tehlikeli oyunlar

her biri kendi kafasındaki dünyayı yaşadığı halde, hep birlikte oldukları için, aynı nedenle duygulandıklarını, aynı şeylere güldüklerini sanıyorlardı.

beni hemen anlamalısın, çünkü ben kitap değilim, çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum.

"tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. küçük oyunlar istemiyorum albayım."

kafam cam kırıklarıyla dolu doktor, bu yüzden beynimin her hareketinde düşüncelerim acıyor.

“ siz bilmezsiniz albayım: insanlık tek başına kollarımda can verdi. yanında kimseler yoktu. “

insanları yargılama derdi çünkü aynı ölçülerle sen de yargılanacaksın.

“artık sanki yaşamıyorum, yaşayan birini seyrediyorum; daha önce bildiğim romanı okur gibiyim. bir roman, kendini okumaya başlasaydı herhalde bu kadar sıkıcı bulurdu kendini...”

yoksa aslında hepimiz başkalarına daha iyi yerler açabilmek için katlanmış bir konumda bulunuyoruz.

'' bakın! ben bile ağlıyorum albayım.
imkânsızlık duvarının önünde ağlıyorum.
bu duvar beni çıldırtıyor albayım.
başımı, bu duvara vurup parçalamak istiyorum.
başım ağrıyor albayım; biraz yürümek, biraz kendime gelmek istiyorum.
şimdi ne olacak albayım?
bilge beni istemiyor diye onu göremeyecek miyim artık?
böyle şey olur mu? biraz önce birlikteydim onunla.
nereye gitmiş olabilir hemen? onu sokaklarda bulamayacak mıyım?
aslında kötü bir oyun oynamıştım, kötü bir niyetim yoktu.
sizinle de oyunları düzeltmiyor muyduk birlikte?
bilge de anlamıştır canım. birazdan gelir herhalde, değil mi?
yoksa eve dönüp beklesem mi onu? ben de kötü davrandım ama albayım.
böyle oyun da olur muydu?

utanıyorum kendimden albayım. üstelik utanmadan bu kalabalık caddenin köşesinde duruyorum. belki de artık herkes öğrenmiştir. herkes birbirine anlatıyor. beni görünce de belli etmeden gülümseyecekler.
ben dünyayı kirletiyorum albayım.
hiç olmazsa kimseye belli etmeden bekleyebilsem burada.
kendimi gizleyebilsem. yakamı kaldırayım da beni tanımasınlar.
acaba ölürsem çok üzülür mü albayım? o zaman koşup bana gelir mi dersiniz?
siz çok ağlarsınız biliyorum, albayım.
fakat sizi hiç ağlarken görmedim, biliyor musunuz?
ben öldükten sonra sizi ağlarken görmeyi doğrusu çok isterdim.
sadece bir kere, mütercim arifi okurken gözlerinizin dolduğunu görmüştüm.
biraz ölseydim, biraz da sizin bana ağlamanızı seyretseydim.
tabii bilge pişman olacak, ama iş işten geçecek. beni çok arayacak.
size çok önemli bir şey söyleyeyim mi albayım: bu bilge akıllı değil albayım.
burası çok önemli. ben ondan akıllıyım, birçok insandan akıllıyım.
mesela bilge, benim gibi sözler bulup söyleyemez duruma göre.
beni sevseydi, onun çok yararına olurdu. onu adam edebilirdim albayım.
tabii akıllı olduğum için bana dayanamadı.
belki de akıllı insanlar yalnız kalırsa daha iyi olur. kim bilir?
bilge de bunu çok söylerdi. yalnız kalırsam daha iyi olurmuş.
üşüyorum albayım, aceleden ceketimi giymeyi unutmuşum.
sokağa nasıl çıkılacağını bilmem mesela.
bende hayat bilgisi zayıf albayım.
bilge bunları bilir, bu bakımdan akıllıdır; birlikte olabilseydik, insanlık çok yararlanacaktı bundan.
yazık oldu. şimdi yanımda olsaydı, böyle üşümezdim albayım; beni bir arabaya bindirirdi hemen. ben bunlara çabuk karar veremem albayım:
kararsızlığımla yanımdakilerin canını sıkarım.
hava da çok soğudu albayım, eve dönmek istiyorum.
biliyor musunuz, bilge beni evde bekliyormuş gibi geliyor bana.
yoksa eve dönmek istemiyorum. beni bekleyen yalnızlığı ve karanlığı istemiyorum. bilge’den akıllı olduğum halde neden bu duruma düştüm acaba?
neden herkes benden kaçıyor albayım?
yaşamasını bilmiyorum da ondan mı?
bir dakika albayım, karşıdan birileri geçiyor:
kadını bilge’ye benzettim; peki erkek kim? değilmiş.
bu köşede de fazla bekledim galiba: gelip geçenlerin dikkatini çekiyorum.
başka bir köşeye gitmeli. biliyor musunuz albayım, bugün bilge’ye ne diyordum?
diyordum ki köşe başlarında bekliyorum kadınlara bakmak için.
beni kıskandı albayım. demek ki seviyordu.
ha-ha. ona öyle şeyler bulup söylüyordum ki, bana hayran oluyordu.
onun için diyorum ki, odama dönmüş beni bekliyordur şimdi.
eve dönmek istemiyorum albayım. ya gelmemişse.
ne dediniz? yazacak oyunlarımız mı var? onlarla mı uğraşırız?
nedense bugün içimden gelmiyor.

ben artık biraz çöktüm albayım.
aklıma yeni bir şey gelmiyor.
oyunlar beni de yordu galiba.
tabii bilge’ye belli etmedim, ama ben herhalde bu oyunlara artık devam edemeyeceğim. hava soğudu, biraz yürümeliyim albayım, ısınırım.
evet, zor oluyor gecekonduda artık, diyordum.
bilge’ye belli etmedim ama;
ben galiba artık sizinle ve dul kadınla birlikte yürütemeyeceğim bu hayatı.
ben bilge’yi istiyorum albayım,
belki kızacaksınız ama, onunla her şey başka türlü oluyordu. siz şimdi ağladığıma bakmayın, aslında böyle hissediyorum.
oğuz atay
bilge’ye de bunu söyledim mi yoksa?
galiba, biraz başka türlü anlattım ona. dedim ki:
bilge, aklını başına topla, beni yalnız bırakma.
bilge, bilge, neden beni yalnız bıraktın?''

“fakat, allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. fakat benim de sevmeğe hakkım yok mu albayım? yok. peki albayım. ben de susarım o zaman. gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? sorarım size: nasıl? kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. küçük oyunlar istemiyorum albayım.”