yalnızlığın anlaşıldığı anlar

doğumgününün hatırlanmaması. ya da kutlayacak insanların artık sende yaşamaması.

doğumgünümde sadece kızılay mesaj atmıştı kutlamak için.

o zaman anladım.

güzel bir haber aldığında haber vermek istediğin kişinin artık hayatta olmaması. ya da senin hayatında olmaması.

yutkunursun ama kaç saniye sürer o yutkunmak.

yalnız değilim aslında. etrafımda mutluluğumu veya mutsuzluğumu paylaşabileceğim çok insan var. ama bazen bunları paylaşman gereken insanla paylaşamıyorsun. işte o zaman insan yalnızlığın değişkenlik gösteren bir durum olduğunu anlıyor.

arayacak kimsesi olmadiginda degil anlayacak kimsesi olmadiginda yalnizlasir insan. hayirli geceler

aslında her an bir şekilde yalnızsınızdır. sadece bazı anlar yaşam, yalnızlığınızı yüzünüze vurmak için müthiş bir istek duyar. insanlarla olan ilişkilerinizin bir pamuk ipliğine bağlı olduğunu; zaman kavramının gereksizliğini ve yoruculuğunu, aslında yalnızlığın bir çeşit özgürlük olduğunu anladığınız anda dinginliğe ulaşırsınız. pek de kolay bir şey değildir aslında. var olduğu günden beri belirli topluluklar içerisinde yer almış varlığına ters düşen bir durumdur bu. eğer erdemlerinizi yeterince yetiştirebilmişseniz bu durum size koymaz ama henüz var oluşunun farkında değilse birey, yalnızlığıyla iyi çatışmalar dilerim. kazanan kaybeder!

yalnız sevindiğin an.

başına bir şey gelse arayacak tek bi kişinin olmadığını fark ettiğin andır. derdin olsa derdini anlatacak bir güzin abla bulamadığın andır.

bazılarının çok güzel bir ilişkisi vardır, deli gibi sevilir bu insanlar, el üstünde tutulur. siz kimsiniz de sizi bu kadar çok seviyorlar diye sorguladığınız andır. bazılarının arkadaş çevresi öyle geniştir ki gözlerinin içine yansır bu mutluluk. bazılarının aile bağı güçlüdür koruyup kollayanı, destek çıkanı çoktur.

ama yalnızlar öyle mi? ölseniz arkanızdan dua eden çıkmaz, düşseniz elinizden tutan olmaz, kötü günü geçtim iyi gününde de yanında kimse olmaz. halini hatırını soran çıkmaz. tek başına mücadele etmek zorunda kaldığın her andır kısacası.

hastaneye tek başına gitmek

8 milyarlık dünyada seni anlayan bir kişi bile olmadığı zaman.

sohbetlerin kendin kendine, etrafında görünmez aynalar, tavanda uçsuz bucaksız bir beyaz perde varmışçasına seyre dalmalar, duvarlarda yankılanan sesleri arayış, arayan soran pek kimsenin olmadığını anlayış, bulutlardan başka kimsenin takibe almadığı uzun bir yürüyüş, yapmak istediğin onca şey varken boşverip rüyalarda yaşanacak daha renkli maceralar için büyük bir şevkle uykulara dalış.

her tür davetlerde, cafe, sinema, tiyatro, yemek, gezme, film, evde, hastalıkta, sağlıkta, gülerken, ağlarken, üzgünken, yaslıyken, hazanda, kışta, baharda, yazda... kısaca hayatın kendisinde hissedebilirsiniz. bunu bazen az. bazense iliklerinizde hissedersiniz.
o yalnızlıkta bir ses, bir seda, bir bakış, bir saç, bir el, bir dokunuş, bir nefes.... ararsınız.
duyduğunuz, sizin kalp atışınız, sizin soluğunuz ve duvarda asılı saatin tik tak sesleridir.
daha nasıl anlaşılır bu ''yalnızlık''.

kemoterapi salonundan çıkan herkesin koluna sevdiği biri gelip girerken, senin kolunda sadece kaskın olduğu andır.


not: tamamen kendi seçimim. zor anları yalnız yaşamayı seçiyorum.

sezen aksu bir söyleşide "konuşmak istiyorum ama yoklar" demişti.

ben de o zaman anlıyorum. konuşmak istiyorum, ama yoklar.

merkür güneşe en yakın gezegen olsa da güneşi görmeyen yüzünde ısı -170 santigrat devreye kadar düşmekteymiş.

aynı ilgisiz insanların aynı evin içinde buz gibi durmasını hatırlattı. aynı yatağa giriyorsun ama en büyük derdini anlatamayacak kadar uzaksın.

hava güzelken takılacak birini bulamamak.

bu yalnızlığı çok fazla büyütüyoruz. kendimizi sürekli diğerleriyle mukayese etme hastalığına tutulduğumuz için yalnızlığın tek gerçek olduğunu kabullenemiyoruz. yalnızız, ilelebet yalnız...

akla gelince.

yalnız'ın odasında
ikinci bir yalnızlıktır
ayna

özdemir asaf


- yalnızlık paylaşılmaz.

çok şey anlatmak istiyorum sonra düşünüyorum anlatsam ne değişecek ki anlayanım olmadıktan sonra