yatak nevresimini kendi başına değiştirmek

3-4 günde bir değiştiririm yastık kılıflarını nevresimleri falan.
yüzümüzde ayrı bakteri yataklarda ayrı bakteri. temiz temiz koksun bari çarşaflar öyle uyuyalım.
zoruma da gitmez ya. sıkılmam yani yaparken. hiç yıkamayanları kınıyorum bu arada, daha sık değiştirin
kendinize baktığınız gibi etrafınıza da bakın biraz. temizlik iyidir.
nereden nereye yine.

hayattan soğutsa da her insanın mutlaka en az bir defa başarması gerekir.
hani bir karikatür vardı. mont giyerek tuvaletini yapmakla ilgili.
bu da ona eş değer.
karikatürü bilmeyenler için :

evde yaşamak için gerek yeter şart olan
donanımlardan biri.
sokakta yaşayanın yapmadığı bir eylem.

gereksiz olarak dramatize edilen olay. üniversitede yurtta kaldığım ilk günden başladığım nevresim değiştirme kariyerim 42 yaşıma gelmemle birlikte devam ediyor. evlenmemle birlikte bir iki defa eşimle birlikte denedik değiştirmeyi ama olmuyor. her yipidin yoğurt yiyişi farklı misali, ikimizin de yorganı nevresime yerleştirme tekniğimiz farklı. ikimiz de inatçı boğalar olduğumuz için o bir taraftan ‘yok yanlış yapıyorsun doğrusu böyle’ derken, ben de bir yandan çekiştirerek ‘çok biliyorsun sen’ diyerek gereksiz tartışmalara neden oldu bu durum. şimdi sadece ben değiştiriyorum ve evimize resmen huzur geldi. yapmayın etmeyin, nevresim değiştirmeyi tek kişi üstlensin evde ya da dönüşümlü yapın; ama lütfen beraber yapmayın.

üniversite 1. sınıfta yurtta kalırken öğrendiğim eylemdir. bir oda arkadaşım bu nedenden ötürü ağlamıştı "hep annem değiştirirdi ilk kez ben yaptım " diye. o kadar da büyütülecek bir tarafı yoktur.

yalnızlığını hissettiğin özel anlardan…

biraz zor da olsa yapılamayacak olmayan bir eylemdir.

bana göre dünyanın en zor işidir asal tek başına yapmam. çok yorucudur allah housekeepinglere yardım etsin. çarşaf sıkıştırmaktan nefret ederim. ama yıkanmış ütülenmiş çarşaflar da çekilen uyku da bir başkadır.

hayatta en nefret ettiğim iştir. kendimin hiç uğraşmamasını dilerim .

lastikli nevresim takımı kullanmayanlar için işkence olan, lastikli kullananlar için bir kere çekilip bir dahaki değiştirmeye kadar paşalar gibi yatmanızı sağlayan eylemdir.

yapılması çok güç. yapana saygım sonsuz…

yalnızlar için vazgeçilmez bir rutindir bir de kurumasını beklersin awh.

ufak çaplı fakat dış mihraplar tarafından keşfedilmemiş bir işkence yöntemidir. kışın daha ağır hasar verirken yazın yorganın kalkmasıyla daha az acıya imkan verir. teşekkürler toprak kaderimdir

aşk acısı başlığında bile 46 entry varken...

bu mu yani şimdi bizim derdimiz, sıkıntımız?
''hep gözümüze gözümüze sokuyorlar ama... sürekli hatırlatıyorlar..''

e sen de bırak o zaman arkadaşım, başkasının sana dayattıklarını?
kendi başlığına odaklan!

bak şimdi ne geldi aklıma mesela;
(bkz: gömleği yanlış iliklediğini don düğmede fark etmek)

bu da çok fena bir olaydır bak, öyle deme.

her normal insanın yapabiliyor olması gereken ev işi. başka türlü nasıl yapılır ki zaten. kurbanda danaya girer gibi yedi kişi birleşip mi yapıcaz? n’apıcaz anlamadım.

çok kez yapmışımdır yapmaya devam da ederim evlilikler bu yüzden bitiyor hihihi

her zaman tek başına yapmayı yeğlediğim eylemdir. çünkü herkesin yöntemi farklıdır ve asla koordine olunmaz.
nevresimi öncelikle ters çevirmek ve elinle içerken yorgan köşelerinden tutarak yatağa çıkmak ve birkaç silkeleme yapmak yeterli olacaktır.

lise/üniversitede yurtta kalınmış ise artık zor gelmemeye başlayan aktivite.

hüzündür.

bu eylemi gerçekleştirmeyi epey geç öğrendim diyebilirim. ta üniversite yıllarına dayanır nevresimlerle aramızdaki duygusal ilişkimiz. doğduğumdan beri nevresim ve benzeri nesnelerimi hep annem düzenler değiştirirdi. yani bizi küçük çocukluktan beri böyle yetiştirdi. ben de bu duruma o kadar alışmışım ki üniversitede öğrenci evi tutunca bu gerçekle ilk defa ciddi anlamda yüzleşiyordum. ilk denemelerim oldukça can sıkıcı sonuçlara neden oluyordu. çok zorlanıyordum ve ben de ev arkadaşımdan yardım almaya başladım. fakat zamanla bunun da çocuğa eziyet olduğunu fark ettim. işte o an anladım ki artık iş başa düşüyordu. artık bir yetişkin olarak nevresim ve çarşafları kendim değiştirmeliydim. bir, iki, üç, dört... derken zaman geçtikçe pratik yaparak bu zorlu süreci atlatabileceğimi fark ettim.. ve en sonunda başarmıştım, kendi nevresimlerimi ve diğer yorgan örtülerimi kendim değiştirebiliyordum. bu durum bana müthiş rahatlama ve huzur veriyordu. ahh keşke o güzel zamanlara dönebilsem ve yine nevresimlerimi tek başıma değiştiremesem. o güzel zamanları çok özlüyorum sözlük..