söylenecek çok şey varken susmayı tercih etmek

dilsiz kalmak

anlatsam uzun sürer. ben susayım sen anla..

(bkz: anlatmaya üşenmek)

çünkü karşıdaki kişinin anlama kapasitesi senin sözcüklerini anlamayacak kadar kıt olduğunda sadece susarsın.

sessizleşmek... hissettiğimiz duyguları kelimelere döktüğümüz an sözcüklerin yavanlaşmasından kaynaklanıyordur belki de. bakın tam olarak şimdi oldu bana, bu. zihnimden geçen şey ile okuduğunuz aynı değil. çünkü işaret ve semboller hisler kadar çarpıcı olmuyor. karşımızdakine geçene dek tesirini yitiriyor ve de biz de o tesirin azalma hissinden muzdarip oluyoruz. oysaki kelimelerim benim hayatım. içimdekini döktükçe huzura eren insanlardanım ben. bugün babamla beş dakikalık bir görüşme yaparken fark ettim bunu. eee neler yapıyorsun, dedi. hiç aynı şeyler, diye yanıtladım. oysa onunla konuştuğum son günden bu yana birçok heyecanım oldu, canımın acıdığı, moralimin bozulduğu ya da kahkahalar attığım birçok an. paylaşmak istemediğimden ya da ona uzak olduğumdan değildi üstelik. belki sadece anın tesirinde oluyor bazı şeyleri söylemek. ya da yıllar sonra ben de kelimeleri tasarruflu kullanan birine dönmüşümdür belki. belki de yalnızlığı yaşamaya alıştım kimbilir.

karşı tarafın anlamayacağına emin olduğum zaman yaptığım eylemdir ve ben çoğu zaman karşı tarafın anlamayacağını düşünürüm. aslında düşünürsek kimse bizi tam manasıyla anlayamaz, söylediklerimiz sadece onun süzgecinden geçtiği kadar var olur. bu sebeple belki de bazen anlaşılmayı bu kadar dert etmemek gerekiyordur.

incinmiş, kırılmış ve yorulmuştur. hayatından bezdirmişlerdir. kendi kabuğuna çekilmenin daha faydalı olacağına inanmıştır. yoksa insan göz göre göre kendini böyle bir işkenceye mahkum eder mi ? konuşmak fayda vermiyorsa susmaktan başka ne yapılabilir bilmiyorum ki... en azından ben öğrenemedim. haddini, duracağı yeri, sınırını, çizgilerini bilmeyen kişiler etrafını sarmışken kendi kabuğuna çekilmekten daha güzel ne olabilir ?

dinlenilmeye dinlenilmeye anlatmaya yabancılaşmıştır.

ağzı var dili yok

tercihini susmaktan yana kullanan insan. çok dramatik bir durum olmasa gerek.

bunlar hep arabesk işte. kırılmış ve incinmiş olmadan da bir insan pekâlâ susmayı tercih edebilir. belki boşuna nefes tüketmek istemiyordur. belki muhataplarını konuşmaya değer bulmuyordur. belki kaliteli sohbetlerin müdavimidir. belki de bütün bunların üzerine çıkmış bilge bir insandır.

konuşsa bile hiçbirşeye faydası olmayacağını düşünüp susan insandır.

içinize atmayın abi sonra büyük patlama oluyor. tecrübe ile sabit.

konuşunca 'çok konuşuyorsun' denilerek hakkında sürekli şikayet edilen insandır. kendisini dinlemek isteyen insan yoktur ve konuşmuyordur.

not: bu tür sorunların klasik toplum ritüelleri ile yaşanmaya çalışılan kadın-erkek, birey-birey ilişkilerine indirgenerek konu başlığına dönüştürüldüğünün farkındayım. bu tutumlar toplumların normlarına, normallerine uygun, bilimsel açıdan fakir ve kasıtlı olarak sakat bırakılmış kültler, klişeler..

anlattığında gününü görmüş olan kişinin tercih ettiğidir.

yorulmanın işareti olabilir. gerçi bir şey değiştirmeyeceğini bildiği içinde susabilir insan. karışık işler bunlar.

belkide birşeylerden ümidinin yitip gittiği anlamına gelir ve de artık banane ya off bıktım dersin

ağaçla konuşmayı yeğleyen insandır.

yorgundur, konuşsa da bir faydasının olmayacağını biliyordur.

faydası olmayacağı için konuşmayan insandır (bkz: ben)