yazarların kendilerini buldukları cümleler

bir dergi gibi benim hayatım, bu yüzden ölmem, batarım.

cemal süreya

bundan 40 sene önce askerlik yaptım.
çavuştum.
bir görev için askerleri alırım ; görev bitinceye kadar nezaret ederim.
fakat...
ne mümkün.

40 sene önceki askerlik de ; hiç bir zaman işler doğru yapılmazdı.
kaytaran mı ararsın.
arazi olan mı.
akşam olunca kabak benim başıma patlardı.
komutanlar beni azarlardı.

askerleri azarlıyorum, anlamıyorlar.
ana, avrat sövüyorum ; umurlarında değil.
türkü gibi geliyor.
akşam yine fırçayı ben yiyorum.

yaratıcıyımdır.
yani kreatörlük de üstüme yoktur.
kısa bir beyin cimnastiği.
bu insanlar en çok neden etkilenirler.

''ölmüşlerinin ruhlarını si**yim...''

kendi icadımdır.
bu icadımdan sonra ; asker de çok rahat ettim.

sorarlarsa, “ne iş yaptın bu dünyada?” diye, rahatça verebilirim yanıtını:
“yalnız kaldım. kalabildim! altı milyarın arasına doğdum. ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından...”

-- evet, zordur taşımak yaşamı!

kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen? --

-- zordur insanlarla yaşamak, çünkü çok zordur susmak.

istiyorsun, arzuluyorsun, seviyorsun; sırf bu yüzden seviyorsun yaşamı--

pos bıyıklıdan seçmeler... hepsinde ayrı ayrı buluyorum kendimi..

söyle ona ben öleli çok oldu.
kör baykuş

“ en uzun yolculuklar bile, tek bir adımla başlar.”

"yürüyerek gidelim oraya. ama sen yine de arabanın anahtarlarını yanına al, yorulursak arabayla döneriz"

cümle değil de dize sanırım, bir dilek belki:
" rakı şişesinde balık olsam.."
(şaka yav şaka.. tabi ki öyle değil.. rakı denizinde olmak varken, kim şişeyle yetinir.. dimi.)

hayat felsefemi kendim uydurdum: "çok sıkıysa biraz gevşet, fazla gevşekse biraz sık."

yani ne çok kas kendini, ne de fazla sal.

aralarda bir yerde olmaya çalış.

ekstrem uçlara meylettiğini fark ettiğinde de, duruma göre ya biraz gevşe ya da biraz sıkılaş.

herşeye ve herkese anlam yükleme. hayat bir cümle ise bazıları özne, bazıları nesne, bazıları edat olacak. sen bağlaç olursan çok yorulursun.