yaşlanmanın bilincinde olmak

gereksiz ve de etkisiz kozmetik ürünü masraflarından kurtarır, saçma sapan şirinlik çabalarından da arındırır. eşi dostu bi elekten geçirip işe yarayanları ayırır. kişi kendini olduğu gibi sever ve hayatın içinde bilgelikle yol almanın keyfini çıkartır.

her mevsimle barışık olmak ama inceden gidiyor olmanın kederini duymak.

yaşlanmanın uzuntusundeyim. yaş:18 ifjdkdkdkdk

neticeye katkı sağlamayan gelişme.

yirmiden sonra saymayı bıraktım, zaman gelip geçiyor, sayılara fazla takılmayın.

içten içe bilmek çok koyuyor insana. ama bu bilinçle yaşamak istemediğim için zaman zaman göz ardı etmeye çalışmaktayımdır.

şimdiden canımı yakan bilinçtir

gitti gidiyor gençliğim, eski güzelliğimde değilim ne kadar güzel deseler de, düştü yüzüm, kırışıyor yüzüm, feri kalmadı gözümün, eskisi gibi değil.

ağrıyor bir yerlerim, fişek gibi uyanırdım, artık zorlanır gibiyim.

her şeyim tükendi de, bir çocuğa köpeğe kediye tükenmedi sevgim, peşinden gitmelerim.

kesinlikle olmadığım hede. ne demek ben artık 21 yaşında değilim yahu? çok 21 gibiyim aslında...

27 yaşında kendimi yaşlı hissediyorum.

kırkından sonra anlıyorsun biraz. gözlerde başlıyor önce. sonra yavaş yavaş tüm vücuda yayılıyor. bir tek ruhunu ele geçiremiyor.

her yaşın kendine has güzelliklerinin olduğunu düşünerek kendimce yaşlanma korkusuna gard kaldırırım

herkes bilincinde, belli bir yaştan sonra daha başka bir bilincinde oluyoruz sadece.

alternatifinden daha iyidir.

saçlara nadirde olsa ince ince beyaz tanelerin düşmesi,
vücudun 2 sene önce takır takır yaptığı antrenmanı yaparken hafiften zorlanması, içindeki deli insanla mantığının sürekli çatışmaya girmesi...
bunlar güzel hisler be

yaşlılık ve bilinç?

hem yaşlanıyorsun hem de yaşlanmıyorsun. önce bunun bilincine varmak lazım. seni taşıyan beden eskiyor. ama içindeki ben algısı yaşsız. kendi varoluşunun bilincine vardığın anda neyse hala o.
yalnız konu karışmasın, bunun içindeki çocuk klişesiyle hiç alakası yok. o kadar sığ bir şey değil.
bir kaç ay önce bir arkadaş meclisinde gündeme geldi, o zamandan beri toplandıkça bunu tartışıyoruz. hepimizin vardığı ortak sonuç iç benliğimiz yaşlanmıyor, çünkü yaşsız.
ha bu arada bu bir ergenin ya da bana göre hala yolun başında görünen otuzlu yaşlardaki birinin tespiti değil. söylemesi ayıp ben doğduğumda rahmetli başkan kennedy hala hayattaydı.
yaşlanmayı yalnızca bedenle ilintilendirip fit kalma tüyoları verenlere de selam ederim.

geliyor, gelmekte olan !

ölümün habercisi olan...

siz yaşlanmanın bilicinde olsanız da ; ya da kendinizi halâ çocuk ruhlu hissetseniz de ; anatominiz, zamanın tükenmekte olduğunu size bildirecektir.

yaşlanmanın bilinci midir bilemem ama aynalarda, artık aşina olduğun yüzden farklı bir yüz görmek, insanların güzel anılarında kalmış, hatırladıkları halinden uzaklaşıyor olmak gibi sevimsiz bir farkındalığı getiriyor beraberinde. bir bakmışsın hep hayalini kurduğun beklentilerin bile artık olabilirlik sürecini aşmışsın, elde var sıfır.
haksız yere hapse atılmış bir adamın hikayesini anlatan o pek sevdiğim papillon (kelebek) romanında, şöyle bir bölüm vardır: hücrede kabus gören papillon, rüyasında, bir mahkeme önünde suçsuz olduğunu tekrar edip durur. yargıçsa "hayır, sen bir insanın işleyebileceği en ağır suçu işledin" deyince papillon "peki ne yaptım?" der. yargıç da "ömrünü boşa harcadın" der. o zamana kadar suçsuz olduğunu tekrar edip duran papillon sessizleşir, sonra yavaşça "evet, suçluyum" der. yaşlanıyor olmak hissi de biraz bu duygu gibidir. iyi kilerden çok pişmanlıkların, keşkelerin basıncı en hallicesinden hissettirir kendini. eskisi kadar hesapsız, gözü kara atlamazsın her trene. duyduğun her şeye, yüzünde aptal bir gülümsemeyle hemen inanmıyorsundur artık. tüm çocuksu sevgilerden arınıp bu dünyada gerçekten ama gerçekten yalnız olduğunun bilincine varmak, yaşlanıyor olduğunun da bilincine varmaktır.

insan yaşlandıkça "varlık", "yaşam" denen kavramlar duygulara evrilir ve bireyin bünyesinde hepten ağırlaşan, ruhunda kendisini hissettiren bir yumru olarak belirir. bildiğimiz kadarıyla başka hiç bir organizmada böylesine kuvvetli bir travma görülmez. mesela hayvanlar da ölümü bilirler fakat onlarda ecel kavramı yoktur. çevrelerinden ölüme tanık olsalar da onlar aşağı yukarı ne zaman öleceklerini, bir gün ölmek zorunda olduklarını bir beşer gibi bilemezler. yani bu insana has bir durum.

doğmak insanın en büyük ve ilk travmalarından birisidir. dünyaya gelirsin ve neler olup bittiğini anlamlandıramazsın. etrafında yalnızca bir şeyler olur, algın dardır fakat bu karmaşa, ışıklar, yüksek sesler, insanlar yani her şey çok tuhaftır. zamanla insanların inşa ettiği devrana adapte olursun ve kahramanları örnek alır büyüyünce kendi hayatının baş rolü olursun fakat bir zaman sonra, çok değil bir kaç on yıl sonra ölümü anlamaya başlarsın. bir gün tüm bu dünyanın, ışıkların, yıldızların söneceğini ve seni tanıyan son kişinin ölümü ile birlikte aslında buraya hiç gelmemiş olacağını anlarsın. dünya pratikte sen varken vardır, yokken de yoktur sana. ders kitaplarından, bilim dergilerinden bilmem kaç milyar yıl sonra şu toz parçası cihanın bile güneşle bütünleşip medeniyetlerin, kültürlerin, toprak altındaki tarihin, üstündeki yapıların kül olacağını öğrenirsin. şimdiye dek 110 milyar insan ölümü tek seferliğe mahsus tecrübe etmiştir, sıra bir gün sana da gelecektir.

bunlara bilerek yaşamak en başında kolay değil ama bir zaman sonra içimizde bu bilgiyle oluşan boşluğun, anlamsızlığın şu kısacık zamana sığdırılma gayretiyle öznel bir esere dönüştürülmesiyle hayatın sert yanları yumuşatılabilir. öte yandan bu gerçeğin varlığı aşikâr. öyleyse neden yakınıp, strese girelim ? zaten birgün gelmeyecek mi ? bu satırları yazan ben de yok olacağım. bu benim için acı fakat tümüyle 'kalmak' gibi bir ütopyaya da razı değilim, öylesi de ayrı bir ıstırap.