yazarların olmak istediği şiir

şuraya en duygusal bulduğum şiiri googleden kopyala yapıştır yapsam, ne olacak?

bu beni çok mu duygusal gösterecek? o kadar da kötü biri değil diye şefkatli gözlerle bakan birileri sempati mi besleyecek, beslemese ne değişecek.

insanoğlunu kandırmak, manipüle etmek kadar basit bir şey yok.

dürüstlüğün öneminin, er geç çeşitli tecrübelerle farkına varacaksınız elbet.

o erler ki.

ömür hanımla güz konuşmaları.

ben bu şiir olmak, bu şiiri yazan karakterdeki o kişiyle tanışmak, o satırlara layık olmak isterdim.

turgut uyar - göğe bakma durağı

hüzün mevsimi. arkadaş zekai özger

ömür hanımla güz konuşmaları, şükrü erbaş.

neyzen tevfik adlı şairin mecnun adlı şiiri.

edgar allan poe/ annabel lee

sabahattin ali / senin adın kavuşmak olsun

cahil sıtkı tarancı - ben ölecek adam değilim

pencereden buna bir tanım bekliyorum

her şey yazılabilir bir beyaz kağıda / yılmaz erdoğan

dilaver cebeci / sitâre

ağaç duruyor.
yol da, ot da.
duran bir şey var bende,
ağaç gibi.
onu ayaklandırıp, oradan oraya
gitmem zor.
bende bir ağaç duruyor, bir ot
eserse arada rüzgâr
ağacın saçlarını o tarıyor.
aşk ayaklandırmıştı bir kere
hatırlıyorum, ama…
şimdi rüzgâr şimdi güz
ağacın dallarını zorluyor.
-birhan keskin

iris in ölümü
(sanırım bu şiir olmak isterdim)

bugün kalbimi eski bir plak gibi
öyle çok tersine çevirdim ki
bazı şarkılar vardır
cızırtılı bir yağmur gününü anlatır
uzaklarda süren sarı yağmurluklu bir hayatı
deniz bazen kendini kaldırımlara fırlatır
o zaman bir yavru yengece bakan
insanların şarkısı olurdu o şarkının adı
keşke ismim iris olsaydı
keşke ismim herkese
sarı yağmurluğuyla koşan hayatı anlatsaydı
bazı şarkılar vardır
ellerim kocamanlaşır, tuhaflaşır
işte o ellerimle herkese
çamurlu şiirler uzatsaydım
hepsi çok kirli olsaydı tanrım
bazı şarkılar vardır
kırmızı akşamsefalarını anlatır
karanlığın kalbinde yalnız, açmanın acısını
komşu kadınların basma elbiseli konuşmalarını
geceyi onlar bahçeye taşırdı
ben ne zaman öleceğim tanrım
sabah olunca mı
keşke birkaç dakikayı ipek mendillere sarıp saklasaydım
irileşen, gitgide irileşen ağaç gibi
ismi nedensizce iris oluveren bir ağaç gibi
şu odanın ortasında dursam
saat kuleleri dökülürdü dallarımdan tanrım
artık sarı yaprakların ölü olduğuna inanmıyorum
bazı şarkılar vardır
kanatlarında yağmuru taşıyan kelebeği anlatır
kırmızı bir çakmak gibi neşeli ölmek olurdu
o şarkının adı
ardında yalnızca nemli sigaralar bırakmanın acısı
keşke ismim iris olsaydı
keşke ismimin bir anlamı olmasaydı
herkes çıkarsın kalbini
o çirkin mücevher sandığından
ve herkes onu birbirine fırlatsın tanrım
(didem madak)

3. şahsın şiirindeki, 2. şahıs olmak isterdim. çöp gibi bir oğlan olsam da, gülünce cenazeye benzesem de, ustanın fikrince hayırsızın teki olsam da hiç önemli değil. büyük şairin böylesine tanımladığı kadın son tahlilde beni sevmiş. bundan iyi devlet olur mu?

kestim kara saçlarımı-gülten akın
"gittim geldim kara saçlarımdan kurtuldum"

yeter ki gün eksilmesin penceremden