veda edememek

kişilerin başarısız olduğu eylem.
bazen birilerine veda etmemiz gerekir ve o insan gitse bile içimizde ruhumuzda o insana veda edemeyebiliyoruz. özlem duygusu, anılar ve bir daha aynı şeyleri yaşayamayacak olmanın verdiği kırgınlıkla beraber içimizde güzel bir acı bırakıyor.
veda edilen insan formları değişse bile acısının değişmediğini düşünenlerdenim.

zarar gördüğünün ya da verdiğinin bilincinde olup sevgi denilen şeyin kişileri ayıramayışıdır bazı zamanlar. her zaman sevgi olmaz hatta bazen kocaman nefretler, vedayı engeller. kişiler birbirinden gerçekten nefret etse dahi bazen ayrilamaz, bitiremez. yaşananlar, alışkanlık, saman alevi gibi başlangıçlar, çevreye inat gülücükler ve nicesi kişiyi uğurlamamıza engeldir. önemli olan bunun bilincinde olmaktır. bilincinde olup günden güne sona hazırlanmak, kendimize iyilik olacaktır. dileğim sebepler ve sonuçlar dahilinde veda edememek yerine vedayı aklımızdan geçirtmeyecek kişilerle bir ömür yaşanmasıdır...

ne olursa olsun bir gün veda edeceğiz. her şeye ve herkese.

bütün sevdiklerimize,

sevmediklerimize...

üzdüklerimize,

sevindirdiklerimize...

kırdıklarımıza,

onardıklarımıza...

önemli olan veda vakti gelip çatmadan güzelce ve dolu dolu yaşamaktır.

kızdıysan dolu dolu kızmalı,

sevdiysen dolu dolu sevmelisin.

veda vakti gelip çatmadan...

bazen aylarca, yıllarca kafanda o insanla yaşamana neden olur ki ölesiye zordur. tüm bedenini onunla paylaşıyorsundur. o bunu nasıl görürdü, o bu durumda ne derdi, o bunu sever mıydı? halbuki en sağlıklısıdır gerektiği yerde veda edebilmek. vedalar da zordur ama veda edememekten daha fazla değil.

veda mı ...hayatımda ki hiç bişeye veda edemedim yada etmek istemedim bilemiyorum.herşeyden ,herkesten bir parça durur içimde kıyamam belkide veda edip yok etmeye o yüzden geçmişten hep iz kalır yüreğimde hatırlar anımsarım bazen özlemle bezende üzüntüyle.

etmek istememektir.

anılar ve o'nunla kurulan hayaller ağır bastığı içindir. veda etmek belki de hastanın fişini çekmek gibi olacaktır ama mantık maalesef bazen kalbe dur diyebiliyor.

seni sevmediğini bildiğin birine seni seviyorum diyememek benim için.bunu diyebilmen için veda etmen gerekir onu öldürmen gerekir içinde onun seni hiç bir zaman sevmeyecegini kabul ettiğin zaman söyleyebilirsin ama sevdiğin sürece kabul edemezsin.

beni tanımayan birisine edemediğim veda....
"vedalar acıtsa da bazen gitmek gerekir" diyor ya şair, kaldırıma çöküp de bi sigara yakasım geliyor...
(bkz: can yücel)

genelde çok başarılıyım bu konuda. böyle veda edemeden sürünürüm hayatında fazlalık olduğumu bile bile.

bu yüzden çoğumuzun bitmiş hikayesi yoktur yarım kalan hikayesi vardır. biz veda etmeye hazır değiliz. sevdiklerimiz ölünce bile tekrar kavuşabilmeyi hayal ederiz, umut var içimizde. vedalar, umut beslemez ve insanlar umutsuz yaşayamaz.

benim için veda etmem gerektiğini kabul edememekten dolayıdır.

-hadi görüşürüz.
+hadi çok öptüm.
-kendine çok dikkat et.
+tamam sizde.
-amcanin da çok selamı var.
+aleykum selam, sende selamımı söyle.
-sıkı giyin üşütme.
+merak etmeyin.
-ha oğlum derslerini de ihmal etme...

10 dk konuşma faslı, yarim saat vedalaşma faslı derken, sonuç olarak kimseyi aramıyorum.

" yerini vaktinde terk etmeyi bilmek, gercek olgunluktur. sadece acizler kalmakta ısrar eder" demiş victor hugo.

eğer veda edemiyorsanız, gitmemek için bir sebebiniz vardır demektir. ya çok seviyorsunuzdur ya durumlar bunu gerektiriyordur ya da her şey bambaşkadır. ama eger bir şeylere zamanında veda etmezseniz ileride her şey daha da kötü olabilir dostlar. zamanında veda etmek, büyük erdemliktir.

her ne kadar zor seven ve sevdiği zaman sıkı sıkı sarılan bir insan olsamda yediğim psikolojik şamarlardan sonra değer görmediğimi ya da suistimal edildiğimi anladığım an gul gule diyip gitmeyi bilirim.
bazı ilişkiler sonsuzluğa yol alır ama her ilişki bunu haketmez.
t: insanı yıpratan ve bir an önce vazgeçilmesi gereken alışkanlık.

veda etmek
daha doğrusu edememekti...
vedalar zordur,acıdır.
içinde bi burukluk bırakır her daim.
hayatımda pek çok kez veda etmek zorunda kaldım.
zorunda kaldım dedim çünkü bazı şeylere veda edilmesi gerek her ne kadar zor olsada,acı verse de...
b3nim vedalarım geneldw taşınma olayı yüzunden olurdu.
evime,arkadaşlarıma,bahçeme,kedime bile

normalde de h3men ağlarım ama böyle olunca daha fazla ağlıyorum tutamam ki kendimi ben.

veda edersin etmesine ancak içinden veda etmezsin bi parça vardır her zaman.
önmli olan da bu değil miydi?
veda edince hayatından çıkarmış olmazsın.

veda ettiğin şeyi veya kişiyi hatırlatan her şeyle ayrı bi bağ kurar,apayrı seversin...

evt yine geldik yeni bi vedaya,
yakın zamanda yeni girdiğim işimden de ayrılacam mâlum okullar açılacak ya(!)
bu da bana zor gelecek biliyorum.
bir çok kişi tanıdım aralarında çok sevdiğim d3 oldu,pek ısınamadığım da oldu, gittiğimde ismini sevinçle anacağım da olu...
bir yere gidince orayla hemn bağ kuruyorum. o yüzdndir ki giderken çok üzülecem offfff...
farklı hayatlar ile tanıştım , tanıştıkça bakış açım daha bi farklılaştı daha bi genişledi onu fark ettim.
beni en çok gururlandıran da buydu zaten.
bi şey daha var
çalışmak güzeldi bee...
son günlerim mesailerle bitecek galiba
bişeyler kapmaya çalışıyorum...
daha öğrenmem gereken çok şey var biloyorum.
umarım seneyw inşallah allah kısmet eders3 ya da ölmezsek tekrardan gidic3m.
sevdiklerimi tekrardan orada bulmak ümidiyle...
yakın zamanda ilk işimden topladığım şeylwrin fotoğrafını şu yazının altına atacam bekleyin dostlarım

dönüşü olmayan bir yere gidiyorsa giden çok ağır olandır.

sabah denize gidiyorum akşam görüşürüz diye çıkıyorsa mesela evden.

üzerinden 2 saat geçiyor geçmiyor 'o kayboldu' diyen bir telefon alıyorsanız.

6 saat sonra bulundu başka bir sahilde karaya vurmuş diyorlarsa. (sahi karaya vurmak ne demekti? günlerce kulağımda yankılandı bu cümle. kayboldu telefonu geldiğinde koca adam nasıl kaybolur yahu demiştim iyi baksınlar sağa sola diye. gözümü her kapadığımda biri kaybolmuş diye bağırıyordu. başka biri karaya vurmuş. günlerce hatta aylarca devam etti bu böyle.)

akşam eve yığınla insan geliyorsa ve içlerinde bir tek o olmuyorsa.

veda edememek...
o zaman hiç düşünmemiştim bunu.
veda edemedik sahi değil mi?
veda etmeden gittin ve üstüne üstlük akşama geleceğim dedin.

işte veda edememek benim için budur.
birinin geleceğim deyip bir daha hiç gelmeyişidir.
sen hep beklersin... ben hep bekledim...

en çok korktuğum şeylerden biri.

ömrü veren allah ama ya "hoşça kal" diyemeden giderse? ya ben daha yanaklarını mıncıramadan ölürse? aklımdaki bu düşüncelere engel olamıyorum. kaybetme korkusu herhalde, ne yapacağımı şaşırtıyor bazen. anne-babaya veda edememek hele?
insan aklını kaçırır yemin ederim düşünürken.

tamam, her telefonu "seni çok seviyorum" diyerek kapatıyoruz belki ama, ölüm başka bir şey. annemle konuşurken falan aramayı uzatmaya başladım, fazla mı takıyorum acaba?

kendimi tanıtırken bir titr olarak kullandığım.

+hanımefendi bilir misiniz, benim çok güzel veda edemeyişlerim vardır...

sanırım bir tıynet meselesi. çocukken de gitmek zordu benim için, ayrılmak, veda etmek.

düş sokağı sakinleri'nin güzel bir şarkısında dediği gibi,

vedalar doğru değil

bence de doğru değil. veda diye bir şeyin olmaması lazım. yaradana isyan eder insan, neden yarattın vedaları? diye.

nasıl veda edilir onu bile bilmem ben.
mesela nasıl duruyoruz veda ederken? nasıl bakıyoruz tam olarak? boğazımızda yumru, gönlümüzde acı hissederken nasıl devam ediyoruz konuşmaya, vedalaşmaya?

bana göre değil.

vedalar asılmalı.