türkiye'de yaşamak

some turkish problems..

bir simülasyon

zordur ama bazı zamanlar çok keyifli değil mi?
açık hava tımarhanesi yeminle, insanın etrafında 1 tane normal insan evladı olmaz mı ya.

lan bir yurt dışına çıkıcam “off domal yavrum” der gibi kıçımızdan almadığı kan kalmadı. ülkenden ayrılmak bile hem über zor zor hem de über pahalı. ( bak ülkeyi terketmek bile pahalı)

yaşamak mı? yaşamaya çalışmak desek daha doğru olur sanki. sadece temel ihtiyaçların için (barınma,beslenme) günün yarısı kadar çalışıp karşılığında kendine vakit ayıramadığın sevdiğin şeyleri yapamadığın hatta bir ayakkabı almanın bile lüks olduğu bir devirdeyiz. hadi ekonomik konuları geçelim canımızın bile değeri yok burada, gecenin bir yarısı bırakın gezmeyi markete giderken bile iki kere düşünüyor insan ‘ya başıma bir şey gelirse?’

bir sürü memnuniyetsiz insanla birlikte yaşamak demek.

hiç stresli değil!

(bkz: gta'daki zavallı npc)

‘kola’nın lüks olduğu , gazlı içeceklerden ise %35 ötv alındığını düşünün ve buna kimsenin sesini çıkarmadığını, çıkarsa duyulmadığını. söyleyeceklerim bu kadar.

bilim kurgu filmlerinde asıl maceranın döndüğü, arka mahalleler, ya da yer altı şehirleri falan gibi oldu yakında yamalı kıyafetlerle falan gezip sokaklarda uyumaya başlayacağız hep birlikte. ya da bazılarımızın yaptığı gibi gelir düzeyi yüksek ülkelere kaçacağız. fakat bu ülkenin simülasyonu çökmez. tam bir kısır döngü yaptılar. uyu uyan aynı insanlar aynı konuşmalar aynı sorunlar. ama sürekli aynı oyunu kaybeden mazoşist halkımıza ne diyebiliriz ki? hiç doymuyorlar acı eşiği diye bir şey kalmamış. ya da düşünmeye yetecek nöron sayıları. çooook eskilerde de söylendiği gibi: "aslında başka bir ülkenin vatandaşı olunsa izlemesi eğlenceli bir ülke türkiye."
...

bu ülkede yaşamayı becerebilen bir insan dünyanın her yerinde çok rahat bir şekilde yaşamını sürdürebilir. kalkıp bana suriye, afganistan falan demeyin bizim ülkemizde çok farklı değil yıllardır doğusunda süren bir savaş var, nerede ne zaman bomba patlayacağı belli değil, herhangi bir gruba dahil olmasanız bile birilerinin gözünde hep bir grubun üyesisinizdir ve her an kirli bir iftira ile kapınız çalınıp nedenini bile anlamadan hapise atılabilirsiniz. olup biteni anlayan bilinçli bir insan için bu ülkede yaşamak gerçekten orwel'in 1984 romanındaki atlantiste yaşamakla eş değerdir. hiç bir fiziki müdahaleye maruz kalmasanız bile en sonunda psikolojiniz bozulur paranoyak, depresif bir hal alır toplumdan kaçmanın yollarını arar durursunuz. artıları yok mu? evet var fakat eksileri daha çok maalesef. yinede yaşamaya,direnmeye devam ediyoruz işte kendimizden geçtik bizden sonrakiler için birşeyleri düzeltme umuduyla yaşıyoruz..

batı sevicilerini bol bol görebilirsiniz.

paran varsa avrupada yaşamaktan çok daha iyidir.

gece zengin yatıp, sabah fakir uyanmaktır.
çelik gibi sinir sahibi değilsen her an kafayı oynatabilirsin.

vatanımız enfes aslında ama içinde bulunduğumuz sistem, yönetim, ekonomi iyi değil.

başlığın ismi yaşayamamak olsa daha anlamlı olurdu.çok zordur,yaşadığımız bu dönem için daha da zordur.aslında yaşamak çok zor bir eylem değildir.(varoluşsal krizler geçirmiyorsanız)
ekonomik buhranlar,sosyal yapının bozulması,gelir adeletsizliği,hukukun işlevsel bozuklukları,kutuplaşma gibi bir çok nedeni vardır.jeopolitik yapısı,elverişli arazileri,tarihsel dokusu,tatil beldeleri,denizlerle çevreli oluşu gibi bir çokta avantajlı özellikleri olmasına rağmen,göstermiş oldukları liyakatsizliğin sonuçları çekiyoruz.umarım daha iyi yarınlarda,daha güzel şeyler konuşabiliriz.

yaşamak değil de hayatta olmak sanki. hani bir insana felç iner, hiçbir organını kendisi kullanamaz, yatalak olur. nefes alıyordur ama hiçbir şey de yapamıyordur onun gibi bir şey.
düşünün 81 ilimiz var 70ini görmemişizdir. gördük dediğimizi de gezmemişizdir; bir iş, düğün, cenaze, askerlik vs bir sebeple o şehre gitmişizdir ama gittim gördüm gezdim deriz işte.
çoğu yemeği yiyemezsin, beş on senede bir kıyafet alırsın.
bulunduğun şehirdeki müzelere, konserlere, tarihi turistik yerlere dahi gidemezsin. hem sürekli çalıştığından hem buna rağmen paran olmadığından. en basit örnekle istanbul’da doğmuş biri olarak kız kulesine hiç gitmedim. galata kulesine on küsür sene önce bir kez çıktım.
hayatın geneli evle iş arasında mekik dokuyup kalan zamanda yorgunluktan ve mecburen uyuyarak geçiyor. bu ne kadar yaşamaktır?

türkiye'den nefret ede ede yaşamaktır. basıp gidemediği her güne lanet ederek yaşamaktır. yaşadığını sanmaktır. yaşamak bu değil.*

ölüm gibi bir şeydir ama kimse ölmez. işte buda öyle bir araf.