yazarların cenazelerinde çalmasını istedikleri şarkı

dakika ikide ki ritimli müzik cenaze taşınırken 4-5 tekrar olarak çalmalı mezarlığa girişte rutin müzik devam etmeli.

şarkı kolay da , tabutumun yanına taziye tableti koydursam diyorum. sözlük yazarları kıçlarını kıpırdatmadan tanımlar girebilirler nickaltıma.
(bkz: günün ünlüsü olayını yanlış anlamak)

t: karayip korsanları , senfonik uyarlama. neşeli heyecalı, geceleri mezarlıkta jack sparrow gibi seke seke , mezar mezar gezerim.

hiç düşünmedim ama obua konçertosu dinlemek güzel olur.

şarkı değil ama

la reveuse- marin marais

veya
silence and i- the alan parsons project

(bkz: adistrofi metrisi)

boşuna yazmadık o kadar entry'i.

cenazemde niye şarkı çalsın be? ölmüşüm şurada, az matem havası lütfen!

(bkz: defkhan)

hiçbir şey çalmasın aksine kimse konuşmasın isterim.

chopin'in ölüm marşı kdkdkdkd yok ya ateistim ama normal geleneksel cenaze yapılsın isterim. çünkü bu dinsel olmaktan çok kültürel bir acıyla başa çıkabilme yolu.

dinlemeyi sevenler için chopin'in ölüm marşı yeşilçam versiyonu

yoktur. 3 ihlas 1 fatiha

türkülerle gömülmek ilginç. hatta (sanırım) anadolu aleviliğinde bu bir inançsal ritüel.. ağıtlar, sloganlar vb. dinsel teatral seremoniler de sergileniyor kimi ölümlerde. ölenin düşünsel yaşamına bir saygı gösterisi..
tabut, belki ateş, anıtsal simgeler vs. antik dönem kalıtlarının günümüze yansımaları.. çünkü ölüm insanlığın en eski tanıdık kavramlarından biri. ki ölüme karşı bu teatral duruş, kimi hayvanlarda bile görülüyor.
topluluk bilincinin mensubuna bir vefası gibi..
ölene karşı son görev..
oysa herkes biliyor ki, ölen açısından, yapılanların hiç bir anlamı yok.. ölen artık yok çünkü.. duyamaz, işitemez, göremez ve algılayamaz.. tüm yapılanlar aslında kalanların, ölüme karşı bir itiraz ve tepkisi hükmünde.. ne denli büyük ve gösterişli bir itiraz sunarlarsa, ölümü o kadar gerilettiklerine olan örtülü inanışları ..
ne diyor che yoldaş.: "nereden ve nasıl gelirse gelsin ölüm. hoş gelmiş safa gelmiş."
(biz hayatın saflarında korkusuzca savaşıyor olacağız diyor.)

sofa king burada gayet beynelmilel bir seçenek var*


bu arada chopin’in kendisi de cenazesinde kendi bestesinin değil mozart’ın requiem’inin çalınmasını istemiş*. ama cenazesinde yine kendi bestelerini çalıyorlardı yanlış hatırlamıyorsam. kendisi de hayattayken cenaze marşı bestesini çalmak istemez, çok ısrar edilirse de tamamlamadan kalkıp ortamı terkederdi diye yazmış sevgilisi anılarında. bu tanım böyle bitmeyecekti ama neyse*

cenazede müzik dinlenmez. mefta'nın vasiyeti bu yönde dahi olsa, müzik dinlenmez çünkü kişilerin duyduğu " kaybetmiş olma" hissi ile taban tabana zıt bir eylemdir müzik dinlemek. kimse kendisine 10 beden büyük gelen bir boşluk hissi eşliğinde ritim tutamaz, tutulan ritim de insani açıdan batar. bir bakarsınız cenaze evi birbirine girmiş. tüm akrabalar birbirinin saçında başında..

gerek yok. resmi bir tören gayet idealdir. kişiler, vasiyet edilmiş ya da vefat eden kişinin sevdiği parçaları kulaklıkla sonradan dinleyebilir. bunu cenaze ortamında yapmaya gerek olduğu kanısında değilim.

maid with the flaxen hair

albinoni - adagio in g minor