yalnızlığın anlaşıldığı anlar

kesinlikle doğum günüdür. tek 1 mesajın bile gelmediği doğum günleri o senenin en kötü günü olur.

tanım: seni mutlu eden bir gelişmeyi
anlatacak kimsen olmadığını anladığında

ilave: hayatım dört dörtlük ama bu güzelliği paylaşacak kimsem olmadığını anladım. yalnızlık sonuçta bizim tercihimizdi. çünkü insanlarla uğraşmak istemedik. bizi uğraştırmayacak kimse de yok gibi. herkes yoruyor...

sinemaya tek gidilince.

koca yazı evinde dizi izleyerek geçirdiğini fark ettiğin an anlarsın bazı şeyleri

demlediğim çayı bitiremediğimde anlıyorum ben.

fuara , eğlence merkezine tek başına gittiğinde
yemekhanede yalnız başıma yemek yediğimde
ağladığımda omzumu sıvazlayacak, beni teselli edecek ,peçete verecek biri olmadığında
yks ye girerken ve çıkarken
ınstagram hesabımdan takipçi sayısına baktığımda ( tek hesabım var ,sahte veya yan hesabım yok. aslında çoğu zaman sıfır olarak kaldı ,sonra tanımadığım 3 kişi takip etti , 2 tanesi ise üniversiteden tanıdık takip edince toplamda 5 kişi oldu :) .)

yemeğin 3 gün boyunca bitmemesi.

ben en cok baskaları ile sosyalleşemediğimde anlıyorum ne denli yalnız oldugumu

ah o anı bi bulsam bırakmayacağım yeminle...

telefonum bozuldu tam 6 ay kapalı kaldı. açtığımda ailem dahil 1 kişi bile ne aramış ne mesaj atmıştı. bahis siteleri sağ olsun ama bol bol mesaj atmışlardı.

bütün kararları tek başına aldığın zaman.

fikrini sormak istediklerinin artık senden milyarlarca ışık yılı uzakta olduğunu anladığın an.

kesinlikle tek başınayken hasta olmak bunlardan biridir. insanı çok feci tribe sokuyor. meğer nazlanmaya ne çok alışmışım, diyorsunuz.

iki gündür biraz nezleyim. fakat dün akşam itibariyle birazdan daha fazla olmaya, ateşlenmeye ve de ortalama dakikada 4.2 kez hapşırmaya başladım. sabah da aynı durumda olunca "ne duruyorsun rapor alsana, rapor alsana, rapor alsana" dedim kendime. aile hekiminden gıcır gıcır bir raporla dönerken manava uğradım. sanki başka biri hasta olmuş da ona bakıyormuşum kadar özen gösterdim alışverişime. ne alaka bilmiyorum ama kasanın yanında gördüğüm köy yumurtasından bile aldım ve hayatta yemeyeceğimi biliyorum djdjd eve dönünce mükemmel bir hasta çorbası yaptım. biraz meyve falan şey ettim. sonra bitki çayı demledim.

hayır bunlarda ilginç hiçbir şey yok ama aynı ölçüde ailemin yanında hasta olsam bırakın çorba pişirmeyi, çorbayı kaşıktan ağzıma çekerken "hüüp" yapacak dermanım bile olmazdı. tüm iyileşme yöntemlerini reddeder, tüm gün uyur ve gözümü bile açamazdım. e şimdi ne oldu? hastalık aynı hastalık. o zaman ben bildiğin şımarıyormuşum, hiç de farkında değildim. işte şımaracak kimsen olmayınca hayat seni kocaman bir adama çevirir ahhshdhd

şimdi gideyim de bitki çayımı doldurayım, bardağımı limon dilimleriyle süsleyeyim. sonra da nemli bezle ateşimi düşürürken breaking bad izleyeyim. canım kendim.

akşam konser var. tek gideceğim.

al sana yalnızlık.(bkz: swh)

özellikle şehir dışında okunuyorsa daha çok hissedilir. gecenin bi yarısı buz gibi otogarda yalnız başına, elinde bavul, in cin top oynuyor, yurduna doğru yürüyorsun. gecenin sessizliğini delen sadece bavulunun tekerlek sesi. özellikle lambaları yanan evleri görünce insan daha bi hüzünleniyor. "kim bilir ailecek ne güzel sohbet muhabbet ediyorlardır" diye az gecirmemisimdir içimden. ahh ahh büyüdüğünü böyle böyle anlıyor insan.

whatsapp'ın dün çöktüğünü öğrendiğin gün.

çok sevindiğinizde ya da çok üzüldüğünüzde paylaşacak birilerini ararsınız ya hani... bulamadığınız zaman anlaşılır yalnızlığınız.

sürekli birileriyle ol, çevren kalabalık ve eğlenceli olsun. haftada birkaç kez, farklı farklı kişilerle seks hayatın olsun... havalar soğuduğunda köşeli koltuğuna geçip, güzel bir film seçtikten sonra eğer kolunun altında birisi yoksa; tebrikler! artık gerçek bir yalnızsın, farkına var!

mutlu bir haber aldığında paylaşacak kimseyi bulamamak.

kalabalıklar arasında tek kalmaktır. suretlerin hepsi aynı gibi el ele geçip gidiyorlar. gülüşmeler, sevişmeler havada uçuşuyor. neden bu kadar mutlular hiç bilmiyorum. ardından hızlıca yürümeye başlıyorum belki ona rastlarım diye ama o suret de benim için değilmiş bakınca anlıyorum, soğuk ve sert seni istemiyorum diyor hiçbir şey söylemeden. camlardan yansıyan yüzüme bakıyorum sefil mutsuz ve yalnız. soğuk daha da canımı acıtıyor kafam yumruk yemiş gibi ağrıyor. hiç kimseye bakmıyorum, suretler hep aynı içlerinde parıltılı senin olan yok.

bı insanla uğraşmak yorucudur ama yalnızlık yorucu değildir.