yalnızlığın anlaşıldığı anlar

artık anlaşılmıyor. boynumuzu büktük, teslim olduk.

yalnızlığı kabul edince anlaşılmıyor.

bir şeyi koyduğunuz yerde bulamadıysanız b12 kullanmanız gerektiğini anlarsınız.

kendinizi hiç beklemediğiniz birine iç dökerken yakaladığınızda.

doktor şizofren olmadığınızı söylediği zaman

nasılsın diye soran bir kişinin bile olmaması.

etrafında çok insan olduğu halde birini bile karşına alıp olanı biteni çocuk gibi bıdı bıdı anlatamadığında anlarsın.

hayata tek geldigin tek gidecegin.
tabi ki yolda yollarımızın kesistikleri, canımıza can katanlar olacak.
hatta gunu gelecek olumune sevdiklerimiz olacak. onun yasaması icin kendi canımızı feda edebileceklerimiz olacak.
ama temelde bagımsız bir birey oldugumuzu hayatta kalmak icin unutmamamız lazım.

ben eski esime asıktım.
once 3 sene aynı evde yasadık. sonra evlendik.
velhasılı o 3 sene beraber yasadıgımız donemlerde bazen annesi 2-3 gunlugune alıp tatile gotururdu. ben onu o kadar ozlerdim ki ve ozlemine o kadar dayanamazdım ki o donene kadar uyku ilacı alıp uyurdum. dusunun nasıl bir ask ve baglılık.
bosanalı 10 sene oldu. o birkac gun ayrı kalamam dedigimi 10 senedir gormuyorum ve hala hayattayım.
ha ben her sey gecerlere de inanmıyorum.
eksiliyorsun cunku. yeri de dolmuyor. sadece zamanla yoklugunu kanıtsıyorsun ama hala eksiksin.

* bir şeye çok sevindiğiniz veya çok üzüldüğünüz zaman paylaşacak birisi, arayacak kimse olmadığını anladığınız an...
* saçmalamak isteyeceğiniz zaman konuşacak kimsenin olduğunu anladığınız an...
* çıkmaza girince arayıp yardım isteyecek, danışacak, çıkmaz sokakta olduğunuzu bilseniz de sizi rahatlatacak birisinin olmadığını anladığınız an...
* herhangi bir saatte arayacak birisinin olmadığını anladığınız an...

gene arabesk cevaplar verilmiş. siz tuvalete girdiğinizde tuvalet kağıdının bittiğini ve yakınınızda yedeğinin olmadığı bir ana denk geldiniz mi? o zaman koyar işte yalnızlık.

gitmezki zaten bir yere.. hep içinizde bir yerdedir yalnızlık.. sisziniz, biziz hepimiziz birer birer..aldırmayın birlikte olduklarınıza, kalabalıklara..onlar da yalnız.. her baktıklarında bir aynada kendilerine, göz göze geliyor ve kaçırıyorlar gözlerini.. yalnızlık orada çünkü..
yalnızlık içimizdeki o büyümeyen çocuk..

gecenin bir vakti insanın içini bir ürperti sardığında ya da bir kabustan uyandığında sığınacak kimsenin olmadığını gördüğü an. ne gel benimle kal, ne de gelip sende kalayım diyeceği kimse olmadığında.

yalnızlık duygusu bana tek yerde geliyor. sırtımı keselemem lazımken.

sigaranla konuşursun ama sadece 6 dakikan vardır o anda bile.

gecenin köründe yapabileceğin tek şey onun fotoğraflarına bakmaksa yalnızsın.

gece kâbus görüp uyandıktan sonra tekrar uyumaya çabalarkendir.

bir gece vakti elinde bir telefon var ama kimseyi arayamiyorsun en cok aramak istedigin kisiyi bile.. bir hastane odasinda uykusuzluk dayanilmaz agrilar ve yalnizlik


ben yasadim bunu..tanri kimseye yasatmasin

yalniz kalindigi anlar.

konuşmaya ihtiyacım olup da dertleşebileceğim insanlara ulaşamadığım anlardır benim için. o an ulaşamayınca sanki bir daha konuşamayacakmışız gibi hissettiğim çok kötü bir andır.

kadraja senden başka bir sokak lambası bir de gölgen girer.

*

etrafındakiler seni ekmeye çalışıyorsa yalnızdırsın.