yazarların olmak istediği şiir

şu hayatta birkaç dizelik bir şiir olarak var olsaydım eğer muhakkak o şunlar olurdu;

"kırılganlığım, rengim, kusursuzluğum,
kokum, gülüşüm devamlı gülüşüm
hayat görüşümdür."

"çiçek"

belki kusurlarım olarak revize edebilirim. *

(bkz: suyun ayak sesi)
(bkz: sohrab sepehri)

ibrahim. sessiz gemi. sacrifice.

bir de rakı şişesinde balık olsam...
(bkz: orhan veli)

aman, kendini asmış yüz kiloluk bir zenci
üstelik gece inmiş, ses gelmiyor kümesten;
ben olsam utanırım, bu ne biçim öğrenci?
hem dersini bilmiyor, hem de şişman herkesten

iyi nişan alırdı kendini asan zenci,
bira içmez ağlardı, babası değirmenci,
sizden iyi olmasın, boşanmada birinci...
çok canım sıkılıyor, kuş vuralım istersen.

mükemmel bir kaos var, bu şiirde olmalıyım.

bu şiir olacağım vakti bekliyorum.

bir an kayboldun gibi! yaşadım kıyameti
yoruldun ama buldun ey kalbim emaneti

yeniden su yürüdü dalıma yaprağıma
bir bakışın can verdi kurumuş toprağıma

çiçeğe durdu kalbim içtim parmaklarından
göz çeşmem suya erdi sevda kaynaklarından

bir aydınlık denizin sonsuz derinliğinde
yüzüyorum gözünün yeşil serinliğinde

bir ışık bir kelebek biraz çiçek biraz kuş
yeni bir ülke yüzün ellerimde kaybolmuş

soluğum bir kuş gibi uçuyor ellerine
kapılıp gidiyorum saçının sellerine

gözlerinden göğüme sayısız yıldız akar
bir gülüşün içimde binlerce lamba yakar

bir kurtuluştur o an çağrılsa senin adın
sesin ne kadar sıcak sesin ne kadar yakın

tabiat bir bembeyaz gelinlik giymiş gibi
yüzüme kar yağıyor sanki elinmiş gibi

sensiz geçen zamanı belli yaşamamışım
sensizlik bir kuyuymuş onu aşamamışım

bir yol buldum öteye geçerek gözlerinden
işte yeni bir dünya peygamber sözlerinden

ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm
ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm

erdem bayazıt

ahmed arif 'in "ay karanlık" ve " sevdan beni" şiirleri olmak isterdim...
(bkz: gerçekleşmesi imkansız görünen hayaller)

turgut uyar - kırlardan geliyorlar (sümbülteber)

var mıydık, belki biraz. edip cansever

didem madak ahlar ağacı

turgut uyar - yokuş yol’a

insanlardan buz gibi soğudum
işte yalnız sen varsın
öyle halsizim ki hiç sorma
anlarsın.
cahit külebi

şiir olmak istemek de neyin nesi?
benim için cevap boş küme. nereden buluyorsunuz böyle başlıkları, ilginç...

gül

gülün tam ortasında ağlıyorum
her akşam sokak ortasında öldükçe
önümü arkamı bilmiyorum
azaldığını duyup duyup karanlıkta
beni ayakta tutan gözlerinin

ellerini alıyorum sabaha kadar seviyorum
ellerin beyaz tekrar beyaz tekrar beyaz
ellerinin bu kadar beyaz olmasından korkuyorum
istasyonda tren oluyor biraz
ben bazen istasyonu bulamayan bir adamım

gülü alıyorum yüzüme sürüyorum
her nasılsa sokağa düşmüş
kolumu kanadımı kırıyorum
bir kan oluyor bir kıyamet bir çalgı
ve zurnanın ucunda yepyeni bir çingene


cemal süreya

"henüz yazılmadı". kendi şiirimi kendim yazıyorum. ölünce tamamlanmış olacak.

(bkz: rahmetli şiir gibi yaşamış)
(bkz: rahmetli siir yazacakken destan yazmış)

milyon kere ayten şiirindeki ayten olmak isterdim.

biliyorum sana giden yollar kapalı.

orhan velini tamamlanmamış, bir diş fırçasına sarılmış şiiri olmak isterdim.
tabi tamamlanmışı olmak isterdim
çünkü çok yarım kalmış bir şiir o şiir

"ne dedimse inanma,
seni değil kendimi aldatıyorum.
sen istediğin kadar
varlığın ta kendisi ol,
ölümsüzlüğün ta kendisi...
ben günden güne yok olmaktayım.
bütün ışıkları kaldırıp attım bir yana.
anlamıyor musun?
gökyüzü güneş olsa,
sensiz karanlıktayım..." *

hiç kimsenin bir başkası için yazdığı şiir değil, tek bir satır dahi olmak istemem.

üşünmeyin kendi hikayenizi siz yazın.

aşklar hazır, sözler, şarkılar, şiirler hazır.

kadının neresi bana ait lan. yada benim ona göstermeye çalıştığım ben’in tam olarak yüzde kaçı bana ait.

ne kurduğum kelimeler bana ait ne ona.

beni aşık edecek kadar sarsabilecek biri olsaydı eğer bu hayatta üşenmez kendi şiirimi yazardım.