürdük!

aklıma güzel olanları gelmeyen anılardır.
sonradan düştü tabi jeton, aslında sohbetinden hiç keyif almamışım.

nefret ediyorum o insanlardan nefret. biriyle kötü ayrıldığıma üzülmem ama iyi anıları peşinde götürmemesi beni çok sinirlendiriyor.

bazen canı isterse beni saatlerce dinlerdi öyle keyifli olurdu ki ona içimi dökmek. mizahimiz da uyuşuyordu o zamanlar. heyecanla bana yazsın diye beklerdim. olmadı. heves etmiyorum artık içimde zerre istek de kalmadı ona karşı. ama böyle hatırlayınca içimde bir burukluk oluyor. güzel bir his değil.

hatırlarız, güleriz, geçeriz. üzülmeye de zırlamaya da vaktim yok benim maalesef. hayatımda kalıcı olsaydı çıkmazdı, bu kadar basit.

öncelikle başlığın kalitesi karşısında epey şaşkınım. biraz da sarsıcı geldi. sarsıcı olan nokta tam olarak artık keyifli sohbetlerin, edildiği yerde kalmasının buruk yanı. en güzel sohbetleri, en güzel şakaları, en mutlu anlarınızı yaşadığınız insanlarla bir dönem yollarımız kesişir sadece. bunlar sadece bizim hayatımıza dahil olanlar da değil ki? bizler de böyle bir etki bırakmış olabilir bir kimseye. belki ayaküstü 10dk yaptığınız bir sohbet bile karşı tarafın ömrünce unutmayacağı bir hatıra olarak kalmıştır.

geçip gitmesine alışıyorsun bu gamsız dünyada.

güzel hatırlamana izin verdiyse karşındaki derin bir buruklukla güzel anıları hatırlıyorsun. peki ya geride güzel hatırlanacak anı bırakmadıysa?
yine de hayatında eksik bir şeyler işte...

durup dururken bana "-insanlar üzer, ya bir gün üzer ya bir ömür üzer ama elbet üzer."demişti. onun hâlâ üzmesini bekliyorum.

duvarımda hala resmi bulunuyor.

aklımıza geldiğinde yüzümüzde buruk bir gülümseme oluşturur. hep saygı ile anarız. keşke burada olsalar deriz.

en sonunda o anılar da birer zihinsel kandırıkçılık mı oluyor diye merak ettiren durum. çünkü bir daha görmediğimiz her gün o silüet zihinden silinir. en son gördüğündeki yüzünü ne yapsak da hatırlayamayız, silinmektedir.

bıraktıkları anıları ise galiba hiçbir vinç kaldıramaz.