yazarların en sevdiği ağaç türü

zeytin ağacı... bizim bahçede dört tane var. zeytininden yiyoruz, yağından içiyoruz, gölgesinde kahvaltı yapıyoruz, kurumuş dallarını budadıktan sonra kurumuş dalları sobada yakıyoruz. çok saygı duyuyorum ve teşekkür ediyorum.

ağaç olsun da, türü fark etmez. gel, gel, ağaç olsan da yine gel!*

zeytin, incir, portakal, mandalina, yeni dünya, nar....

en çok zeytin ağacımız var ama. *

bahçeli evim olsa her meyve ağacından tut, çam bile ekerim. hepsi ayrı güzel.
yağmurda çamın kokusu,
rüzgarı, tozu tutuşu.
yazın dört bir dalda
elma, armut
kiraz, vişne....
dut kurusu.

akasya. baharın geldiğini hissettirir. beyaz küçük çiçekleri hem görüntüsü hem de kokusu ile bana huzur verir.

ayıramaz ki insan bir kere doğayı sevdimi. sarılır gördümü ağacı…

kokulu ardıç. bağlamada da kullanılıyor, karakteristik bir kokusu var.

servi ve kavak.

bu vesile ile:

vincent van gogh , "wheat field with cypresses", 1889.


gustav klimt, "the large poplar", (1903).

çam ağacı. tercihen kızılçam. daha önce çam ağacı için "diğer ağaçların anası, ormanın koruyucusu" demiştim. john fowles da ağaç ve doğanın doğası kitabında çam ağaçları için "gerçek ağaçlar" ifadesini kullanmıştı. sahiden böyle bir izlenim bırakıyor bende de. meyvesi, geniş yaprakları yok belki ama sırf bu yüzden, sevildiğinde sahiden çıkar gözetmeksizin seviliyor.

çocukken ağaçları uzun saatler boyu seyredebilen şanslı çocuklardandım. yazları pencereden baktığımda, ormanın hemen yanındaki yayla evimizin bahçesine çıktığımda ve hatta gökyüzüne bakmak istediğimde çam ağaçları hep görüş açımda oldu. başka ağaçların canlı renklerinde değil ama onun kahverengide kendini göstermeye çalışan koyu yeşiliyle sevdim yeşili.

ormanın girişinde, içinde, her yerde çam ağaçları ve makiler. ve servi ağaçları vardı. en uzun, en heybetli ve belki de oraların en eski ağacı çam ağaçlarıydı. bu bana hep güvende hissettirmiştir. aynı zamanda da misafir gibi. benden çok önce ve dilerim ki çok sonra da orada, aynı yerde varlığını sürdürecek olan bu ağaçlar, ormanın gerçek sahipleri. hatta ormanın ta kendisi.

zeytin ağacı. efsaneye göre tanrıça athena'nın atina şehrine armağan olarak verdiği söylenir. refahın, barışın ve bolluğun simgesidir. uzun ömürlü, dayanıklı bir ağaçtır. ölümsüzdür, köklerinden yeniden doğar.

aslında zeytin ama o kadar çok yazan olmuş ki mimoza ile katılmak istiyorum ankete.

konuşabildiğim ve sarılabildiğim tüm ağaçları severim. bir de dallarına oturabiliyor veya salıncak kurabiliyorsam ayrıca çok severim... hepsi benim canım

badem,limon, şeftali ağacı. aslında var ya tüm ağaçları çok seviyorum öyle ayrım yaparsak onlara haksızlık etmiş oluruz. seviyorum tüm ağaçları.

her ağaç güzeldir ama bu ağaçların içinde en özel olanı da zeytin ağacıdır. zeytin ağacı bahçesinin içine girmeseniz bile fotoğrafını görmeniz, cennetten bir köşe duygusu katıyor.

meşe ağacı onun gibisi yok sağlam dayanıklı serin görkemli.

söğüt ağaçları çok güzel geliyor bana bir de kavaklar.

canli hiç görmemiş olsam da sakura, belki bir gün görebilirim

ıhlamur.
uzun ömrü, kokulu gölgesi sebebiyle.

erik, armut ve kiraz.

leylak ağaçlarını çok seviyorum ya muhteşem renkte kokuda çok güzel bence