söylenecek çok şey varken susmayı tercih etmek

karşı taraftaki kişinin anlama ihtimali olmamasından kaynaklanan durumdur.

uzun süredir böyle yaşıyorum, genellikle söyleyeceklerimi söylediğimde anlamayan insanlara denk geliyorum ve kendimi yormamayı tercih ediyorum

baktım kimse anlamak istemiyor, susmayı tercih ettim.

yaptığım şey. daha fazla tahammülüm yok. hep aynı döngüde ilerliyorsa ve çok fazla derdim varsa artık tıkanıyorum hangi birini nasıl açıklayayım.
bu yükler çok fazla.. ve anlamayan görmeyen herkese bana nasıl hissettirdiğini açıklamaya çalışamam..

güneşin olmadığını iddia eden bir cahile asla güneşin varlığını kanıtlayamazsın. susmak bazen tek iyi cevaptır. senin doğrun sana ve bu zerre umrumda değil, benimki de bana ve bu da seni zerre ilgilendirmez demektir.

bir yanılsamadır. söylenecek bir şey kalmamıştır halbuki. ya da söylenen sözler her şeyi daha da mahvedecektir.

yapılması gerekendir. bir kere konuşursun, karşındaki seni anlamıyorsa konuşmazsın artık. konuşmamalısın çünkü. insan ne kadar az konuşursa o kadar iyi.

şimdi düşünüyorum da, keşke daha az konuşsaydım, daha az anlatsaydım kendimi. insan değişken çünkü. ne ben geçen seneki kendimim, ne de aynı şeyleri hissediyorum. hep böyle olacak belki, ya da kalacağım şu anki halim daim olacak, ama olay bu değil. olay, karşındakinin gözünde olan değerin.

sen dert anlatırsın, seni güçsüz sanarlar. sen dediklerinin arkasında durursun, inatçı sanarlar. başkası için kendini paralamazsın, bencil olursun. cahile laf anlatmaya çalışırsın, bilgisiz olursun. ne cevap vereceksin ki bunlara? vermeyeceksin. kendi pisliğinde illaki boğulur çünkü bu insanlar. yaşadıkları kendilerine ağır geldiği için size aynısını yaşatmaya çalışırlar. aşağıda tek olmayı gururlarına yediremez, aşağı başkalarını da çekmeye çalışırlar. kendilerine kızamadıkları için başkasına kızarlar. ya da kendilerine çok kızmışlardır, artık bünyeleri bunu kaldırmaz, beyin de bu acıya karşı bir savunma mekanizması geliştirir: suçu başkalarına atmak. her şeyin sebebi başkalarıdır. ondan gelirler üstünüze, çünkü suçlusunuz o kişinin gözünde.

cevap vermezsen üstte kalırsın, ister karşındaki algılasın ister algılamasın, yoluna bakar, bedenen uzaklaşmazsın o kişiden belki, her gün görebilirsin de, ama ruhen aranızda kilometrelerle ölçülemeyecek mesafeler vardır. kişiyi de o mesafeler korur. seni suçlamasının seni etkilemediğini görünce demek ki suçlu o değilmiş der, ya da daha çok köpürür içinde. ancak ne olursa olsun karşısından tepki alamadığı için başka arayışlara girer.
yani benim nadide düşüncelerim böyle.

çünkü ne kadar şey söylersen söyle anlamayacaktır karşındaki. o yüzden çok da kendini yormaya gerek yok. bırak neye inanmak isterse ona inansın, daha da tadımı kaçırmasın.

söylersek susturacaklarını biliyoruz bu yüzden hiç bir farkı kalmıyor konuşma veya susmayı tercih ettiğimizde.

kimsenin hiç bir zaman anlamayacağı bir asalet göstergesidir ...

daha önce söylemiş ve sözleri değer görmemiş insanın sonunda büründüğü sessizlik

ortam karışmasın, etraf dağılmasın diye arada bir yaptığım tercihtir.

susmak en büyük efendiliktir ilkesiyle hareket etmektir. evet.

artık konuşmaktan yorulduysan ya da karşı taraf artık seni duymuyorsa susmak iyidir.

"ben bir malım ne olacak halım" diyemeyenin efendilik kisvesi altında sığındığı sığınaktır.

bu çoğu zaman bana olan bir durum. böyle sayfalarca yazıp çizip içini dökmek istersin ama bunun sonucunda değişen bir şeyler olmaması gerçeği seni söylemek istedğin şeylerden alıkoyar.

ne kötü şeydir. yaşayan bilir.

istikrarlı bir şekilde başıma gelen durum. benim aksime kardeşim gerçekten hazırcevap bir insandır ve çoook fazla şey söyler, sırf bu yüzden nefret ediyorum kendisinden

1 karşı tarafın anlamayacağını varsayiyorsundur
2 o kadar çok şey vardır ki yüzlerce yıl geriye gidip anlatman gerekir için daralır+ üşenirsin
3 diğer maddelerle bağlantılı olarak anlatsamda birşey değişmez en iyisi aman ali rıza bey ağzımızın tadı bozulmasin kafasındasindir.

(bkz: sizi anlayacaklarını düşünmemek)