yazarların bugün hayattan öğrendiği şey

insanın merhametinin ve acımasızlığının sınırı yok.
insanın insana kalmaması lazım. sırf bunun için bile inanmak iyi geliyor.

istersen 10000km öteye git. bu topraktan vazgeçemiyorsun. hatırlamadığım bir tarihte sabah 5te tümgeneral yaşar paşa ile vinç aradık, tanımadığım bir ton insan ile 20 yıllık yakınmışım gibi sarıldım ve sohbet ettiğim oldu.

çince bilen arkadaşım yerinde duramayıp deprem bölgesine gitti yardım etmek için. bayağı çadır madır götürdü. çadırının dibine bina çökmüş de öyle uyanmışlar. ayrıca geri dönemiyor çünkü geri dönen otobüslerin önünü yağmacılar kesiyormuş. şoförleri rehin alıp para, telefon, değerli eşya.. ne varsa alıyorlarmış yolculardan. yardım etmeye diye giden arkadaşım için bile sağ salim dönebilir inşallah diyerek endişeleniyorum ya.
bugün öğrendim ki gerçekten insanlar iğrenç. haberlerde falan görüyorduk da ciddi ciddi arkadaşımın başına gelmesi ve birebir anlatması şok etkisi yarattı. şöyle deprem, afet, felaket durumlarında bile bunu yapabilecek kadar vicdansız, şeref yoksunu, iğrenç olabiliyor insanlar. hiçbir şeyi hak etmiyorlar. allah belalarını versin.

bugün evden çıkarken " anne deprem olursa bazanın yanına saklan, seni orda ararım" diyerek çıktım. artık markete giderken bile helalleşir olduk. ölüm artık eskisi kadar uzak ve beklenmedik değil. hep öyleydi aslında ama bugün çok net fark ettim bunu.

çağrışımlar değişebiliyor. iş makinaları artık bana güzel anlamlar ifade etmiyor. oyun oynarken çocuklara ev yapalım hadi şunu taşıyalım demek artık yıkımı kaldıralım demek gibi geliyor. berbat.

aldatan aldanır, ilahi adalet gerçekten var.

bugün varız, yarın yokuz. hayat sevdiğin biriyle küs uyumak için çok kısa.

bu ülkenin artık değişmesi gerek yoksa umudum tamamen kaybolacak.

inançların yıkılması için karşıt görüşlere gerek yoktur bazen, pencereden dışarıya bakmak yeterlidir...

depremi yaşayan birisi olarak, her şeyin bomboş ve anlamsız olduğunu hayat acı acı öğretti. ne mal ne mülk ne de diğer şeyler hepsi geçici bu dünyada. canımız ise bir saniyeden ibaret

herkesin hayatı kendi doğruları ile yönetilmelidir, başkasının önerisi/doğru bulduğu şey senin kişiliğine ve hayatına uygun olmayabilir.*

nefsin ihtiyarlamayacağı.

iyi insanların içinde bulundukları durumdan bağımsız olarak iyi oldukları ve aynı şekilde kötülerin de hiçbir durumda iyi olamadıkları.

kekolarin tek tip olması. tas kafa, dar paça pantolon, sakal ve nargile... hepsi mi aynı olur a.

kedim artık büyümüş.
bu gün misafirlerim vardı.
bizim kedi hiç şımarıklık yapmadı ; hatta ortalarda bile görünmedi.
eskiden olsa, ortalığı yıkar geçirirdi.
bu gün de bunu öğrenmiş ve fark etmiş olduk.

teriyaki sos yaparken bir kiloluk tavuk göğsü için hazırlayacağın sos için 4-5 yemek kaşığı soya sosu yeterli oluyormuş fazlası tadını aşırıya kaçırıyormuş.

felsefe yapacak şeyler yaşamadım, üzgünüm.

parktayım, kitabımı almışım okuyorum, günler sonra ilk defa gün yüzü görmüşüm. okuduğum kitapta ‘barış dili’. psikoloji ve kişisel gelişim sentezi. kitapta sürekli karşımızdakiyle nasıl etkili iletişim kurarız ondan bahsediliyor. bildiğim tüm doğrular birer birer yanlış çıkıyor. düşünmeden iki kelam edemeyecek seviyedeyim.
ve birden bir çığlık duyuyorum. minnak kardeşimin çığlığı. kan beynime sıçrıyor. barış dili falan yalan oluyor. çünkü kardeşim ağlıyor, canını yakmışlar, gitmek istiyor parktan. yavrusuna zarar gelmiş bir anne edasıyla suçluya cezasını veriyorum. ne etkili konuşması, ne sen dili, ne ben dili hiç bir şey yok aklımda.
işte tam o an aydınlanıyorum: kişesel gelişim kitapları beni kişisel olarak geliştiremiyor.

hayatta en kalıcı olarak nitelendireceğiniz şey bile bir gün geçiyor, bitiyor, unutuluyor. o yüzden çok da şey yapmamak lazımmış.

köpekler de regl oluyormuş ben bunu bilmiyordum ama onların regli 6 ayda 1 , yaklaşık 1 ay kadar sürüyormuş. çok şaşırdım.

ne kadar iyi niyetli olursan o kadar üzülen sen oluyorsun.