yalnızlığın anlaşıldığı anlar

can dostum, köpeğim sağolsun hiç hissetirmiyor.

şüphesiz annesiz kaldığın andır. o olmayınca dünya tekinsiz bir yere dönüşüverir.

film izlerken ana karakterle muhabbet etmeye başlıyorsan.

anahtarı ofiste unutup eve vardığında kapıyı açacak kimsenin olmadığını bildiğin andır.

evin anahtarını yanına almadan dalgınlıkla kapıyı çektiğinde yalnızlığını çilingirle paylaşman gerektiğini anladığın andır.

yemek yerken yalnızsındır, arabada yan koltuk boştur, yatak soğuktur hep, bazen tek kelime etmeden günü bitirdiğin olur, bir yüze, bir çift göze, bir sıcak gülüşe hasretsindir.
ama bir türlü bitmeyen ve biteceğine inanmadığın bir yalnızlık çöker kaderinin üstüne.

sözlükte fazla takıldığımı fark ettiğim andır.

instagramda gezinirken gördüğünüz tatlı hayvanları, komik memeleri atacak kimsenin olmaması.basit ama kafaya dank ettiren bir eylem.

tam diyorum seks yapıcam hatun yok. evet diyorum ben yalnızdım dimi.

her nesne, her varlık için tabiat, denge denen unsuru göz önünde bulundurarak yapısını oluşturmuş, denge bozulmasın diye de kardeş kılmıştır. yağmurun toprakla buluştuğu an etrafa yayılan, kalbimizi titreten o koku gibi.

yalnızlık...

içinde bulunduğum yaz mevsiminin farkında bile değilim, halbuki dalında eriği ve en yokuşda asılı cevizi koparmak, ellerim yeşerinceye dek deyim yerindeyse karnımı doyurmak bu mevsimin en sevdiğim tarafı.

etrafıma duvarlar örmeye başladığım ve sıcaktan da bunaldığım bu dönem, etrafıma duvar örmeme neden olanlardan mıdır yoksa yazın amansız sıcağından mıdır bilinmez, bilemedim, bunaldım.

her bedenin arkasından sürüklenmek, tenimin kabul etmediği et parçalarıyla sevişmek zorunda kaldım. bedenimi mutlu etmek için gösterdiğim çaba ruhumun benden uzaklaştığını görmeme engel oldu, utandım yabancı bedenlerden.

anlaşılamaz bir yolun tam olarak kestiremediğim bir yerinde, elimde intihar etmeye teşebbüs dahi edemeyeceğim hiçlik ile ne yürüyor ne de duruyordum.

kışın çatı kenarlarında donmaya başlayan, sarkan, buzdan oklar gibi saplandıkca farkettim ilk anda acımayan, acımasız sözler işittim, arada kaldım, ördüğüm duvarlarin temeli oldular.

ilk anda anlaşılmayan, kalabalık kesilince farkedilen, rabarba durulunca ortada kalan son söz gibi, kovanından çıkan merminin havada bıraktığı iz gibi sonradan anladım, anlaşılamadığımı.

giderek yalnız kalmaya başaldım, ben bile bazen bana uzak kalıyordu, bir yanım uzanmakta masanın üzerinde duran kenarları kütahya çinisi motifinde süslenmiş camdan vazonun içindeki anahtara, bir yanda da ne gerek var, o anahtar açmaz ki seni anlayan kapının kilidini diyen, sitem dolu sözlerle bir al bir bırak yerine...

yalnızlığım, çözülmeye namüsait bir gazete ekinde saklı bulmaca gibisin, hep aşağıdan yukarıya, çıkıldıkca geri dönüşü imkansıza yaklaşan, inmeye cesareti olmayan çingene gibisin. cevapları, yere ulaştığımda bulabileceğime inandığım bir işaretten öteye elimde intihar etmeye teşebbüs dahi edemeyeceğim hiçlik ile ne çıkyor ne de iniyordum

duşta iken birden elektriğin kesilip kış ayazında buz gibi suyla buluştuğun ve düşsem, ölsem kimsenin haberi olmaz diye düşündüğün o an.

gün ağarmaya başladığında,
sadece kuş sesleri senin yalnızlığına eşlik ediyorsa,
etrafta harıl harıl çalışan karıncalar bile henüz yuvalarından çıkmamışsa,
yürüdüğün yolda sanki dünyada bir tek sen varmışcasına ayakkabının sesinden başka ses duymuyorsan,
tenini okşarcasına hafif ve ılık bir şekilde esen rüzgarı arkasına alan ve sana nispet yaparcasına mis gibi kokusuyla burnunda kaybolan hanımeli bile artık sana kokmamaya başlamışsa,
yıllardır sevmeye çalıştığın her şeyin sevgilin,karın,çocukların,köpeğin ve kedin bile artık sana karşı pencereden bakan komşun gibi bakıyorsa,
korkma yalnız değilsin.yapayalnızsın...

en yüksek duygularda olunca iyi veya kötü her duyguda tek başınasın

terasta icerken "bugun insanlar beni nasıl da sorunsuz ve onlardan biriymis gibi sandı ama." dedigin an.

kimseye anlatamadığını fark ettiğin zaman

yalnızlığın keyfine vardığım zaman.

gri bulutlarla kaplı bir günde, müzik dinlerken birlikte susabileceğin birinin olmadığını anlandığın andır.

bir dert, bir sıkıntı hatta bir mutluluk olduğunda anlatacak, paylaşacak kimse bulunamadığı zamandır.

ağlarken kafanı duvara yaslamak

arkadaşlar buluşup sizi çağırmamışlarsa çok koyuyor.

kusarken saçlarımı arkadan tutan kimsemin olmadığını fark ettiğim andır benim için.