yazarların bu aralar en çok düşündüğü şey

yeni yıl hedeflerim.

ölüm.
orta yaş sendromundayım galiba.

seçimlerim, geleceğim, geçmişim, kısacası her anım ve hayatımın her zerresi binlerce ihtimal... her detayı ve her anı her saniye düşünüyorum. buna engel olamıyorum beynim sürekli ama sürekli meşgul başıma ağrılar giriyor... aynı anda binlerce şey düşünüyorum ve buraya hangisini seçip yazacağımı bilmiyorum.

ülkeden kaçmak ile intihar kapışmakta. bir de tabii yanında "ne yapacağım bu hayatla" ya da "hayatımla ne yapıyorum lan?" gibi sorularla da boğuşmaktayım.

sen.

sanatla ilgilenen siyasetçilere sıcak ve hoş bakıldığını fark ettim, tunç soyer' i piyano, ibrahim kalın' ı saz çalarken görmek insanı mutlu ederken, siyasete bulaşan, siyasi fikrini belirten, muhalif tavır takınan bir sanatçıyı artık sevmiyoruz, sen sanatınla ilgilen, siyasete bulaşma, diyoruz. siyasetçinin sanata düşkünlüğü hoşumuza giderken, sanatçının siyasete karışması, milletçe hoşumuza gitmiyor.

bu aralar en çok bunu düşünüyorum. *

ben bu adam için mi mücadele ettim pişmanlığı allah bana akıl fikir versin.

ülkemizdeki siyasilerin kadınlara olan nefreti üzerine ister istemez düşünüyorum. istanbul sözleşmesini iptal ettin, hadi tamam anladık kadınların ölmesi zerre umrunda değil, şimdi durup dururken ne diye geziyi ortaya atıyor, orada savunmuş, birlik olmuş kadın erkek fark etmeksizin canını ortaya koymuş insanlara neden ''sürtük'' diyorsun, sen kimsin? hiç kimse!

orada bile kadınlara laf atmaktan geri durmayan, bira içmeyi kafirlik sanan, zavallı bir şey bu.
geçen gün yazdığım bir şiirle kapatabilirim ancak bu tanımı...
bazı zihniyetler yazarak düzelmiyor çünkü.

daha hali vakti yerinde bir türkiye'nin olduğu bir paralel evren var mıdır? oraya nasıl gidilir?
yazınca saçma oldu tabi bunun yerine almancaya da abanabilirim de vatan sevgisi işte.

üniversite sınavı.
dua üstüne dua ediyorum.

benzin, temel gıda ve artık lüks hale gelen hobilerin fiyatları...

kadın cinayetleri kadar erkek cinayetleri işlenseydi ne olurdu diye merak ediyorum, her gün ama her gün istisnasız onlarca erkek eşleri sevgilileri tarafından öldürülse ne olurdu, devlet nasıl ayağa kalkar, infial yaratılırdı diye tahmin ediyorum.

ölen kadın olunca, erkeğin elini kolunu sallaya sallaya çıktığı bir dönemde yaşıyoruz. ama bir erkeği öldürmenin bedeli müebbettir. çünkü erkeğin canı çok daha pahalı ve kıymetlidir.

kadir şeker bir kadını öldürseydi o kadar ceza almazdı, eminim...

ortanca kardeşimi düşünüyorum. kendisine çok kızgınım. ancak şu bayram haftasına kadar kendisine söylenenleri yapmaz ve hatalarını düzeltmez ise başına kötü şeyler gelecek. yazık etti kendine ve hayatına.

edit: ne kadar çok kendine demişim onu düşünmeye başladım bu sefer.

ben yaşıyor muyum ve mutlu muyum.

nabıcaz ??

çıkmışım sahneden, kafam da hafiften çakır tabi. sahne nasıldı desen; türkiye'deki klasik dinleyici kitlesi. bir yandan davulcuyla ufak ufak flörtleşiyorsun, diğer yandan bas gitarist ile karşılıklı kaçamak motifler, tak! ankara'nın bağları isteniyor. velhasıl eve gideyim de bir iki kadeh bir şey içip -fiyatlar ayrı mesele- biraz kendimi dinleyeyim diyorum, eve giriyorum ki saat 3. sabah okulda kaç saat derse girmişim, sonrasında özel dersler ardından gece sahne derken eve gelip yine uyuyakalıyorum haliyle. sabah yine öğrencilerden önce okula girip öğrencilerden sonra okuldan çıkacağım bir iş günü daha. sonra yine tekrar, yine tekrar. muazzam bir öğretme isteği ve müzik aşkıyla çıkılan yolun sonunda gelinen "ya hocam müzikten de düşük verilir mi" noktası. birisi gelip "en son ne zaman kendin için bir şey yaptın" diye sorsa örnek verebileceğim bir tarih hatırlayamam.
bu aralar en çok düşündüğüm şeye gelirsek; ben neden kendime mahrem olan bir vakit ayıramıyorum arkadaş? daha önceleri canım sıkılsa, mutsuz olsam, mutlu olsam müziğe sarılırdım. geldiğim noktada sarılacak vakti bırak, müzikle, ilkokul arkadaşını yıllar sonra karşıdan gelirken görüp karşı kaldırıma geçen insan gibiyim.

sevgili sözlük,
bu ara hep bir hinlik peşinde koştum. bir şeyler bir şeyler.
sonra da o hinlikleri düşündüm. değişik değişik işler. sonra kendimeaitbiryer niye otobüslerde sırıta sırıta geziyor.
peheey... kendim ettim kendim güldüm.
gül gibi sararıp soldum. eeeyvaaah eyvaaaah.

hava şartlarından dolayo balkonda uyuduğum bugünlerde en çok düşündüğüm olay kim mahalleyi ayağa kaldırıcak kadar horlar ki ?

ülke gündeminin yanısıra kendi geleceğim kafamı bir hayli meşgul etmekte. malum yaz ayındayız ve önümüzdeki eylül’den itibaren her halükarda beni farklı bir hayat bekliyor ve bu hayatın nasıl olacağını önceden bilememek; sadece zamanın gösterecek olması, dolayısıyla gelen belirsizlik üzerine en çok düşündüğüm şey şu anda. bekleyip göreceğim. hayırlısı olsun.

her alanda her kulvarda bir yarışçı azmi gibi gayretle ilerliyor. nasıl hevesli.. şimdi gördüm ön sırada. bitiş çizgisine yaklaştığı an arkasına bakıyor: tek başına, ardından gelen kimse yok. geç bir farkedilişin sonunda anlıyor ki, o hep kendisiyle yarışmış.. onca yol ne hırsla geçmiş farkına bile varmadan -daha önceden bilseymiş yavaş yavaş kendini yormadan geçermiş- miş miş miş.. hızla koşturduğu için düşüyor, sarsılıyor ama acizlik değil onunki. hemen herkesin kendi yolunda başka başka şekillerde başlarına gelen onca şeyin, kendi payına düşen kısmını tutuyor yalnızca. sadece o koşmadı biliyor. arada bir gerçekliğe denk düşürdüğü hisleri söylüyor bunları. sarsıntıların deneyimlenmiş olmasına rağmen hiçbir zaman alışılmış olmaması garipliğiyle sözde yarışını bitiriyor ki yeni yarışlar başlatabilsin. akıllanmıyor, uslanmıyor boşta kalmayı, durağanlığı sevmiyor. zararlı çıkmasına rağmen koşturmaya devam ediyor.
bu aralar değil dünyaya geldiğinden beri yerli yersiz düşünüyor. ne olduğunun pek önemli yok. düşünmeyi bile düşünüyor.. düşünce arsızı bu. oradan oraya koşuşturuyor..

sabahattin ali'nin dediği gibi,
"yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa:
dünyada neler gördünüz dese, heralde verecek cevap bulamayız. koşmaktan görmeye vaktimiz olmuyor ki"

koşmak ortak yanımız. bazılarımızın düşünmekten görmeye vakti olmuyor.

sizlere sorum şudur: şu sıralar neyi görüyorsun?