türkiye'de yaşamak

marketten çıkarken fişe bakıp ekonomi çok iyi diyenlere acı acı gülmektir.

yirmi iki bin liraya ekran kartı almaktır. stokta yok zaten yurt dışındaki akraba getirecek. 400-500 euro arasıymış orada. yirmi iki bin lira usta bu da gelirse benim pc bir araba parası neredeyse.

artık öyle düşünüyorum ki, bu topraklarda daha çok yaşayamayacağız... öylesine bir günde, her gün yaptığımız öylesine bir eylem sırasında yaşamaktan vazgeçeceğiz. buralardan gitmek istiyorum demiyorum sana, yanlış anlama buralardan gitmek istiyorum... uzaklara, çok uzaklara... bazen herkesi yanımda götürmek istesem de genelde tek başıma. ama gidemem... ayaklarım durur kalır, kaldığı yerde. toprak çeker beni. parça parça toprağa düştüğümden, gidemem işte, herkesi götürsem de ben kalırım kaldığım yerde. sonra gitsem ne olur ki, kendim gibi bir derdim var, gittiğim yeri dar eder bana. yoksa kimseyle paylaşılmamış bir gökyüzünün altında yeniden başlamak güzel olurdu.

ama ben gitmekten bahsetmiyorum. yaşayamayacağız... öyle vakitsizce kesilecek nefesimiz. belki şehit, belki hain ama topu topu üç dakika etmeyen bir haber olacağız. ardımızda alışılmış tepkiler kalacak... çünkü artık bu topraklarda böyle şeyler normal. sarsılmış bir gerçeklikle bozulmuş bir normallik üzerine inşa ettiğimiz yaşamlarımız... kim için ne için çürüyor bu ömürler? aklımdaki sorular böyle şeyler...

yoksa seni de düşünürüm bazen, mesela bir çatışmanın ortasındasın ve korkuyorsun. ben inandığım davanın etrafında topladığım, üç beş tane çocukla, bir tarafındayım çatışmanın, öteki tarafında devlet olmaya çalışanlar...


hoş, yaşamdan öte inandığım bir dava yok ve kimse için yeterince ilgi çekici gelmiyor yaşamak. belki öyle de zaten, bir ilgi çekiciliği yok. ama sen ortasındasın işte ve korkuyorsun... silah bırakmak mümkün değil ve yaşam nasıl silahla savunulabilir anlamış değilim... ama içime empoze edilmiş o pis kahraman olma duygusu, bilinçaltıma ilmek ilmek işlenmiş vatan sevgisi, toprak sevgisi, bayrak sevgisi, din sevgisi, dava aşkı... hepsi, uğruna yitip giden yaşamlardan daha üstün... öyle denmiş bize... öyle öğretilmiş ve ben seni düşünebildiğim bir hayalde bile onları bırakamıyorum. oysa toprak falan umurumda değil... yaşayamıyoruz ki bu topraklarda, bırakalım kim istiyorsa devlet de din de toprak da onların olsun... çok istiyorlarsa gelip onlar savaşsınlar... ben senin ürkmüş, korkmuş siluetine dayanamayıp alayım seni savaşın ortasından. gidelim sonra, gökyüzünün sadece bize ait olduğu bir yere...


sonra düş bitiyor, ayaklarım toprağa gömülü... köklerimden bağlanmışım, şu üç karış topraktan başka gidecek yerim yok. mıh gibi çakılmışım... sonra zaten sen de gelmezsin ki...

psikiyatri kliniklerinin sayısının artması gerektiğini farketmeni sağlar.

#2294985
olm sen de 2 kol 2 bacak 1 gövde bir kafadan oluşmuşsun da içinde beyin yok, sana da insan demişler.
biat et, saygı duy, özür dile, ya da derhal infılak ol.
vatansız seni.
aksi taktirde, olacaklar tamamen senin sorumluluğunda, milli bütünlüğü aşşağılama ve alay konusu kapsamında onlarca farklı suç duyurusunda bulunulabilir sana.

her şeye rağmen ülkende olmak güzeldir be.

yıkılmadım ama ayaktada değilim dedirten durum

buna yaşamak mı denir yoksa yaşamaya çalışmak mı, bilemiyorum........

eve 2 aydır tuvalet kağıdı yerine 120 li peçete alıyorum, söyleyeceklerim bu kadar.

survivor'ın taaa kendisi.
hayatta kalma savaşı veriyoruz.

markete gitmek çok stresli. bir şeye ihtiyacının olması çok stresli. kpss çalışmak çok stresli. bakın sınav bitti güzel bir puan da aldım. ama bazen o 1.5 yıl gözümün önüne geliyor. ve ben istemsizce ağlıyorum.

her açıdan zordur

kanser olma yaşının 20'lere kadar düşmesidir.

babadan varsıl değilsen, yaşamak değil, hayatta kalmaktır.

yaşayan bir ölü olma durumudur, her bakımdan zorlukları vardır

tabii buna yaşamak denirse. yakın zamanda gidiyorum inş.

türkiye'de yaşanmaz, hayatta kalınır.

zordur.

cehaletin tillahı ile sınanmak.

ortadoğu’da yaşamak.

hayat boyu batı ülkelerinde doğmamanın yasını tutmaktır.

yaşamak derken? tanımlar mısınız?