yazarların kendilerine yakın hissettiği filozof

aziz nesin.

spinoza. yüzyıllar önce amsterdam'da bir tavan arasında mercek yontarken ciğerlerini cam tozuyla, zihnini de sonsuzlukla doldurmuş bilge adam.
düşünceleri bana huzur veriyor. evrenin karanlık bir boşluk olmadığını, ölümün son olmadığını, doğanın bir parçası olduğumu hissettiriyor. yukarı süzülüp tekrar okyanusa dönen bir su damlası gibi a
onu okurken, sanki birisi zihnimi yeniden ayarlıyor: korkularımın yerini açıklık, belirsizliğin yerini yavaş bir özgürlük alıyor. "spinoza’nın dünyasında özgürlük bir patlama değil, dalgaların kıyıya aynı ritimle vuruşu gibi sakin bir kesinlik." evreni anlamaya çalışırken bile insan ruhunu ihmal etmeyen matematiksel şiiri beni büyülüyor. "hakikat bir varış noktası değil, bir rezonanstır."

martin haydinger.

adam felsefeyi bildiğin altüst eden, varoluşun köküne inip biz burada ne halt ediyoruz, neden varız sorusunu en keskin haliyle masaya koyan hiçlikten varlığa uzanan bi düşünür..

heidegger “hiçlik olmadan varlığı bile anlayamayız” der. bence de öyle hiçlik, zihin derinliğine aralanmış bir kapıdır aslında. asla karanlık değildir, karanlığı fark edebilmeni sağlayan zemin gibidir aslında. var olanın kıymetini yakıcı bir netlikle gösterir. kaybettiğin bir şeyin yokluğunu hissederken aslında onun varlığını daha güçlü algılarsın. neyse, bu konuda yazılacak çok şey var, bi ara toparlayıp editlerim.

başlık filozof yerine filozoflar olarak bitseymiş yanıt verilmesi çok daha kolay olurmuş. cidden tek bir filozof söylemek aşırı zor çünkü her birinin aşırı ikna edici olduğu bir yer mutlaka oluyor ki zaten bu nedenle filozof olarak adlandırılıyorlar. illa tek bir kişi seçmek zorunda kalsaydım büyük bir ihtimalle varoluşçu gelenekten hatta biraz daha ileriye gidilmiş ve postmodernizmle de harmanlanmış bir incelikle bakan derrida derdim diye düşünüyorum. genel olarak tatsız bir soru, anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı tadında. derrida olsa zaten böyle bir soruya kesin kızar ve ; en iyi, en yakın , en üst diye sınıflandırmaların temelinin bize hala dayatılan aristocu ontolojik düzene dayalı mantık bakış açılarının bir ürünü olduğunu ve onu mutlaka aşmamız gerektiğini söylerdi.

(bkz: jean paul sartre)

(bkz: niccolo machiavelli)

diyojen.
gölge etme başka ihsan istemezleri olsun, insan tiksintisi olsun, şölen masalarının tepesine fırlayıp işemeleri olsun, çok yakın hissediyorum kendime. çok örnek alıyorum. ben yapamıyorum, şimdi modern dünyada her şey suç.
o yapmış, helal olsun.

filozof mudur bilmem ama sir serdar ali çeliker ile şenol güneş diyebilirim.

maşallah herkes çıtayı arşa çıkarıp bayrağı everest'in zirvesine saplamış.

bunca filozof arasında kendimi sid gibi hissettim.

çaycı hüseyin.
altilida en büyük kazanç kendini kaybetmemektir dediği günden beri.